“σε μια κουβέρτα – όστρακο έχω κρυφτεί, μωρό μου”

.

Οι Τερμίτες είναι το ελληνικό συγκρότημα που “ταλαιπωρήθηκε” όσο κανένα άλλο μέχρι να βρει το δρόμο προς την επιτυχία. Αρχικά με το όνομα P.L.J Band και αργότερα ως Τερμίτες, πέρασαν από πολλά κύματα και κακοτοπιές μέχρι να καταφέρουν να γεμίσουν το Λυκαβηττό (1986) και οι δίσκοι τους να πουλήσουν χιλιάδες αντίτυπα, φτάνοντας μάλιστα κάποιοι απ’ αυτούς της πρώτης περιόδου ως P.L.J. Band, να θεωρούνται σήμερα συλλεκτικοί! Ο πρώτος δίσκος που κυκλοφόρησαν με το όνομα Τερμίτες (είχαν προηγηθεί άλλοι τρεις ως P.L.J. Band) είχε τίτλο «Η αμαρτωλή Μαρία» και εκδόθηκε το 1984. Με αυτό το δίσκο συστήνονται για πρώτη φορά στο κοινό με το όνομα που τελικά έμειναν στην ιστορία των ροκ συγκροτημάτων της δεκαετίας του ‘80, βάζοντας τέλος στην ταλαιπωρία που κράτησε από το 1979 κυνηγώντας το όνειρο με αγγλόφωνους στίχους που ταξίδεψαν σε Ρώμη και Παρίσι αναζητώντας την επιτυχία.

Καθοριστικό ρόλο στην επιτυχία της «Αμαρτωλής Μαρίας» έπαιξαν δύο πράγματα: το πρώτο είναι η οριστική απόφασή τους να τραγουδήσουν με ελληνικούς στίχους. Οι μέχρι τότε απόπειρές τους στον αγγλόφωνο στίχο δεν είχαν το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Οι στίχοι του Μιχάλη Μαρματάκη ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόντουσαν οι Τερμίτες στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, σε μια ελληνική αγορά που δεν ήταν έτοιμη να δεχτεί “ξενόφερτους” στίχους από ελληνικό συγκρότημα και μια ξένη αγορά που αρνούνταν να δεχτεί ελληνικό γκρουπ να τραγουδάει στην γλώσσα των Pink Floyd ή του Dylan.
Ο δεύτερος καθοριστικός παράγοντας στην επιτυχία της «Αμαρτωλής Μαρίας» και κατά συνέπεια των Τερμιτών, ήταν η συμμετοχή του Γιώργου Νταλάρα στο δίσκο σε δύο τραγούδια. Από τους πρώτους μήνες κυκλοφορίας του δίσκου, η «Σκόνη» ήταν το τραγούδι που ξεχώρισε και απλώθηκε κυριολεκτικά σαν “τερμίτης” στα ραδιόφωνα της εποχής. Αναμφισβήτητα, η συμμετοχή του Νταλάρα στο δίσκο και ειδικά η ερμηνεία του στη «Σκόνη», ήταν το διαβατήριο που είχαν ανάγκη οι Τερμίτες για να ανοιχτεί η δουλειά τους στο ευρύ κοινό. Το δεύτερο τραγούδι που τραγούδησε ο Νταλάρας στο δίσκο είναι το "σουρεαλιστικό" κομμάτι με τίτλο «Οι αρκούδες». Αρκούσε όμως η «Σκόνη» για να απογειώσει το δίσκο και όλοι να ψάχνουν τη δουλειά αυτού του νέου συγκροτήματος με το περίεργο όνομα Τερμίτες.

Οι στίχοι σε όλα τα τραγούδια του δίσκου είναι του Μιχάλη Μαρματάκη, ενώ τη μουσική σε δύο τραγούδια υπέγραφε ο Γιάννης Μπαχ Σπυρόπουλος και στα υπόλοιπα οχτώ από κοινού το συγκρότημα. Η «Αμαρτωλή Μαρία» περιλαμβάνει σχεδόν αποκλειστικά ροκ μπαλάντες, με κάποιες στιγμές ηλεκτρικής έξαρσης με τα σόλα του Αντώνη Μιτζέλου και τα ντραμς του Φίλιππου Σπυρόπουλου. Τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος ήταν ο Παύλος Κικριλής, ο Δημήτρης Βασαλάκης και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας που τραγούδησε στα οχτώ τραγούδια. Παράλληλα, η συμμετοχή και άλλων μουσικών όπως ο Γιάννης Μπαχ Σπυρόπουλος και ο Φίλιππος Τσεμπερούλης ήταν καθοριστική για την γενικότερη αισθητική του δίσκου.

Η «Αμαρτωλή Μαρία» ήρθε σε μια εποχή που τα ελληνικά ροκ συγκροτήματα είχαν βρει τον δρόμο τους προς τη δισκογραφία και το κοινό. Οι Φατμέ, οι Μουσικές Ταξιαρχίες και οι Τρύπες είχαν διαμορφώσει ήδη το σκηνικό και οι Τερμίτες με την «Αμαρτωλή Μαρία» ήρθαν να προστεθούν δίπλα τους με έναν ήχο που θύμιζε περισσότερο τις ακουστικές μπαλάντες του Dylan. Όπως και να ‘χει, οι Τερμίτες ίσως να μην είχαν στα τραγούδια τους έντονους ροκ ρυθμούς, σίγουρα όμως η πορεία τους προς την επιτυχία είχε όλα τα “ροκ” στοιχεία των πέντε φίλων που, με μια κασέτα στο χέρι γύρισαν δισκογραφικές εταιρείες της Ευρώπης ελπίζοντας σε μια ζωή που θα τους επέτρεπε πρώτα απ’ όλα να γράφουν και να παίζουν μουσική. Τελικά η πραγματικότητα τούς προσγείωσε στην ελληνική αγορά και η «Αμαρτωλή Μαρία» ήταν ο δίσκος που τους έκανε γνωστούς στο κοινό. Εκτός από τη «Σκόνη», υπάρχουν τραγούδια όπως το «Μηχανικά» και «Η αμαρτωλή Μαρία» που ακούγονται συχνά μέχρι και σήμερα από τα ραδιόφωνα, θυμίζοντας πως κάποτε ο δρόμος προς την επιτυχία για τα ελληνικά συγκροτήματα περνούσε από την άσφαλτο και τα σκαλοπάτια των δισκογραφικών εταιρειών και όχι από τα φανταχτερά τηλεοπτικά studios των reality shows.

.

.