Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

“…το δάκρυ είναι καυτερό και καίει το μαντήλι.”

.
Ανάμεσα στους πολλούς σημαντικούς συνθέτες που όρισαν αυτό που ονομάζουμε έντεχνο τραγούδι, δε μπορεί να απουσιάζει το όνομα ενός ιδιαίτερου δημιουργού, που με την παρουσία του στην ελληνική μουσική έχει γράψει τη δικιά του ιστορία δίπλα σε πολλούς μουσικούς της γενιάς του, όπως ο Μάνος Λοϊζος, ο Νότης Μαυρουδής, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Ηλίας Ανδριόπουλος κ.α. Ο Χρήστος Λεοντής, είναι ένας δημιουργός που έμαθε να λειτουργεί μέσα από την ουσία της μουσικής και όχι με την επιφανειακή και πρόχειρη παραγωγή εύπεπτων τραγουδιών. Έγραψε και εξακολουθεί να γράφει τραγούδια που ακουμπούν τον ποιητικό λόγο (είτε αυτός προέρχεται από κείμενα ποιητών, είτε από στίχους γραμμένους για να γίνουν τραγούδι) με προσοχή και ευαισθησία, κατορθώνοντας πάντα να ολοκληρώσει κύκλους τραγουδιών ιδιαίτερης αισθητικής. Στην εργογραφία του συναντάμε δίσκους – σταθμούς: «Η καταχνιά» σε στίχους του Κώστα Βίρβου, το «Αχ, έρωτα» σε ποίηση του Λόρκα, οι «Πυγολαμπίδες» και φυσικά, το «Καπνισμένο τσουκάλι» σε ποίηση του Γιάννη Ρίτσου, μέχρι την πρόσφατη δουλειά του «Έρωτας αρχάγγελος» (2007) σε στίχους του Δημήτρη Λέντζου, είναι μερικοί μόνο από τους δίσκους που άφησαν ανεξίτηλα τα ίχνη τους στο ελληνικό τραγούδι. Μεγάλος και ο κατάλογος κορυφαίων ερμηνευτών που τραγούδησαν τραγούδια του, από τον Μανώλη Μητσιά και τη Νένα Βενετσάνου, μέχρι την καθηλωτική ερμηνεία του Νίκου Ξηλούρη στο «Καπνισμένο τσουκάλι» το 1975.

Πέρα όμως από τους εξαιρετικά σημαντικούς κύκλους τραγουδιών, ο Λεοντής συνέθεσε και πολλές μουσικές για το θέατρο. Ειδικά η στενή συνεργασία του με το Θέατρο Τέχνης και τον Κάρολο Κουν, τον καθιέρωσαν ως έναν από τους πλέον σημαντικούς συνθέτες σκηνικής μουσικής. Στο ενεργητικό του εντάσσονται μουσικές για δεκάδες θεατρικές παραστάσεις του σύγχρονου ρεπερτορίου, αλλά και εργασίες του για αρχαία δράματα και κωμωδίες. Μια απ’ τις παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης την οποία έντυσε με τη μουσική του, είναι για το έργο του Γιώργου Αρμένη, «Μαντζουράνα στο κατώφλι», του 1980. Από τα τραγούδια της παράστασης, τους στίχους των οποίων υπέγραφε ο Γιώργος Αρμένης, το «Ξενιτεμένο μου πουλί» ήταν εκείνο που αμέσως ξεχώρισε. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που το συγκεκριμένο τραγούδι ηχογραφήθηκε αρκετά χρόνια αργότερα, μία φορά από τη Νένα Βενετσάνου και άλλη μία από τον Παντελή Θαλασσινό. Στην πρώτη εκτέλεση, το τραγούδι ερμήνευσε με τον πιο ιδιαίτερο τρόπο ο Γιώργος Μπαγιώκης, με τη λιτή συνοδεία μιας κιθάρας, μιας φυσαρμόνικας κι ενός βιολιού.

ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟ ΜΟΥ ΠΟΥΛΙ


Ξενιτεμένο μου πουλί
αυτού στα ξένα πού ‘σαι
σου στέλνω μήλο, σέπεται
κυδώνι, μαραγκιάζει.

Σου στέλνω και το δάκρυ μου
σ’ ένα χρυσό μαντήλι
το δάκρυ είναι καυτερό
και καίει το μαντήλι.

Ξενιτεμένο μου πουλί
αυτού στα ξένα πού ‘σαι
ξένοι σου πλένουν τα σκουτιά
ξένοι στα σαπουνίζουν.

Στα πλένουν μια, στα πλένουν δυο
στα πλένουν τρεις και πέντε
κι από τις πέντε κι ύστερα
τα ρίχνουν στο σοκάκι.

Πάρε ξένε μ’ τα ρούχα σου
πάρε και τα σκουτιά σου
και σύρε στην πατρίδα σου
σε καρτερεί η φαμελιά σου.

Με την πρώτη κιόλας ακρόαση, οι στίχοι του τραγουδιού παραπέμπουν στο κλίμα των δημοτικών τραγουδιών. Και όχι άδικα! Αν και σε όλα τα τραγούδια του δίσκου αναφέρεται ο Γιώργος Αρμένης ως ο στιχουργός, στην ουσία οι στίχοι στο «Ξενιτεμένο μου πουλί» είναι παρμένοι από ένα παραδοσιακό Ηπειρώτικο τραγούδι. Όπως συμβαίνει με όλα τα δημοτικά και παραδοσιακά τραγούδια, το συναντάμε με διάφορες παραλλαγές από περιοχή σε περιοχή. Ακολουθεί μια από τις πολλές εκδοχές του τραγουδιού, ενώ μέσα σε παρενθέσεις αναγράφονται κάποιες από τις παραλλαγές με τις οποίες μπορεί να το συναντήσει κανείς:

Ξενιτεμένο μου πουλί και παραπονεμένο
Η ξενιτιά σε χαίρεται κι εγώ έχω τον καημό σου (ή κι εγώ πίνω φαρμάκι)
Τι να σου στείλω ξένε μου, αυτού στα ξένα πού ‘σαι (ή τι να σου παραγγείλω)
Σου στέλνω μήλο, σέπεται, κυδώνι, μαραγκιάζει
Σου στέλνω μοσχοστάφυλο, στο δρόμο σταφιδιάζει (ή ξεσπυριάζει)
Σου στέλνω και το δάκρυ μου, σ’ ένα χρυσό (ή φτενό) μαντήλι
Το δάκρυ είναι καψερό (ή βαψερό) και καίει (ή κι έβαψε) το μαντήλι.

Ο Λεοντής, απ’ την άλλη, παραλαμβάνει τους στίχους και βάζει την εντελώς προσωπική του σφραγίδα, δημιουργώντας ένα καινούργιο τραγούδι! Ο ρυθμός που επιλέγει θυμίζει περισσότερο επτανησιακή καντάδα, ενώ η τέχνη με την οποία ενορχηστρώνει το κομμάτι, καταφέρνει την απόλυτη ισορροπία ανάμεσα σε μια λιτή αλλά ουσιαστική συνοδεία τριών μόλις οργάνων, και την μεστή και γεμάτη ερμηνεία του Γιώργου Μπαγιώκη. Ο τρόπος με τον οποίο η φυσαρμόνικα και η κιθάρα ξεδιπλώνουν την εισαγωγή, και ακολουθούν αμέσως την μελωδική γραμμή του τραγουδιού με τη διακριτική συνοδεία ενός βιολιού, αποτελούν κατά τη γνώμη μου την πιο λαμπρή απόδειξη του πως μπορεί μια απλή, απλούστατη μελωδία, να αποκτήσει τέτοια δυναμική που να “σαρώνει” κυριολεκτικά της αισθήσεις, αφήνοντας πίσω μια γλύκα και μια μελαγχολία που μόνο τα πραγματικά τραγούδια μπορούν να μεταδώσουν. Ο Λεοντής ξαναγυρίζει στη ρίζα του τραγουδιού: με υλικά πρωτόλεια, παρασκευάζει έναν ήχο καθαρό και διαυγή, μια μελωδία που ρέει αβίαστα, σα να υπήρχε από πάντα και βρήκε τους κατάλληλους στίχους για να απλωθεί. Καταφέρνει απ’ τη μια να “περιγράψει” την μελαγχολία της ξενιτιάς και τη λαχτάρα της επιστροφής, κι απ’ την άλλη να συνθέσει μια μελωδία “της παρέας”, απ’ αυτές που τραγουδούν οι συντροφιές με μια κιθάρα γύρω από ένα τραπέζι, με κόκκινο κρασί στα ποτήρια και μέσα ένα κομμάτι μήλο…
Έχει λείψει από το σύγχρονο τραγούδι μια τέτοια απλότητα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σήμερα δε γράφονται εξαιρετικά τραγούδια, αυτή η λιτή γραμμή στο τραγούδι απουσιάζει από τη σύγχρονη δημιουργία, ή μάλλον καλύτερα, τη συναντάμε όλο και πιο σπάνια. Αρκεί να σκεφτεί κανείς και κάτι ακόμα: ότι ο Λεοντής έγραψε τη μουσική στο «Ξενιτεμένο μου πουλί» για να ακουστεί και να τραγουδηθεί σε μια παράσταση! Και κει που το τραγούδι γράφεται για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένες ανάγκες ενός θεατρικού έργου, σα να ξεγλιστράει από τη σκηνή, να αλλάζει “κατεύθυνση”, να γίνεται κάτι μεγαλύτερο από την ανάγκη για την οποία φτιάχτηκε και να καταλήγει ξανά στα χείλη μας, φρέσκο σα να γράφτηκε μόλις χθες. Και κείνη η βαριά προφορά του Γιώργου Μπαγιώκη όταν τραγουδάει “αυτού στα ξένα πού ‘σαι” και το σπαρακτικό “και σύρε στην πατρίδα σου / σε καρτερεί η φαμελιά σου”, να μετατρέπει αυτή την πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού σε μάθημα ερμηνείας, μια πραγματική επιστροφή στη ρίζα του τραγουδιού, στην απλότητα και τη μαγεία του.
Αν όλ’ αυτά φαίνονται κάπως υπερβολικά, ας μην τα λάβει κανείς υπ’ όψιν του. Ας σταθεί μόνο για λίγο να ξανακούσει αυτό το τραγούδι του Χρήστου Λεοντή στην πρώτη του εκτέλεση. Μια έκπληξη τον περιμένει, 20 χρόνια μετά την ηχογράφησή του...
.

20 σχόλια:

Rena Fan είπε...

Εξαιρετική ανάρτηση, ως συνήθως! Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια το τραγούδι αυτό μας το θυμίζει "ζωντανά" η Δάφνη Λέμπερου στις παραστάσεις του Σταμάτη Κραουνάκη και της Σπείρας-Σπείρας (το τραγούδησε και στις "Δουλάρες" πρόπερσι αλλά και στην παράσταση "X-Σκηνής" στο Ηρώδειο το περασμένο καλοκαίρι).

ΥΓ. Πολύ χάρηκα με το αφιέρωμα που έκαναν στο "Άρωμα του Τραγουδιού" τα "Μουσικά προάστια"!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Rena fan: πράγματι, τα τελευταία χρόνια πολλοί το θυμήθηκαν ξανά το «Ξενιτεμένο μου πουλί» στις ζωντανές εμφανίσεις τους. Δε γνώριζα ότι και ο Κραουνάκης με τη Σπείρα Σπείρα το είχαν στο πρόγραμμά τους! Και η Βενετσάνου που αναφέρεται στο post, το τραγουδάει μαζί με την Καταλανή Maria del mar Bonet (την πληροφορία την αντλώ από ένα καλοκαιρινό post του Bosko) επίσης από ζωντανή ηχογράφηση.

ΥΓ στο δικό σου ΥΓ: …!


Ευχαριστώ για την επίσκεψη
Για το δικό μας θέμα, όταν θα έχω νέα θα σε ενημερώσω.
Καλή σου μέρα

Μουσικά Προάστια είπε...

Μπράβο ρε Μάκη που μας θυμίζεις τέτοια αριστουργήματα.

Μνεία πρέπει να κάνουμε και στον Μάνο Αβαράκη, αυτόν τον μεγάλο σολίστα που χρόνια τώρα ζωγραφίζει όλη τη δισκογραφία του Λεοντή με τη φυσαρμόνικά του. Συγκινήθηκα πολύ που τον άκουσα στη συναυλία του Λεοντή στο Άλσος Βεΐκου, μια γλυκιά φιγούρα η οποία υπακουγε στην μπαγκέτα του Λεοντή και ταυτόχρονα μετάλλασε αυτοσχεδιάζοντας όλα τα τραγούδια της συναυλίας.
Φιλιά, Ηρ.

ΥΓ: Παραγγελιές δέχεσαι; Αν ναι, ανεβάζεις και το "Έμεινε τ' όνειρο ορφανό" από τον ίδιο δίσκο, όταν βρεις χρόνο;
Έτσι, να ξανακούσουμε λίγο το "Και θα ρθει κείνη η μέρα πάλι, στην πρώτη θα΄σαι τη γραμμή". Ευχαριστώ!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Μουσικά Προάστια: …ξενιτεμένο πουλί κι εσύ (έστω και για λίγο)!
Πολύ καλά κάνεις και αναφέρεις τον Αβαράκη (σημαντική παράλειψη από μέρους μου). Κι εγώ τον απόλαυσα στην καλοκαιρινή συναυλία του Μαυρουδή στον ίδιο χώρο που παρακολούθησες εσύ τον Λεοντή. Εξαιρετικός μουσικός.
Βεβαίως και δέχομαι παραγγελιές. Δώσε μου λίγο χρόνο, και σήμερα ή το αργότερο αύριο, μαζί με το «Ξενιτεμένο μου πουλί» θα ακούγεται και το «Έμεινε τ’ όνειρο ορφανό».

Καλή πατρίδα…

BOSKO είπε...

Την ηχογράφηση με τη Βενετσάνου και τη Maria del mar Bonet την ξανάκουσα πρόσφατα (είπαμε, ακόμα δεν έχω καθαρίσει με την τακτοποίηση βινυλίων και cd)...είναι από προσωπικό δίσκο της Καταλανής τραγουδίστριας με guest τη Νένα. Το "Ξενιτεμένο μου πουλί" μπήκε σε μια συλλογή με μεσογειακά τραγούδια της FM Records που επιμελήθηκε ο Κώστας Θωμαΐδης. Νομίζω υπάρχει και ένα βίντεο- ντοκουμέντο στο youtube από τη συνεργασία των δύο ερμηνευτριών!

South Of The River είπε...

Μάκη εδώ δεν "τό χω". Στέκομαι (πέραν του εξαιρετικού κειμένου) στην συνήθη καταιγιστική εξέλιξη, δράση και αμεσότητα των δημοτικών τραγουδιών.

Χάρηκα πολύ φίλε με το αφιέρωμα των "Μουσικών Προαστίων".

Χαιρετώ!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Bosko: πάντα με χρήσιμες πληροφορίες στις αποσκευές σου!!
Τη συγκεκριμένη εκτέλεση την έχω ακούσει πολλές φορές απ’ το ραδιόφωνο. Καιρός να αναζητήσω και το δίσκο.

Ευχαριστούμε πολύ




@south of the river: για να είμαι ειλικρινής, μου κακοφαίνεται που δεν υπάρχει καμία αναφορά στο δίσκο για το ότι οι στίχοι στο συγκεκριμένο κομμάτι είναι παρμένοι από δημοτικό τραγούδι, αντίθετα, αναγράφεται ως στιχουργός ο Γιώργος Αρμένης. Έχω βάλει άνθρωπο να σκαλίσει το αρχείο του και να μου βρει το πρόγραμμα της παράστασης, για να δούμε εάν υπήρχε κάποια αναφορά εκεί.
Απ’ την άλλη, κάτι τέτοιο δίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία στη μουσική που συνέθεσε ο Λεοντής! Ειδικά εσύ, μπορείς να φανταστείς πόσες δυσκολίες έχει το να συνθέσεις ένα εντελώς καινούργιο τραγούδι, οι στίχοι του οποίου “έρχονται” από μια τέτοια πηγή, όπως είναι η παραδοσιακή μουσική.

Σε ευχαριστώ για την επίσκεψη

το αερικό είπε...

Εμενα Μακη ενας κομπος μου ανεβαινει στο λαιμο οποτε ακουω αυτο το τραγουδι, κι ας μην εχω ζησει ουτε ξενητεια, ουτε τιποτα...
Ειναι η δυναμη της μελωδιας, του στιχου (με τις τοσες εικονες) και της ερμηνειας τοσο μεγαλη που βρισκει στοχο κατευθειαν στην καρδια.
Χαρηκα πολυ για την αναφορα των"μουσικων προαστιων΄" στο blog σου.Οπως εγραψα κι εκει, αξιζεις τα οσα γραφτηκαν και με το παραπανω!
Καλη συνεχεια!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@το αερικό: υπέροχα τραγούδια έχει γράψει ο Λεοντής. Και το «Ξενιτεμένο μου πουλί» είναι σίγουρα ένα από αυτά.

Σε ευχαριστώ πολύ

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Στην προσπάθειά μου να βάλω να ακούγεται και ένα ακόμα τραγούδι από το δίσκο «Μαντζουράνα στο κατώφλι» (μετά από παραγγελιά των Μουσικών Προαστίων), εξαφανίστηκε από τον player και το «Ξενιτεμένο μου πουλί»! Οι προσπάθειές μου μέχρι αυτή την ώρα να επαναφέρω την τάξη, δεν έχουν αποδώσει. Η τεχνολογία δε θέλει προσωρινά να ακούμε τραγούδια στο «Άρωμα του τραγουδιού». Ελπίζω να καταφέρω σύντομα να ξαναπεράσω τραγούδια στον player, γιατί … τα καλύτερα έρχονται (όπως λέει κι ο φίλος μου ο Ηρακλής).

Ζητώ την κατανόησή σας…

Μουσικά Προάστια είπε...

Πολύ γούρι σου 'φερα βρε Μάκη...καλύτερα να σταματήσω εδώ τις παραγγελίες πριν σου διαλύσω το μπλογκ ολόκληρο!!!
Καλό βράδυ, και να με συγχωρείς για το ανακάτεμα!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@μουσικά προάστια: όπως βλέπεις, το πρόβλημα τελικά αποκαταστάθηκε και βεβαίως, δεν είχε καμία σχέση με την παραγγελιά σου!
Σε πείσμα των (δύσκολων) καιρών, ακούμε τελικά τους πάντα επίκαιρους στίχους:

…σκύψε αδερφέ μου το κεφάλι
η σκέψη σου μη διαβαστεί
και θα ‘ρθει κείνη η μέρα πάλι
στην πρώτη θα ‘σαι τη γραμμή…

«Έμεινε τ’ όνειρο ορφανό», ακόμα ένα τραγούδι από τη μουσική που έγραψε ο Χρήστος Λεοντής για τη θεατρική παράσταση «Μαντζουράνα στο κατώφλι». Στίχοι: Γιώργος Αρμένης.


Για τους φίλους των Μουσικών Προαστίων που το ζήτησαν.
Καλημέρα σε όλους

το αερικό είπε...

Επιτελους αποκατασταθηκε το προβλημα Μακη μου, αφου μας τσακισε τα νευρα πρωτα!
Μια μικρη επισημανση ηθελα να κανω γιατι νομιζω οτι αξιζει τον κοπο.
Το πολυ ομορφο τραγουδι "εμεινε τ'ονειρο ορφανο", ερμηνευει ο Γιωργος Μεραντζας. Μια σπουδαια φωνη, που εδω και πολλα χρονια απεχει απο τα καλλιτεχνικα δρωμενα, με μονη εξαιρεση μια εμφανιση στο Ζυγο πριν δυο χρονια περιπου.
Καλο σου βραδυ κι ελπιζω να κυλησουν ολα ομαλα στις επομενες αναρτησεις μας!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@το αερικό: πολύ καλά το επισημαίνεις! Μαζί με τον Γιώργο Μπαγιώκη και τον Γιώργο Μεράντζα, στο δίσκο τραγουδούσε και η Σοφία Βόσσου!! Να θυμίσω ότι μιλάμε για το 1980…


Την καλημέρα μου

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Πάλι με πηγαίνεται πίσω. Ακούσματα που έρχονται από το παρελθόν που όμως ακουμπούν σ' ένα παρόν συγκίνησης κι ευαισθησίας. Δωρική και αξεπέραστη η ερμηνεία του Γιώργου Μπαγιώκη, χωρίς παρακαλώ να θεωρηθεί υπερβολικός ο χαρακτηρισμός, λές και κουβαλά την αρχέγονη μνήμη των λαικών ακουσμάτων που όμως την πιστοποιεί και κάνει την δική του κατάθεση φωνής που μας ταξιδεύει.Η απλότητα της φωνής λες και βγαίνει από τα χαλάσματα ιστορικών διαδρομών. Η διαβρωτική δράση επόμενων δεκαετιών δεν αγγίζει τα συγκεκριμένα τραγούδια.Αναδύεται το άρωμα της απλότητας και της λιτότητας του στίχου με ιδανικές ερμηνείες. ΄Εμεινε τ' όνειρο ορφανό μ' έναν Γιώργο Μεράντζα που μας λείπει όπως κι η πρώτη μας νιότη. Ευχαριστώ για την φιλοξενία και τις όμορφες επιλογές σας.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Εγώ σας ευχαριστώ για μια ακόμα φορά για την επίσκεψη και το σχόλιό σας.

κωστας αδαμοπουλος είπε...

Πανέμορφο το τραγούδι και μοναδική η μελωδία του Λεοντή.

Η εκτέλεση της Maria del mar Bonet το ταξίδεψε ακόμα πιο μακριά και ως ορχηστρικό εμφανίστηκε στο δίσκο του βραζιλιάνικου συγκροτήματος αυτοσχέδιων κρουστών Uakti που λεγόταν Trilobyte και εκδόθηκε το 1997.

Οι Uakti είναι αρκετά γνωστοί στο ethnic κοινό εκτός Ευρώπης, έχουν δουλέψει με τον Philip Glass, τον Paul Simon, τον Stewart Copeland των Police, έχουν διασκευάσει συνθέσεις του Villa-Lobos, γενικά θεωρούνται αφρός και φημίζονται για τα αυτοσχέδια όργανα (κυρίως κρουστά) με τα οποία κάνουν τις δουλειές τους.

Η "γυάλινη marimba" τους έχει κάψει καρδιές, λένε φίλοι που τους έχουν δει ζωντανά, και τα έγχορδά τους είναι επίσης πρωτότυπα.

Γενικά χρησιμοποιούν πολύ το καταραμένο PVC, δίνοντας έτσι ένα παράδειγμα έμπρακτης και δημιουργικής ανακύκλωσης, αν και για μας τους δυτικοευρωπαίους είναι πραγματικά δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε πόσες χρήσεις έχουν τα πλαστικά σκουπίδια στον τρίτο κόσμο - μια και μιλάμε για τη Βραζιλία έχω δει σε φωτογραφίες από κατοικήσιμη παράγκα μέχρι βάρκα από πλαστικά μπουκάλια.

Στην Ελλάδα έχουν παίξει ζωντανά άπαξ νομίζω, το 2004, όταν ο Philip Glass παρουσίασε στην επιλεγόμενη πολιτιστική ολυμπιάδα το έργο του Orion, αλλά βέβαια εμείς που διαφωνούσαμε με την πραγματοποίηση αυτής της εμπορευματικής (και θανατηφόρου) αθλητικής φιέστας δεν πηγαίναμε σε τέτοιες εκδηλώσεις.

Τέλος πάντων δεν ξέρω αν το συγκρότημα έχει καν εικόνα ότι το τραγούδι είναι ελληνικό, στα credits του δίσκου το χρεώνουν εξίσου στο Λεοντή και στο στιχουργό της ισπανικής εκδοχής (Albert Garcia) πάντως η ενορχήστρωση έχει γίνει από τον Marco Antonio Guimaraes (τον αρχηγό της μπάντας που έχει αρχίσει να εξελίσσεται σε γνωστό κινηματογραφικό συνθέτη) και η εκτέλεση είναι πραγματικά μαγική.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Κώστας Αδαμόπουλος: Κατ’ αρχάς, οφείλω να δηλώσω εντυπωσιασμένος από τις εξαιρετικά χρήσιμες και πολλές πληροφορίες που μας δώσατε σχετικά με την δεύτερη εκτέλεση του τραγουδιού του Λεοντή. Προσωπικά, δεν είμαι πολύ εξοικειωμένος με αυτού του είδους το ρεπερτόριο, και οι πληροφορίες που μας δώσατε είναι δύο φορές χρήσιμες για να ψάξω ειδικά αυτή την εκτέλεση από τους Uakti.

Σας ευχαριστώ για την παρέμβαση και τις πληροφορίες.


ΥΓ: όσο για το σημείο που αναφέρεστε στην ολυμπιάδα, η ταύτιση των απόψεών μας είναι κάτι παραπάνω από απόλυτη…

Σας ευχαριστώ και πάλι

κωστας αδαμοπουλος είπε...

Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, μόνο που αποδείχθηκαν υπερβολικά. Οι πληροφορίες μπορεί να ήταν χρήσιμες και πολλές αλλά μάλλον δεν ήταν ακριβείς.

Χαζεύοντας σήμερα την ιστοσελίδα της ΕΜΣΕ και συγκεκριμένα το βιογραφικό του Λεοντή και πιο συγκεκριμένα τη δισκογραφία του έπεσα πάνω στην εξής καταγραφή:

Carta a l ’ exili (1985- παγκόσµια κυκλοφορία του τραγουδιού του Ξενητεµένο µου πουλί σε
τέσσερις διαφορετικές εκτελέσεις στην Ισπανία και δύο στη Βραζιλία, µε το παγκόσµιας φήµης
Βραζιλιάνικο γκρουπ Uakti , παραγωγή του αµερικανού συνθέτη Philip Glass )

Οπότε μάλλον η εκτέλεση είναι παλαιότερη και ή το Trilobyte είναι συλλογή είτε απλά έχει γίνει επανεκτέλεση.

Επίσης με αφορμή τον τίτλο της ισπανικής έκδοσης και με την παραδοσιακή μέθοδο του γκουγκλίσματος διαπίστωσα ότι το κομμάτι έχει περαιτέρω πορεία στη Βραζιλία. Το έχει τραγουδήσει η γνωστή στην Ελλάδα Badi Assad στο δίσκο της Rhythmes το 1996. Η συγκεκριμένη τραγουδίστρια βέβαια είναι τακτικότατη στις εμφανίσεις της στην Ελλάδα (από Μέγαρο μέχρι Half Note και εμφανίσεις με την Έλλη Πασπαλά) αλλά η συγκεκριμένη ηχογράφηση ανάγεται στην εποχή που όλα αυτά ήταν ακόμη μακρινά.

Αυτή η εκτέλεση είναι πάλι αρκετά πειραματική, με τα γνωστά ρυθμικά κρουστά με το στόμα και το σώμα της συγκεκριμένης ερμηνεύτριας και βέβαια την εξαιρετική κιθαριστική της τεχνική. Ορχηστρικό και πάλι βέβαια.

Α, επίσης, στον ενικό αν γίνεται. Ο πληθυντικός με κάνει να νομίζω ότι έχω εξετάσεις στα γαλλικά αύριο και με πιάνει ένα σφίξιμο. Επίσης θεωρώ περιττό να προσθέσω κι εγώ κάτι στα καλά λόγια που τόσοι/ες και τόσο όμορφα έχουν γράψει για σένα.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Κώστας Αδαμόπουλος: Ακόμα πιο χρήσιμες οι καινούργιες και πιο …ακριβείς πληροφορίες που μας έφερες! Δε το φανταζόμουν πως η ιστορία των διασκευών σ' αυτό το τραγούδι του Λεοντή ξεκινάει από τόσο παλιά!!
Αυτό το νέο “κύμα” πληροφοριών, αποδεικνύει ότι δεν ήμουν καθόλου υπερβολικός πριν. Εντάξει, έλειπαν κάποια στοιχεία και ημερομηνίες. Και τι έγινε; Για να μαθαίνουμε είμαστε εδώ.

Σε ευχαριστώ πολύ και πάλι που περνάς και μας μεταφέρεις ό,τι καινούργιο ανακαλύπτεις.
(όπως είδες, το “γύρισα” στον ενικό).