Ο Πάνος Κατσιμίχας για τη Βεζυροπούλα με το σάζι

Η Βεζυροπούλα με το σάζι, είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα τραγούδια του Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα. Περιλαμβάνεται στο δεύτερο δίσκο τους, το Όταν σου λέω πορτοκάλι να βγαίνεις, του 1987. Ένα δίλεπτο τραγούδι, σαν μια μουσική μινιατούρα που προκλητικά κρατάει τους κώδικές της καλά κρυμμένους.

Το Άρωμα του Τραγουδιού θέλησε να αποκρυπτογραφήσει την ιστορία του τραγουδιού.
Απευθύνθηκε στους δημιουργούς του.
Η άμεση ανταπόκριση του Πάνου Κατσιμίχα, συγκινητική.

Ένα μεγάλο Ευχαριστώ στον Πάνο Κατσιμίχα για το όμορφο κείμενο που αποκωδικοποιεί τη Βεζυροπούλα με το σάζι, και για την τιμή που έκανε στο Άρωμα του Τραγουδιού να το δημοσιεύσει πρώτο στις σελίδες του.
.
-------------------------------------------

«Η Βεζυροπούλα με το σάζι, είναι μια ντροπαλή σκιά, χαραγμένη για πάντα στο λευκό πανί της μουσικής μνήμης, φωτισμένης ακόμα, από τη λάμψη των μπαγλαμάδων και των μακρινών, ονειροπαρμένων φωνών της λαϊκής μας μουσικής.»

Αυτά γράφαμε τότε, στο σημείωμα που ακολουθούσε, κάτω από τους στίχους της Βεζυροπούλας με το σάζι.

Κάποτε, στα μέσα της δεκαετίας του `60, (παιδάκι του δημοτικού) είχα την τύχη να παρακολουθήσω μια παράσταση Καραγκιόζη.
Εξω από μια υπαίθρια ταβέρνα, μέσα στα πεύκα, δίπλα στη θάλασσα, κάπου... δε θυμάμαι πού. Θυμάμαι μονάχα το φωτισμένο πανί, αριστερά την καλύβα του Καραγκιόζη, δεξιά το παλάτι του Βεζύρη, φουστανέλες, σαλβάρια, γιαταγάνες, φασαρία, φωνές και ανάμεσα σ’όλα αυτά, μια μικρή χαριτωμένη φιγούρα, ένα νεαρό κορίτσι ακίνητο, κρατώντας στην αγκαλιά της ένα σάζι. Όποτε εμφανιζόταν στο πανί αυτή η φιγούρα, ακουγόταν από τα ηχεία ένας μακρόσυρτος αμανές και κολλητά (δεν ξέρω αν γινότανε τυχαία) έβγαινε στη σκηνή ο Σταύρακας και έσκουζε κάτι ζεϊμπέκικα του θανάτου.

Από τότε και για πάντα, αυτή η ντροπαλή σκιά με το σάζι, έγινε για μένα το σύμβολο και η ψυχή της λαϊκής μας μουσικής. Από τόσο παλιά την αγαπήσαμε αυτή τη μουσική ο Χάρης κι εγώ και θα μπουρούσαμε να έχουμε εξελιχθεί σε λαϊκούς τραγουδοποιούς, αν λίγα χρόνια αργότερα, δεν προέκυπτε στη ζωή μας η μοιραία συνάντηση με τους Βeatles, τους Stones και τον Jimmy Hendrix.
Από ‘κει και πέρα, διαλέξαμε «γειτονιά» και «παρέες». Μια για πάντα. Η αγάπη για τη «βεζυροπούλα» όμως δεν ξεχάστηκε ποτέ. Παρέμεινε έρωτας βαθύς και πλατωνικός.
Γι’αυτό και λέμε στο τραγούδι της, «κι αν χαμηλώνω τα μάτια όταν περνά, είναι γιατί ..τη ντρέπομαι, γιατί είμαι από άλλη γειτονιά».

Φυσικά και γράψαμε μέσα στα χρόνια μερικά λαϊκά τραγούδια (κυρίως εγώ), αλλά καθαρά «χομπίστικα» και για συγκεκριμένους ανθρώπους.
Αυτή η παιδική ανάμνηση και το τραγούδι Regiment (1981), όπου ο Brian Eno κι ο David Burne έκαναν αυτό το απίστευτο fusion (πάνω στον αμανέ της λιβανέζας τραγουδίστριας Dunya Yusin), ήταν η έμπνευση που «γέννησε» τη Βεζυροπούλα με το σάζι.

Το κομμάτι δε μπήκε τυχαία μέσα στο δεύτερο δίσκο μας.
Επρεπε να είναι εκεί, γιατί το Όταν σου λέω πορτοκάλι να βγαίνεις, είναι ένα καθαρόαιμο concept album. Όλα σ’αυτό το δίσκο, είναι συμβολικά, από τον τίτλο του, μέχρι και την τελευταία φράση του τελευταίου τραγουδιού.

«Όταν σου λέω πορτοκάλι να βγαίνεις». Είναι ένα σύνθημα που χρησιμοποιούσαμε, όταν παίζαμε πιτσιρικάδες κρυφτό. Κάτι σα σύνθημα και παρασύνθημα.
Μέχρι και το κλείσιμο του δίσκου : «είμαστε ακόμα εδώ, ψάχνοντας στα τυφλά καινούριους τρόπους».
Ανάμεσα σ’αυτές τις δύο φράσεις-τραγούδια, είναι γραμμένη με Σήματα Μορς, κλεισμένη σαν εξομολόγηση, όλη η περιπλάνηση, μέσα στην προσωπική μας μυθολογία. Ενας δίσκος «δακτυλικό αποτύπωμα».

Οι καταβολές μας, η γειτονιά , τα παιδικά χρόνια, τα παραμύθια, τα διαβάσματα, η ποίηση, το Πολυτεχνείο (1973..ξημέρωμα φρικτό σαν πιστολιά...), η «δύσκολη εφηβεία των 29», το Ροκ, τα ρεμπέτικα, η Αριστερά, οι ναυαγισμένες προσδοκίες, η ενηλικίωση, το διαρκές «trip» των ονείρων.

Πάνος Κατσιμίχας