Τρίτη 26 Μαΐου 2009

Νότης Μαυρουδής - Δημήτρης Μανθόπουλος: Κλόουν

Η καινούργια δισκογραφική εργασία του Νότη Μαυρουδή, βρίσκει ξανά το συνθέτη μπροστά σε μία παιδική χορωδία να ανακαλύπτει ήχους και αισθήματα με την αθωότητα ενός ενήλικα που, η ενασχόλησή του με τις παιδικές χορωδίες δεν είναι μια υπόθεση σημερινή και πρόσκαιρη. Ο «Κλόουν» κυκλοφορεί αυτές τις μέρες πολύχρωμος και φωτεινός στα δισκοπωλεία.

Ο συνθέτης σημειώνει:


Μάλλον θα με απασχολήσουν και στο μέλλον τα τραγούδια με τις παιδικές χορωδίες. Από το 1995 που ξεκίνησα μια τέτοια δισκογραφική σκέψη (Χάρτινο Καράβι) δε σταμάτησα να επανέρχομαι κατά διαστήματα και να "γεφυρώνω" την ενηλικίωσή μου με την ανάγκη παιδικής αθωότητας, που όσο περνάει ο χρόνος ολοένα και μεγαλώνει.

Αυτή τη φορά, η Παιδική Χoρωδία του Δημοτικού Ωδείου της Νίκαιας του μαέστρου Θανάση Μιχαλόπουλου, είναι το όχημα και τα καινούρια μου τραγούδια για τον Κλόουν γι' αυτή τη χορωδία τα έγραψα. Από το βιβλίο του εξαιρετικού λογοτέχνη και συγγραφέα Δημήτρη Μανθόπουλου επέλεξα ό,τι προκαλεί την προσωπική μου "παιδική αθωότητα" παίζοντας κι εγώ με λέξεις, συνειρμούς, συμβολισμούς, μελωδίες και νοήματα που δεν αφορούν αποκλειστικά και μόνο τα παιδιά της μικρής ηλικίας. Στο μέτρο και της δικής μου "παιδικότητας" έφτιαξα ξανά το δικό μου ιδεατό κόσμο ενός διαφορετικού χρόνου (όχι κατ' ανάγκη παλαιότερου) και συνδέθηκα με τα παιδιά της Νίκαιας για να πορευτούμε δισκογραφικά.
Μαζί με την παιδική χορωδία φιλοξενήθηκαν γνωστοί και σεβαστοί τραγουδιστές του ελληνικού τραγουδιού, η Μαριώ, ο Μανώλης Μητσιάς και η Αναστασία Μουτσάτσου, για να ζεστάνουν ακόμα περισσότερο το δικό μου τοπίο.
Ο Κλόουν, αυτό το συμπαθέστατο σύμβολο της χαρμολύπης, θα αναζητά ακατάπαυστα τα συναισθήματα των ανθρώπων, μικρών ή μεγάλων, σε όλες τις εποχές και τους χρόνους, είτε σε δύσκολες, είτε σε εύκολες συνθήκες μέσα από τα τραγούδια μας.
Νιώθω την ανάγκη τα τραγούδια του δίσκου να τα αφιερώσω στα πλασματάκια Ιάσονα, Αριάδνη, Έλλη και Οδυσσέα. Στα εγγονάκια μου.


Νότης Μαυρουδής
Aθήνα, Μάρτιος 2009






Σημείωση: Οι στίχοι των τραγουδιών είναι από το βιβλίο του Δημήτρη Μανθόπουλου "Με των στίχων τα φτερά" (εκδόσεις Διάπλαση).
.

7 σχόλια:

Μουσικά Προάστια είπε...

Pali kala pou yparxei kai to "Arwma" kai mathainoume gia diskous pou mallon tha pane apatoi sta mainstream mesa enimerwsis. "Paliatsos" paliotera, "Klooun" twra, o Mavroudis synexizei na mas ekplisei me tin paidiki tou tryferotita kai melagxolia.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Μουσικά Προάστια: ο Μαυρουδής επέλεγε πάντα το “δύσκολο δρόμο”. Αυτό συνεχίζει να κάνει μέχρι και σήμερα, σε εποχές δύσκολες για τη δισκογραφία, χωρίς εκπτώσεις και με αξιοζήλευτη συνέπεια ως προς την ουσία και το αισθητικό αποτέλεσμα.



[Για να είμαστε πάντως δίκαιοι, το Άρωμα έρχεται δεύτερο και καταϊδρωμένο, αφού η Μαργαρίτα Π. (Pink Floyd) προηγήθηκε με την αναφορά της στον καινούργιο δίσκο του Μαυρουδή (εδώ: http://ekmekpagwto.blogspot.com/2009/05/2009.html)]

Οδυσσέας Ξένος είπε...

Μπραβο παιδιά ! Μαζί σας και η "Μενετσρέλλων Πολιτεία" για να πείσουμε τους ¨λυπημένους" ενήλικες και τα "αγχωτικά" παιδιά να ακούνε παιδική μουσική ποιότητας

Χρήστος Α. Μιχαήλ είπε...

Αναρωτιέμαι, όπως όλοι μας απ' ότι αντιλαμβάνομαι, σχετικά με το κουράγιο αυτών των ανθρώπων να σηκώνουν στους ώμους τους ένα κομμάτι ιστορίας και παράλληλα να συνεχίζουν στον ίδιο άξονα, χωρίς να παραλλάζουν τις αξιώσεις τους. Ας πούμε, θα μπορούσε ο Μαυρουδής- και ο κάθε Μαυρουδής- να πει: καλά όσα έκανα, ας βγάλουμε κανένα φράγκο. Ή ας εξαργυρώσω το θεαθήναι που μου οφείλει η ιστορία του τραγουδιού. Κι όμως...

Κάπως έτσι- θαρρώ- ξεκινάμε εμείς (έκαστος στο είδος του) και καταφέρνουν να συνεχίσουν οι επόμενοι... Να τα κίνητρα, από μόνα τους φωνάζουν.

Καλησπέρα.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Οδυσσέας Ξένος: η αλήθεια είναι ότι θέτετε πολύ υψηλούς στόχους! Μακάρι. Τι να πω…


@Χρήστος Μιχαήλ: τις νύχτες που οι συνάδελφοί του σχεδιάζουν το ραντεβού της επόμενης μέρας με τον Χ παράγοντα του υπουργείου “πολιτισμού” για να αρπάξουν κανένα ξεροκόμματο από τις καλοκαιρινές επιχορηγήσεις, ο Μαυρουδής κουρδίζει την κιθάρα του και ονειρεύεται μελωδίες που θα διδάξει στα παιδιά της Νίκαιας, ετοιμάζει τα επόμενα κείμενα για το TAR, συγκεντρώνει μουσικές που θα μεταγράψει για δύο κιθάρες για το επόμενο Cafe de l’art, παράγει ουσιαστικό Πολιτισμό (με Π κεφαλαίο και χωρίς εισαγωγικά!) και μας συναντάει στην επόμενη στροφή καθαρός και διάφανος, σα να μην πέρασε μια μέρα από τότε που έντυνε με τη μουσική του το «Φώναξέ με» ή το «Άκρη δεν έχει ο ουρανός».

“Να τα κίνητρα, από μόνα τους φωνάζουν”, όπως πολύ σωστά παρατήρησες!

αλέξης λ. είπε...

Ο Νότης Μαυρουδής, όλα αυτά τα χρόνια, καταθέτει στο τραγούδι μας τη δική του "ευγενικιά περήφανη μελαγχολία"... Μαζί με ένα μελωδικό ήθος δυσεύρετο...

κλοουν είπε...

Ενα μεγαλο μπραβο