Δευτέρα 19 Μαΐου 2008

“σε μια κουβέρτα – όστρακο έχω κρυφτεί, μωρό μου”

.
Οι Τερμίτες είναι το ελληνικό συγκρότημα που “ταλαιπωρήθηκε” όσο κανένα άλλο μέχρι να βρει το δρόμο προς την επιτυχία. Αρχικά με το όνομα P.L.J Band και αργότερα ως Τερμίτες, πέρασαν από πολλά κύματα και κακοτοπιές μέχρι να καταφέρουν να γεμίσουν το Λυκαβηττό (1986) και οι δίσκοι τους να πουλήσουν χιλιάδες αντίτυπα, φτάνοντας μάλιστα κάποιοι απ’ αυτούς της πρώτης περιόδου ως P.L.J. Band, να θεωρούνται σήμερα συλλεκτικοί! Ο πρώτος δίσκος που κυκλοφόρησαν με το όνομα Τερμίτες (είχαν προηγηθεί άλλοι τρεις ως P.L.J. Band) είχε τίτλο «Η αμαρτωλή Μαρία» και εκδόθηκε το 1984. Με αυτό το δίσκο συστήνονται για πρώτη φορά στο κοινό με το όνομα που τελικά έμειναν στην ιστορία των ροκ συγκροτημάτων της δεκαετίας του ‘80, βάζοντας τέλος στην ταλαιπωρία που κράτησε από το 1979 κυνηγώντας το όνειρο με αγγλόφωνους στίχους που ταξίδεψαν σε Ρώμη και Παρίσι αναζητώντας την επιτυχία.
Καθοριστικό ρόλο στην επιτυχία της «Αμαρτωλής Μαρίας» έπαιξαν δύο πράγματα: το πρώτο είναι η οριστική απόφασή τους να τραγουδήσουν με ελληνικούς στίχους. Οι μέχρι τότε απόπειρές τους στον αγγλόφωνο στίχο δεν είχαν το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Οι στίχοι του Μιχάλη Μαρματάκη ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόντουσαν οι Τερμίτες στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, σε μια ελληνική αγορά που δεν ήταν έτοιμη να δεχτεί “ξενόφερτους” στίχους από ελληνικό συγκρότημα και μια ξένη αγορά που αρνούνταν να δεχτεί ελληνικό γκρουπ να τραγουδάει στην γλώσσα των Pink Floyd ή του Dylan.
Ο δεύτερος καθοριστικός παράγοντας στην επιτυχία της «Αμαρτωλής Μαρίας» και κατά συνέπεια των Τερμιτών, ήταν η συμμετοχή του Γιώργου Νταλάρα στο δίσκο σε δύο τραγούδια. Από τους πρώτους μήνες κυκλοφορίας του δίσκου, η «Σκόνη» ήταν το τραγούδι που ξεχώρισε και απλώθηκε κυριολεκτικά σαν “τερμίτης” στα ραδιόφωνα της εποχής. Αναμφισβήτητα, η συμμετοχή του Νταλάρα στο δίσκο και ειδικά η ερμηνεία του στη «Σκόνη», ήταν το διαβατήριο που είχαν ανάγκη οι Τερμίτες για να ανοιχτεί η δουλειά τους στο ευρύ κοινό. Το δεύτερο τραγούδι που τραγούδησε ο Νταλάρας στο δίσκο είναι το "σουρεαλιστικό" κομμάτι με τίτλο «Οι αρκούδες». Αρκούσε όμως η «Σκόνη» για να απογειώσει το δίσκο και όλοι να ψάχνουν τη δουλειά αυτού του νέου συγκροτήματος με το περίεργο όνομα Τερμίτες.

Οι στίχοι σε όλα τα τραγούδια του δίσκου είναι του Μιχάλη Μαρματάκη, ενώ τη μουσική σε δύο τραγούδια υπέγραφε ο Γιάννης Μπαχ Σπυρόπουλος και στα υπόλοιπα οχτώ από κοινού το συγκρότημα. Η «Αμαρτωλή Μαρία» περιλαμβάνει σχεδόν αποκλειστικά ροκ μπαλάντες, με κάποιες στιγμές ηλεκτρικής έξαρσης με τα σόλα του Αντώνη Μιτζέλου και τα ντραμς του Φίλιππου Σπυρόπουλου. Τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος ήταν ο Παύλος Κικριλής, ο Δημήτρης Βασαλάκης και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας που τραγούδησε στα οχτώ τραγούδια. Παράλληλα, η συμμετοχή και άλλων μουσικών όπως ο Γιάννης Μπαχ Σπυρόπουλος και ο Φίλιππος Τσεμπερούλης ήταν καθοριστική για την γενικότερη αισθητική του δίσκου.

Η «Αμαρτωλή Μαρία» ήρθε σε μια εποχή που τα ελληνικά ροκ συγκροτήματα είχαν βρει τον δρόμο τους προς τη δισκογραφία και το κοινό. Οι Φατμέ, οι Μουσικές Ταξιαρχίες και οι Τρύπες είχαν διαμορφώσει ήδη το σκηνικό και οι Τερμίτες με την «Αμαρτωλή Μαρία» ήρθαν να προστεθούν δίπλα τους με έναν ήχο που θύμιζε περισσότερο τις ακουστικές μπαλάντες του Dylan. Όπως και να ‘χει, οι Τερμίτες ίσως να μην είχαν στα τραγούδια τους έντονους ροκ ρυθμούς, σίγουρα όμως η πορεία τους προς την επιτυχία είχε όλα τα “ροκ” στοιχεία των πέντε φίλων που, με μια κασέτα στο χέρι γύρισαν δισκογραφικές εταιρείες της Ευρώπης ελπίζοντας σε μια ζωή που θα τους επέτρεπε πρώτα απ’ όλα να γράφουν και να παίζουν μουσική. Τελικά η πραγματικότητα τούς προσγείωσε στην ελληνική αγορά και η «Αμαρτωλή Μαρία» ήταν ο δίσκος που τους έκανε γνωστούς στο κοινό. Εκτός από τη «Σκόνη», υπάρχουν τραγούδια όπως το «Μηχανικά» και «Η αμαρτωλή Μαρία» που ακούγονται συχνά μέχρι και σήμερα από τα ραδιόφωνα, θυμίζοντας πως κάποτε ο δρόμος προς την επιτυχία για τα ελληνικά συγκροτήματα περνούσε από την άσφαλτο και τα σκαλοπάτια των δισκογραφικών εταιρειών και όχι από τα φανταχτερά τηλεοπτικά studios των reality shows.
.
.

11 σχόλια:

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Όσο η ανάρτηση για τον δίσκο «η αμαρτωλή Μαρία» παραμένει χρονικά τελευταία, ακούμε τα τραγούδια:

Μηχανικά (μουσική: Γιάννης Μπαχ Σπυρόπουλος) με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα
Αρκούδες (μουσική: Τερμίτες) με τον Γιώργο Νταλάρα
και τα δύο σε στίχους του Μιχάλη Μαρματάκη

BOSKO είπε...

Να βρίζουμε τους Τερμίτες δηλαδή που ο Νταλάρας ανακατεύθηκε ΚΑΙ με το ροκ...καλά δε λέω; Νομίζω πως ως PLJ Band έχουν κάνει μόνο ένα αγγλόφωνο άλμπουμ σε στυλ progressive- rock/ Pink Floyd, για το οποίο με μια αντικειμενική ακρόαση αμέσως καταλαβαίνει κανείς πόσο άκαιρο- για να μην πω γραφικό- ακούγεται σήμερα...Ως Τερμίτες, απ' την άλλη, έχουν γράψει την κομματάρα "Η πόλη κοιμάται" (αξεπέραστη ελληνική ψυχεδελορόκ μπαλάντα!) και, βέβαια, το "Τραγούδι της νύχτας" με τη Φλέρυ Νταντωνάκη. Κατά τ' άλλα, τα σόλα του Μιτζέλου και του Φίλιππου Σπυρόπουλου στην εποχή μας με τη γρήγορη εξέλιξη του ήχου, ακούγονται ολότελα κακόγουστα. Κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Bosko: ως P.L.J Band ηχογράφησαν τρείς δίσκους, οι δύο με αγγλικούς στίχους και ο ένας με ελληνικούς. Μάλιστα, ο τρίτος δίσκος τους (με τους ελληνικούς στίχους) είχε τίτλο “τερμίτες”, και αυτό το όνομα κράτησαν αργότερα για το γκρουπ. Συμφωνώ με όσα λες για τα σόλα και την γενικότερη αίσθηση που αφήνουν αυτά τα κομμάτια σήμερα (20 χρόνια μετά!).

Προσωπικά, αυτό που πάντα με …“γοήτευε” στους Τερμίτες (χωρίς βεβαίως να είμαι ποτέ φαν τους), είναι η όλη διαδρομή τους και η ταλαιπωρία που πέρασαν μέχρι να γίνουν γνωστοί. Ταλαιπωρία που δεν είχε να κάνει τόσο με τις κλειστές πόρτες που βρήκαν, όσο περισσότερο με τα μεγαλεπήβολα όνειρά τους που προσπάθησαν να πιάσουν με τη μία! Άσχετο αν σήμερα ακόμα κι αυτό μας φαίνεται … “γραφικό”, με ελκύει η εικόνα πέντε πιτσιρικάδων που ξεκινούν με ένα σαραβαλάκι να πάνε στο Παρίσι στην έδρα της Polygram και μετά στο Λονδίνο να βρουν τους … Pink Floyd για να συμμετάσχουν στο “δίσκο” τους!!!! Απίστευτα ακούγονται όλ’ αυτά σήμερα. Κι όμως, έγιναν από κάποιους, κάποτε!


Όσο για τον Νταλάρα, τι να πω… και να μην υπήρχαν οι Τερμίτες … κάποιοι άλλοι θα τον “έβαζαν” στο “ροκ” ρεπερτόριο ….. (λέμε τώρα…)


Την καλησπέρα μου
Να περνάς πάντα να λες τη γνώμη σου

BOSKO είπε...

Ειδικά ο Μαχαιρίτσας πρέπει να του κάνει εικόνισμα του Νταλάρα! Δύο φορές του έσωσε την καριέρα! Μία με τους Τερμίτες και μία με το "Διδυμότειχο μπλουζ"...

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Bosko: Το έχω ακούσει να το λέει σε συνέντευξή του αυτό το πράγμα. Τόσο για τους Τερμίτες, όσο και (ειδικά) για το Διδυμότειχο blues. Τουλάχιστον ο Μαχαιρίτσας το λέει ότι χρωστάει χάρη στον Νταλάρα! Αν μαζέψουμε τόσους και τόσους που χρωστάνε αντίστοιχες χάρες σε πολλούς (όχι μόνο στον Νταλάρα) και δεν ξεστόμισαν ποτέ ένα «ευχαριστώ», η λίστα θα είναι πολύ πολύ μεγάλη!

South Of The River είπε...

Καλημέρα Μάκη.

Τερμίτες ε; Ήταν όντως κάτι το ξεχωριστό. Ο Λαυρέντης από τα μόνιμα ακούσματά μου σε εφηβική και λίγο μετά ηλικία. Ο Μιτζέλος από τους πιο άρτιους τεχνικά κιθαρίστες στην Ελλάδα.

Από τα πράγματα που έχω μετανοιώσει όσο πολύ λίγα: που δεν πήγα στη συναυλία - reunion της μπάντας στο Σ.Ε.Φ. πριν... πόσα χρόνια; 5-6 πρέπει να είναι. Θυμάμαι τον Λαυρέντη που μετά τη συναυλία είχε πει: "Αφού ξαναέπαιξα με τους Τερμίτες, έχω πλέον κλείσει..."

Φιλιά!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@south of the river: φίλε μου καλή σου μέρα.
Τερμίτες: ακόμα μια μπάντα του ’80 που διαλύθηκε, σχεδόν με τον ίδιο τρόπο όπως και οι υπόλοιπες! Σε αυτή την έρμη ελληνική αγορά, δε μπορεί τελικά να στεριώσει κανένα γκρουπ και να αντέξει για χρόνια. Μπορεί οι Τερμίτες να μην ήταν ποτέ το “ροκ” γκρουπ “πρώτης γραμμής”, όμως με τρία άλμπουμ και ένα δίσκο live, κατάφεραν να γράψουν τη δικιά τους ιστορία μέσα σε λίγα χρόνια (ουσιαστικά από το 1984 μέχρι το 1988 που διαλύθηκαν)

Η συναυλία – reunion στο Σ.Ε.Φ ήταν το 2000, παρακαλώ!


Την καλημέρα μου

Ανώνυμος είπε...

Η σκόνη είναι από τα τραγούδια που 'γράφουν' για πάντα μέσα μας. Την πρωτοάκουσα από ένα live δίσκο του Νταλάρα στο ΣΕΦ (? δεν είμαι σίγουρος) και αμέσως έψαξα να μάθω περισσότερα.
Από τους P.L.G. Band έχω το cd:Armageddon που όμως δεν φτάνει την αξία π.χ. από τα Απέραντα Χωράφια του Κ.Τουρνά που έχει μια συγγένεια ηχητική. Γνώμη μου, ε;
Θα τα ξαναπούμε...
Κώστας 'The Fuzzy Snail'

Theogr ο κηπουρός είπε...

Καλησπέρα και καλή εβδομάδα. Πέρασα να σου πω πως ο διαγωνισμός τέλειωσε. Σε ευχαριστώ για την ημι-συμμετοχή σου. Τα ελληνικά τα πέτυχες σχεδόν. Την επόμενη φορά καλύτερα.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Κώστας 'The Fuzzy Snail': με πιάνεις αδιάβαστο σχετικά με τον Τουρνά. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ψάξει ιδιαίτερα την πορεία του και δε μπορώ να έχω γνώμη για τα Απέραντα Χωράφια (αλήθεια, τίτλος δίσκου είναι αυτός ή τραγουδιού; ποιας εποχής;). Μπορώ να φανταστώ τι εννοείς και μιας και ‘χω μεγάλη εμπιστοσύνη στη μουσική σου κρίση, σπεύδω να συμφωνήσω μαζί σου.

Την καλημέρα μου

@theogr: σε ευχαριστώ για την ενημέρωση. Είπαμε, δεν ήταν σοβαρή συμμετοχή αυτή! Τα ελληνικά πάντως τα πέτυχα (όχι σχεδόν!).

Καλημέρα

Ανώνυμος είπε...

Να καταθέσω κι εγώ αυτό που ξέρω. Επανειλημμένως έχουν πει κι ο Μαχαιρίτσας και άλλα μέλη των Τερμιτών πως αν δεν τους βοηθούσε ο Νταλάρας (στον οποίον εκείνοι έκαναν πρόταση να πει τραγούδια τους)θα τα παρατούσαν και δεν θα συνέχιζαν. Τόση απογοήτευση είχαν.Συνεχίστε κάποιοι τις λοιδωρίες...