“… απ’ την πηγή που ξεδιψάς, όλο σταγόνες κλέβω…”

.

Όσο οι όμορφες ειδήσεις για τις νέες δισκογραφικές εργασίες που θα κυκλοφορήσουν μέσα στο 2009 καταφθάνουν στο Άρωμα του Τραγουδιού, έχω κάθε λόγο να πιστεύω ότι αυτή η χρονιά θα είναι ξεχωριστή και γεμάτη ευχάριστες εκπλήξεις. Όπως η είδηση για τον καινούργιο δίσκο της Δανάης Παναγιωτοπούλου που πρόκειται να κυκλοφορήσει μέσα στους επόμενους μήνες, με τον τίτλο «Homo logotypus»!

Τη γνωρίσαμε στα live του Μίλτου Πασχαλίδη (το τραγούδι της «Ο τρελός» περιλαμβάνεται στο δίσκο του Πασχαλίδη «Έχουν περάσει χρόνοι δέκα») και αμέσως μετά με τη φωνή του Γιάννη Χαρούλη που ερμήνευσε το δικό της «Ένα γύρω το φεγγάρι» στο δίσκο του «Χειμωνανθός». Το 2007 κυκλοφόρησε ο πρώτος της προσωπικός δίσκος, ο «Οίκος αντοχής», από την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία «Καθρέφτης», και πολλοί άρχισαν να μιλάνε για μια πραγματικά διαφορετική φωνή στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Με τις φετινές της εμφανίσεις στη μουσική σκηνή «Πυρήνας» (οι οποίες ξεκίνησαν το Νοέμβριο και συνεχίζονται), μάς προσφέρει ένα μουσικό ταξίδι που περιλαμβάνει τραγούδια απ’ το δικό της «Οίκο αντοχής» και το υπό έκδοση «Homo logotypus», αλλά και μια ιδιαίτερη επιλογή τραγουδιών, από το Μάνο Χατζιδάκι και τον Βασίλη Νικολαϊδη, μέχρι τη Suzanne Vega και τα καινούργια παιδικά τραγούδια του συνεργάτη της Άγγελου Αγγέλου.

.

Με χαρά φιλοξενώ σήμερα στο «Άρωμα του Τραγουδιού», από κοινού με το αδερφό blog των Μουσικών Προαστίων, δύο ανέκδοτα τραγούδια που θα περιλαμβάνονται στο νέο δίσκο της Δανάης Παναγιωτοπούλου. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που τα Μουσικά Προάστια παρουσιάζουν την Παναγιωτοπούλου˙ τον Μάιο του 2007 παρουσίασαν τον «Οίκο αντοχής» (εδώ) και τον Ιανουάριο του 2008 δημοσίευσαν μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη τής τραγουδοποιού στον Ηρακλή Οικονόμου (εδώ). Με τις παράλληλες αναρτήσεις μας (εδώ από τα Μουσικά Προάστια), παίρνουμε μια πρώτη γεύση από το «Homo logotypus» της Παναγιωτοπούλου, ακούγοντας τα τραγούδια «Ίλιγγος» και «Λόλα».
Το πρώτο, μια υπέροχη σπαρακτική μπαλάντα (πως λυγίζει η φωνή στη φράση “μα θέλω να σ’ αρέσω”!!), με την κιθάρα να συνοδεύει με νεοκυματικούς δακτυλισμούς τους στίχους, και την Παναγιωτοπούλου να ξεδιπλώνει με ευαισθησία τη μελωδία της μαζί με την ψυχή της. Ένα απόλυτα προσωπικό τραγούδι που δε σηκώνει περισσότερα λόγια˙ μονάχα συνεχείς, κατ’ ιδίαν ακροάσεις. Το δεύτερο τραγούδι, καυστικό, βαθιά πολιτικό, με χιουμοριστική διάθεση, οργανώνει μια ολόκληρη παρέλαση του παραλόγου, όπου ασφαλίτες και καναλάρχες σε ένα μοναδικό παραλήρημα συναντιούνται με τη Λόλα που ξεπήδησε από εκείνη την παλιά ...αθώα διαφήμιση για να μας “διδάξει τη φωτιά”. Κι ο στίχος “τ’ αστεία μου είναι μαύρα, μα ζω μέσα σε χάβρα”, θα μπορούσε να είναι σύνθημα γραμμένο σε κάποιο τοίχο μιας συνοικίας της Αθήνας...
.
Ίλιγγος

Με πιάνει μαύρος ίλιγγος στα πόδια σου πριν πέσω
και λύνω τα κορδόνια μου να μοιάζουν με φτερά,
του πανικού τεχνάσματα, μα θέλω να σ’ αρέσω
έλα μια βόλτα στα χαλάσματα
έχω ζευγάρι δεκανίκια εφεδρικά.

Βαρέθηκα να πολεμώ τους άσσους στα μανίκια
τα νιάτα μου πεινάσανε και άστοχα χτυπάν,
μα απ’ τις παγίδες τρέφομαι σαν όλα τα ποντίκια
με κάτι αγρίμια ξενιτεύομαι
κι ας ξέρουν μόνο πίσω πώς να μη γυρνάν.

Τώρα τα χάδια σου μου λεν καθένας το σταυρό του
με στόμα επιδέξιο ρουφάς τη μοναξιά,
αύριο θα παίξουμε ξανά το γυρισμό του ασώτου
κάποια Αριάδνη σε κοιτά
με μια κλωστή σε δένει και μας κυβερνά.

Το δάχτυλό μου στην πληγή μα ακόμα δεν πιστεύω
νηφάλια και παράλογη η γη που περπατώ,
απ’ την πηγή που ξεδιψάς όλο σταγόνες κλέβω
κάνε ξανά πως δεν κοιτάς
μόνο για σένα, είπες, κάνω το χαζό.



Λόλα

Στους δρόμους τραγουδάνε ασφαλίτες
και ρίχνουν οιστρογόνα στη λίμνη Μαραθώνα,
να πίνουν τρείς φορές τη μέρα οι διαφημιστές
κι αντί να γίνουν όλα τα παιδιά παγανιστές
αλλάζουνε καθρέφτες κι εραστές (αμάν – αμάν)
αλλάζουνε καθρέφτες κι εραστές.

Η Λόλα τη φωτιά θα μας διδάξει
τα αστεία μου είναι μαύρα μα ζω μέσα σε χάβρα
που σπάει πορσελάνες και τη φτώχια νοσταλγεί
οχτώ φορές τη μέρα σιδερώνει την πληγή
και θέλει αύριο ν’ αναστηθεί, (σώνει και ντε)
και θέλει αύριο ν’ αναστηθεί.

Στα οπίσθια του Μέγα Καναλάρχη
επάγγελμα διαδρομιστής και του οργάνου του εραστής,
τα βράδια που ονειρεύομαι τον κόσμο αλλιώς πλασμένο
στο Σύνταγμα καταμεσίς τον βλέπω κρεμασμένο
και με ξυπνάει ο Φρόυντ απελπισμένος (“πως είσαι έτσι;”)
και με ξυπνάει ο Φρόυντ απελπισμένος.

Ακόμα τραγουδάνε οι ασφαλίτες
ηλίθιες μελωδίες, ματζόρε τραγωδίες
και στην τραμπάλα λούστροι απαιτούν προαγωγή
αυτή η παιδική χαρά ποτέ δε θα καεί
η Λόλα πήδηξε απ’ την κουπαστή (αλλά δεν έπαθε τίποτα!)
η Λόλα πήδηξε απ’ την κουπαστή.

Η Δανάη Παναγιωτοπούλου έχει αρχίσει ήδη να χαράζει τον απόλυτα προσωπικό της δρόμο στο τραγούδι. Δημιουργεί ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο η ευαισθησία, το καυστικό χιούμορ και η διεισδυτική ματιά της στη σύγχρονη πραγματικότητα, γεννούν τραγούδια που ξεπερνούν κατά πολύ το μέσο όρο της παραγωγής των νέων τραγουδοποιών. Το θέμα όμως, δεν είναι η σύγκριση με ό,τι άλλο βγαίνει στην αγορά˙ είναι η διαπίστωση πως, το ελληνικό τραγούδι έχει απόλυτη ανάγκη από δημιουργούς που να προτείνουν μια νέα μουσική και στιχουργική γλώσσα, σύγχρονη, που να αφουγκράζεται την εποχή και να μπορεί να μεταφέρει τη συγκίνηση που μεταδίδουν τα πραγματικά τραγούδια. Η Παναγιωτοπούλου πλάθει τις δικές της ιστορίες που, άλλες φορές υπαινικτικά και άλλες με ευθύ και άμεσο τρόπο, απεικονίζουν τον μέσα και έξω κόσμο της με τέτοια τέχνη, που αυτόματα γίνεται και δικός μας. Κι αυτή η διαδικασία είναι όλο και πιο δυσεύρετη στη σύγχρονη δημιουργία.
Τα πρώτα δείγματα από τη δουλειά της Παναγιωτοπούλου περιέχουν όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν ένα τραγούδι δυνατό και άμεσο, που βρίσκει τον τρόπο να τρυπώνει στις αισθήσεις και να “αναγκάζει” όλους εμάς που ανακαλύψαμε τον «Οίκο αντοχής», να σιγοτραγουδάμε:

Τον ποιητή που θα’ γραφε το έπος της γενιάς μου
τον βρήκα ξημερώματα σε μια στροφή του δρόμου,
τα μάτια κατακίτρινα κι οι φλέβες του όλο τρύπες
βρυσούλες και ξεχύνονται του κόσμου όλες οι λύπες…
(από το τραγούδι «Λήθη», στο δίσκο «Οίκος αντοχής»)

.
.
.
.

ΥΓ: Ευχαριστώ θερμά τη Δανάη Παναγιωτοπούλου για την άδεια να φιλοξενήσω στο Άρωμα του Τραγουδιού τα δύο ολοκαίνουργια ανέκδοτα τραγούδια της.

.

“με τα καράβια που με πήγαινες να δω, ταξίδευα…”

.

Τα τελευταία χρόνια, όλοι εμείς οι φανατικοί του ραδιοφώνου, αποκτήσαμε μια αγαπημένη συνήθεια που ξεκίνησε σαν μια πρωτότυπη ιδέα και κατέληξε να είναι θεσμός: ο ραδιοφωνικός σταθμός Μελωδία FM, κάθε χρόνο, αναθέτει σε έναν δημιουργό να γράψει το τραγούδι που θα ακουστεί πρώτο από τη συχνότητά του αμέσως μετά την αλλαγή του νέου χρόνου. Κάθε 1η Ιανουαρίου λοιπόν, ένα λεπτό μετά τις δώδεκα, ένα ολοκαίνουργιο τραγούδι κάνει ποδαρικό στο σταθμό κι όλοι εμείς που ακόμα επιμένουμε σε «Πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου»*, δυναμώνουμε το volume για ν’ ακούσουμε καλύτερα τις νότες και τις λέξεις που ετοίμασε ο εκάστοτε δημιουργός για να υποδεχτεί (μαζί του κι εμείς) τον καινούργιο χρόνο. Ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Θάνος Μικρούτσικος, οι Raining Pleasure και ο Φοίβος Δεληβοριάς, είναι μερικοί από τους καλλιτέχνες που έχουν ανταποκριθεί στην πρόσκληση του Μελωδία τα τελευταία χρόνια.

Για να υποδεχτεί το 2009, ο Μελωδία πρότεινε σε τρείς εκπροσώπους του νέου αίματος του ελληνικού τραγουδιού να γράψουν και να ηχογραφήσουν ένα καινούργιο τραγούδι. Έτσι λοιπόν, ο συνθέτης Θέμης Καραμουρατίδης και ο στιχουργός Γεράσιμος Ευαγγελάτος (στον οποίo έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν, εδώ το σχετικό link) έγραψαν το «Ευχαριστήριο», τραγούδι που ανέλαβε να ερμηνεύσει η Νατάσσα Μποφίλιου.
Τι καλύτερο για ποδαρικό, από ένα τραγούδι – ποταμό δύο δημιουργών που, ειδικά το 2008, μάς πρόσφεραν έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς (μιλάμε φυσικά για το «Μέχρι το τέλος»), και μια ερμηνεύτρια - έκπληξη που έχει σίγουρα πολλά να δώσει ακόμα στο ελληνικό τραγούδι.

Τι καλύτερο και για το Άρωμα του Τραγουδιού, να είναι αυτό το ανέκδοτο τραγούδι το πρώτο που το άρωμά του θα ποτίσει τις διαδικτυακές του σελίδες για το 2009!

Ευχαριστήριο

Δεν είσαι εσύ γι’ αυτά, τι σε φορτώνω;
εσύ, την ησυχία σου…
το βλέμμα σου στα υπογραμμισμένα
να μη χαθεί εκατοστό.
Παρ’ όλ’ αυτά
παρ’ όλ’ αυτά, σε ευχαριστώ.

Δεν είσαι για μεγάλες περιπέτειες
το σέβομαι…
ένα περίπατο στο κέντρο, το πολύ
καμιά φορά στη θάλασσα, ως εκεί.
Παρ’ όλ’ αυτά
παρ’ όλ’ αυτά, μού είναι αρκετό.

Προσπάθησες να είσαι κάτι άλλο κι ας μην πέτυχε
εγώ είναι σα να γύρισα τον κόσμο,
κι ας μη σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου
κι αν δε σε κούνησα όσο θέλω απ’ τη βολή σου.
Με τα καράβια που με πήγαινες να δω
με τα καράβια που με πήγαινες να δω
ταξίδευα…

Κι ας είδε τη ζωή στην τηλεόραση
κι ας διάβασε τα πάντα στα βιβλία
κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου
κι ας ήμουν και δεν ήμουνα στο πλάι σου
ταξίδευα…

Είναι απ’ τις λίγες φορές που δύσκολα μπορεί να ειπωθεί κάτι παραπάνω για ένα τραγούδι, πέρα από αυτά που ιστορεί το ίδιο από μόνο του! Για ακόμα μία φορά, οι νότες του Καραμουρατίδη ταίριαξαν ιδανικά με τα λόγια του Ευαγγελάτου, σε βαθμό που να δημιουργείται η αίσθηση ότι το τραγούδι έχει γραφτεί από τον ίδιο άνθρωπο. Και δεν είναι τα λόγια που γράφονται αυτά που κινητοποιούν τις αισθήσεις, όσο εκείνα που δεν ειπώθηκαν ποτέ! Είναι εκείνο το είδος του τραγουδιού που λέει πολύ περισσότερα με τη σιωπή, παρά με τα πολλά λόγια. Χωρίς την κλασσική δομή του κουπλέ – ρεφρέν, το «Ευχαριστήριο» καταφέρνει να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές μας με εικόνες ζωντανές, ασπρόμαυρες φωτογραφίες με την διεισδυτική πένα του Ευαγγελάτου και τα έγχορδα του Καραμουρατίδη που ζωγραφίζουν στον αέρα την μελαγχολία του ταξιδιού, με τρυφερότητα και έναν καλά κρυμμένο αναστεναγμό. Απ’ τη μέση τού τραγουδιού μέχρι και το τέλος, εκείνο το επίμονο “ταξίδευα”, σα να ουρλιάζει μέσα απ’ τον ψίθυρο και να ελευθερώνει μια ενέργεια μοναδική για όλα εκείνα τα ταξίδια που έγιναν δίχως να λύσουμε τους κάβους, χωρίς να πάρουν μπρος οι μηχανές. Κι όμως, δεν υπάρχει η αίσθηση της πικρίας για όσα δεν έγιναν. Τα ταξίδια πραγματοποιήθηκαν μέσα από την αλήθεια της σχέσης! Ένα τραγούδι – απολογισμός για όλα εκείνα τα ταξίδια που στην πραγματικότητα έγιναν, και το «Ευχαριστήριο» τραγούδι τους γράφτηκε ειδικά για να υποδεχτεί τον καινούργιο χρόνο, με την κρυφή υπόσχεση για πιο μακρινά, πιο αληθινά ταξίδια.

Η Μποφίλιου, ακόμα πιο ώριμη, ακόμα πιο έτοιμη να μεταφέρει τη συγκίνηση, πιο εύθραυστη, γίνεται ένα με τους στίχους, ακουμπάει επάνω τους και γίνεται ένα με τα λόγια και τις χορδές, ολόκληρη ένα Τραγούδι. Δεν είναι η συνήθεια ή η βαθιά φιλία που οδηγούν τον Καραμουρατίδη και τον Ευαγγελάτο να εμπιστευτούν για ακόμα μια φορά στην Μποφίλιου το τραγούδι τους. Ούτε βεβαίως η επανάληψη μιας ...πετυχημένης συνταγής. Είναι η ικανότητα αυτής της νεαρής γενναίας ερμηνεύτριας, να μεταφέρει τη συγκίνηση που κουβαλούν οι νότες και οι λέξεις και να μεταμορφώσει το πάντρεμά τους σε τραγούδι ισορροπημένο και ουσιαστικό. Και πράγματι, χρειάζεται γενναιότητα για να αναμετρηθεί κανείς με ένα τέτοιο απολογιστικό τραγούδι. Γιατί, πέρα όλων των άλλων, χρειάζεται μεγάλο θάρρος για να τραγουδήσεις το “ευχαριστώ” κάποιου άλλου, να το κάνεις δικό σου. Είναι κι αυτό μια διαδικασία κάθαρσης, και η Μποφίλιου φαίνεται πως προτιμά την αποκρυπτογράφησης δύσκολων κωδικών, από την εύκολη λύση ενός τραγουδιού ανώδυνου και επιδερμικού.

Σε λίγο καιρό, θα έχουμε τη δυνατότητα να ακούσουμε την ολοκαίνουργια δισκογραφική εργασία του Θέμη Καραμουρατιδη, του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και της Νατάσσας Μποφίλιου που είναι ήδη έτοιμη και περιμένει το πράσινο φως για να κυκλοφορήσει στα δισκοπωλεία. Μια πρώτη γεύση πήραμε με την αλλαγή του χρόνου, μέσα από την συχνότητα του Μελωδία με το «Ευχαριστήριο». Αναμονή λοιπόν, μέχρι να δούμε τι καινούργιο μας επιφυλάσσει αυτή η τρομερή παρέα.

Μέχρι τότε, κρατάμε το «Ευχαριστήριο» σαν ένα δώρο που μας έφερε ο καινούργιος χρόνος, με την ελπίδα να μην τελειώσουν ποτέ τα ταξίδια, κι ας φτάσουμε να τα ξεπληρώνουμε με δανεικά...

.

.

.

.

* τίτλος τραγουδιού του Διονύση Σαββόπουλου (σχετική είναι η αμέσως προηγούμενη ανάρτηση)

.

ΥΓ: κι ένα δικό μου Ευχαριστώ στους δημιουργούς του τραγουδιού, για την άδεια να φιλοξενηθεί το «Ευχαριστήριό» τους στο Άρωμα του Τραγουδιού.

.

“Μπρος μου μια ολόκληρη ζωή είναι σα να ξεκινά…”

.

Εάν το 2008 χαρακτηρίστηκε από την ιστορική επιστροφή της Λένας Πλάτωνος με τα «Ημερολόγια» και τις ποιητικές ηλεκτρονικές μπαλάντες της, σίγουρα η επόμενη χρονιά θα χαρακτηριστεί από ακόμα μία ιστορική επιστροφή: την καινούργια δισκογραφική εργασία των Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω!
Έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν στο ιδιαίτερο αυτό συγκρότημα και την 26χρονη(!) πορεία του στο ελληνικό τραγούδι (εδώ το σχετικό link). Μπορεί λοιπόν εύκολα να φανταστεί κανείς τη χαρά μου, όταν στο ταχυδρομείο του Αρώματος του Τραγουδιού έφτασε πριν από λίγες μέρες ένα πρώτο δείγμα από την επικείμενη δισκογραφική εργασία των Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω, με τίτλο «Ημερολόγιο μιας γυναίκας». Πρόκειται για έναν κύκλο τραγουδιών σε μουσική του Χάρη Καβαλλιεράτου και στίχους της Λυδίας Βενιέρη (σε ένα τραγούδι τους στίχους υπογράφει ο Βασίλης Νικολαϊδης). Τα τραγούδια ερμηνεύει η μεσόφωνος Θεοδώρα Μπάκα, μια εξαιρετικά αξιόλογη φωνή με θητεία στο λυρικό τραγούδι και σημαντική παρουσία σε ελληνικά και διεθνή λυρικά θέατρα και φεστιβάλ.

.

Από τις πρώτες κιόλας νότες των τραγουδιών, μοιάζει οι Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω να πιάνουν ξανά το “νήμα” από εκεί που το είχαν αφήσει. Τραγούδια πλασμένα με υλικά γνήσια και μελωδίες που ξεχειλίζουν χρώματα και εικόνες. Με τη γνώριμη μελαγχολία των τραγουδιών τους, ξεδιπλώνουν μία – μία τις σελίδες του «Ημερολογίου μιας γυναίκας» και ελευθερώνουν τον κόσμο της με εκείνον τον ιδιαίτερο τρόπο που έχουν πάντα να διηγούνται τις μουσικές τους ιστορίες. Η Θεοδώρα Μπάκα εκμεταλλεύεται την τεχνική της στο λυρικό τραγούδι, ενώ την ίδια στιγμή ερμηνεύει τα τραγούδια απογυμνωμένα από τον στόμφο και τα περιττά στολίδια. Από το δείγμα τραγουδιών που έχω στα χέρια μου, η αίσθηση είναι ότι οι Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω επιστρέφουν στη δισκογραφία με μια ολοκληρωμένη εργασία για να μας αποκαλύψουν για ακόμα μια φορά ότι, το αληθινό τραγούδι είναι προϊόν της παρέας και δεν “κατασκευάζεται” στα γραφεία των δισκογραφικών εταιρειών ή στο σκληρό δίσκο του υπολογιστή των ραδιοφωνικών σταθμών. Επιμένουν να φτιάχνουν κύκλους τραγουδιών και όχι “συλλογές” από σκόρπια τραγούδια που στριμώχνονται σε έναν δίσκο προκειμένου να ικανοποιήσουν τις δεσμεύσεις τους προς την δισκογραφική εταιρεία. Και σε αυτές τις – σπάνιες – περιπτώσεις, το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα είναι πάντα μαγικό και πολύτιμο.

Περιμένοντας λοιπόν το «Ημερολόγιο μια γυναίκας», ακούμε από το Άρωμα του Τραγουδιού ένα ελάχιστο δείγμα της καινούργιας εργασίας των Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω που θα κυκλοφορήσει μέσα στην επόμενη χρονιά.

Μπρος μου μια ολόκληρη ζωή είναι σα να ξεκινά
το σκοπό της πού ‘χει βρει
τέτοια ώρα ποιος χτυπά;
Μια ψυχή παραμιλά
που την γέμισαν με δώρα και του κόσμου τα καλά
μα δεν τα ‘χει δει ως τώρα.
Μ’ αποπλάνησες μωρό μου με τα μάτια τα γλαρά
και εκτός τόπου ζω και χρόνου μια μετέωρη χαρά
Μια ψυχή παραμιλάει
που την γέμισαν με δώρα και του κόσμου τα καλά
μα δεν τα ‘χει δει ως τώρα.
(από το τραγούδι «Μια ολόκληρη ζωή»)

Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
με την Θεοδώρα Μπάκα

μουσική: Χάρης Καβαλλιεράτος

στίχοι: Λυδία Βενιέρη
επίμετρο: Βασίλης Νικολαϊδης

Barbara Sauter: βιολί, φωνητικά
Θόδωρος Κοτεπάνος: πιάνο
Μάρκελλος Χρυσικόπουλος: τσέμπαλο
Χάρης Καβαλλιεράτος: κιθάρα
Βασίλης Παπαβασιλείου: κόντρα μπάσο

ΥΓ: οφείλω ένα μεγάλο Ευχαριστώ στους Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω και ιδιαιτέρως στον Χάρη Καβαλλιεράτο που μου έδωσαν την δυνατότητα προ-ακρόασης του καινούργιου κύκλου τραγουδιών τους, καθώς και για την άδεια να μοιραστώ ένα ελάχιστο δείγμα με τους επισκέπτες του Αρώματος του Τραγουδιού.

.

.