Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

“Στο παρθένο σου δάσος φοβάμαι να μπω, με τσιγάρο αναμμένο και τέτοιον καιρό”

.
Όταν η Αφροδίτη Μάνου αποφάσισε να εκδώσει τραγούδια με δική της μουσική και στίχους, ήταν ήδη γνωστή από το 1971 ως ερμηνεύτρια τραγουδιών του Γιάννη Σπανού, Σταύρου Ξαρχάκου, Μίκη Θεοδωράκη, Μιχάλη Γρηγορίου και άλλων. Το 1984 έκανε το μεγάλο βήμα εκθέτοντας για πρώτη φορά τον εαυτό της ως τραγουδοποιό με τη «Νυχτερινή εκπομπή». Η επιτυχία που γνώρισε ο δίσκος δημιούργησε και τις ανάλογες προσδοκίες από το κοινό, που αναγνώρισε μια διαφορετική γυναικεία παρουσία στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Έτσι, δύο χρόνια αργότερα το 1986, με το δίσκο «Σαν Αφροδίτη», η Μάνου επιβεβαίωσε με τον καλύτερο τρόπο ότι, πέρα από εξαιρετική ερμηνεύτρια είναι και μια υπέροχη τραγουδοποιός, μια φρέσκια φωνή στο ελληνικό τραγούδι, μια ιδιαίτερη δημιουργός που με τέχνη καταφέρνει να κάνει κοινό ό,τι πιο δικό της, να μιλήσει με λόγια απλά για τα πιο πολύπλοκα μονοπάτια του νου και της ψυχής.

Ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του δίσκου, είναι «Ο βασιλιάς κι εγώ», το τραγούδι με το οποίο ξεκινούσε η δεύτερη πλευρά του βινυλίου.

Στο παρθένο σου δάσος φοβάμαι να μπω
με τσιγάρο αναμμένο και τέτοιον καιρό
αγριεύει ο αέρας, χρυσόμαλλο δέρας
μπορεί να με φας πριν σου πω σ' αγαπώ.

Η Αφροδίτη Μάνου σκαλίζει ένα ερωτικό τραγούδι που μόνο μια γυναίκα θα μπορούσε να γράψει! Όπως σε όλα τα τραγούδια της έτσι κι εδώ, κατασκευάζει ένα ολόκληρο σκηνικό: δάσος, θάλασσα, βυθό, ουρανό, ήλιο που ανατέλλει κι έναν τηλεφωνικό θάλαμο στη μέση του πουθενά, συνομιλεί περισσότερο με συναισθήματα και λιγότερο με κάποιον άντρα, βουτάει βαθιά μέσα της και ανασύρει πολύτιμες «μικρές αχιβάδες». Σαν σκηνές από κινηματογραφική ταινία μικρού μήκους, οι εικόνες της είναι καθαρές, φωτεινές, αληθινές όσο και το τραγούδι της.

Απ' τη μέση του δρόμου σου τηλεφωνώ
μόνο θάλασσα βλέπω εδώ κι ουρανό
στις μικρές αχιβάδες φωτάκια χιλιάδες
μα ... που είναι το φως μου το αληθινό;

Χρειάζεται μεγάλη μαεστρία για να φτιαχτεί ένα τόσο δυνατό τραγούδι. Χωρίς φλυαρίες και επιτηδευμένους στίχους, δίχως μουσικά τεχνάσματα, με μελωδία απλή, ένα πάντρεμα μουσικής και στίχου που είναι αποτέλεσμα πηγαίας έμπνευση και όχι ωδειακής «παιδείας». Η Αφροδίτη Μάνου δεν αντιγράφει, δε μιμείται, δεν προσπαθεί να κάνει σουξέ. Γράφει και τραγουδάει απλά. Συγκινεί με την αλήθεια της και φτιάχνει ένα πανέμορφο τραγούδι που αντέχει στο χρόνο. Ένα τραγούδι αληθινό.

Επιστρέφω σ' εσένα ξανά σαν τρελή
να σε δω που θα βγαίνεις την ανατολή
βασιλιά της καρδιάς μου κι απ' το τατουάζ μου
εσύ με πονάς και με καις πιο πολύ.

Στην πρώτη εκτέλεση, το τραγούδι είχε ενορχηστρώσει ο Στέφανος Κορκολής. Σε παλιότερη συνέντευξή της, η Αφροδίτη Μάνου είχε αναφέρει ότι η αρχική ενορχήστρωση ήταν περισσότερο «ποπ» απ’ όσο ήθελε η ίδια. Κάποια χρόνια αργότερα, ο Μάνος Χατζιδάκις την κάλεσε (ανάμεσα σε πολλούς άλλους ερμηνευτές και τραγουδοποιούς) να τραγουδήσει στο «Σείριο». Εκεί, το τραγούδι ενορχηστρώθηκε από την αρχή και η Αφροδίτη Μάνου το ερμήνευσε με την ορχήστρα όπως την είχε φανταστεί. Έτσι, το τραγούδι καταγράφηκε σε αυτή τη ζωντανή ηχογράφηση και μπήκε στο δίσκο «Ο Σείριος παρουσιάζει» (την επιλογή των τραγουδιών που μπήκαν στο δίσκο είχε κάνει ο ίδιος ο Μάνος Χατζιδάκις). Από τότε, «Ο βασιλιάς κι εγώ» ακούγεται στα ραδιόφωνα από αυτή την υπέροχη ζωντανή εκτέλεση, με μια Αφροδίτη Μάνου να ερμηνεύει ένα από τα ομορφότερα τραγούδια της.
.
.

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

πολύ ωραίο blog Μάκη και τραγούδι που ευδωδιάζει!

Το έχω ακούσει ήδη δύο φορές μέχρι τώρα και μεθάω...

Αμαλία (από το ραδιόφωνο της Τρίτης)

Ανώνυμος είπε...

Μάκη μου.....είναι απο τα αγαπημένα μου τραγούδια....θυμάμαι πέρυσι να πηγαίνω στο ΒΙΟS να συναντήσω εσένα και τον F και να το ακούω στα ακουστικά μου....
Φιλάκια,
Σταυρούλα

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Αμαλία: ευχαριστώ που πέρασες από τα μέρη μου.
Ναι, είδες που και τα τραγούδια έχουν άρωμα και ευωδιάζουν; Κι αυτό της Μάνου σίγουρα είναι από τα πιο ευωδιαστά του σύγχρονου τραγουδιού.

Να περνάς να «τα λέμε».


@Σταυρούλα: είδες πως κάνουν τον κύκλο τους τα πράγματα; Πέρσι το άκουγες ερχόμενη στο BIOS, φέτος ξανά στο BIOS με τα καινούργια παιδιά, ίσως και να το ακούσουμε αν το βάλει κανείς στην εκπομπή του.
Το επόμενο post θα είναι για αυτές τις δυο βραδιές στο BIOS: τις περσινές αλλά και τις φετινές (περιμένω λεπτομέρειες από τον f για να φτιάξω το post).

Κι εγώ το αγαπώ πολύ αυτό το τραγούδι της Μάνου (ειδικά σ’ αυτή την εκτέλεση). Δε ξέρω για ποιο λόγο, το ακούω πάντα πριν ή μετά τον «θανατηφόρο πυρετό» της Τανάγρη! Αυτά τα δύο τραγούδια έχουν «γράψει» μέσα μου μαζί. Βρίσκω μεγάλη συγγένεια ανάμεσα στα δύο. Όπως και να ‘χει, η Αφροδίτη Μάνου είναι μεγάλη τραγουδοποιός και είναι κρίμα που έχει καιρό να βγάλει καινούργιο δίσκο.

Φιλιά

Cle Petridou είπε...

Μάκη σε χαιρετώ κι απολαμβάνω μαζί σου αυτό το πραγματικά υπέροχο τραγούδι της Αφροδίτης Μάνου και διαβάζω τα όσα όμορφα έγραψες και σε καμαρώνω.
Πράγματι η εκτέλεση αυτή μου έλειψε γιατί το πικ απ είναι εκτός λειτουργίας… και θα σε παρακαλέσω, κάποια στιγμή όταν κάνεις κέφι βάλε και την υπέροχη «Νύχτα» που… ντύνεται γυναίκα
και ξεκινάει κατά τις δέκα
σ αυτή όμως την εκτέλεση από τον Σείριο που ‘ναι υπέροχη.
Πώς στ αλήθεια η ενορχήστρωση μπορεί να ανεβάσει ένα τραγούδι στο βάθρο που του αξίζει και να το αφήσει ελεύθερο να αναδίδει το παντοτινό του άρωμα (σου χω πει πόσο μου αρέσει ο τίτλος του blog σου(;) γιατί περί αυτού πρόκειται…

:)

Θράσος είπε...

Η Αφροδίτη Μάνου είναι μια από τις αγαπημένες μουσικούς μου. Από τα σχεδόν σατυρικά τραγούδια του Πορτοκάλογλου ως τα σπαραχτικά του στυλ 'Φθινοπωρινός Σκύλος' και 'Πάρε με' παραμένει μια ξεχωριστή παρουσία στο βομβαρδισμένο Ελληνικό πεντάγραμμο.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Clelia: σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Αυτό που γράφω στο post το πιστεύω (αν και δε μπορώ να το «τεκμηριώσω»), ότι δηλαδή είναι ένα τραγούδι που δε θα μπορούσε να έχει γραφτεί από άντρα! Με τα τραγούδια της Μάνου έχω διαρκώς αυτή την αίσθηση: ότι όλα όσα έχει γράψει τα έχει βιώσει (δεν είναι πάντα αυτονόητο για έναν δημιουργό αυτό!) και ότι δε θα μπορούσε να κάνει τραγούδι κάτι που δεν έχει ζήσει η ίδια μέχρι το βάθος της ψυχής της. Την ίδια αίσθηση έχω ακριβώς και για την Αρλέτα, την Τανάγρη και κάποιους άλλους (λίγους) δημιουργούς.

Σε ευχαριστώ που περνάς από τα μέρη μου

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Θράσος: κατ’ αρχάς, να σας ευχαριστήσω ιδιαιτέρως που περάσατε από το blog μου και αφήσατε το ίχνος σας. (η δουλειά που έχετε κάνει στο blog σας είναι άξια θαυμασμού).

Με αυτό που γράψατε, μου θυμίσατε ένα τραγούδι από εκείνα που έγραψε η Μάνου με τον Πορτοκάλογλου και ξέφευγε κατά πολύ από το κλίμα του υπόλοιπου δίσκου. Μιλάω για «το μήλο»!
Ένας στίχος του με έχει στοιχειώσει εδώ και χρόνια:

«… που γύρισε απ’ το θάνατο
να πάει στο μεροκάματο …»


Σας ευχαριστώ και πάλι που περάσατε από το «σπίτι» μου
Την καλησπέρα μου

Ανώνυμος είπε...

περιμένω και τον θανατηφόρο πυρετό Μάκη μου.....απο τα πολύ αγαπημένα...
είμαι στη μαμα πατρίδα Σπάρτη κλεισμένη στο νοσοκομείο και μου λείπει πολύ πολύ πολύ η μουσική...
φιλάκια,
θα πάμε στο BIOS ε?
Σταυρούλα

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Σταυρούλα: φυσικά και θα πάμε στο Bios! Ανέβασα ήδη καινούργιο post.