Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

“Τώρα τι κλαις και τι γκρινιάζεις; Πρωτοχρονιά είναι και γιορτάζεις…”

.
Ένας δίσκος: «Ο Χρονοποιός» του Διονύση Σαββόπουλου, πριν από 9 χρόνια ακριβώς.
Κι ένα κρυμμένο track. Ένα τραγούδι που δεν αναφέρεται στη λίστα των τραγουδιών, ούτε οι στίχοι του είναι γραμμένοι στο εσώφυλλο. Το ανακαλύπτει κανείς μόνο ακούγοντας τον δίσκο, και μαθαίνει τον τίτλο του ένα χρόνο μετά, όταν με αυτό το τραγούδι ο Σαββόπουλος κλείνει την παράσταση «Σαββόραμα» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
.
«Πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου», λοιπόν. Και ο Σαββόπουλος έκανε πάλι το Θαύμα του!

Σκίτσο του Αλέξη Κυριτσόπουλου


Πρωτοχρονιές σε χρόνους άλλους
Πρωτοχρονιές με τους μεγάλους
μικρός εσύ, μικρός κι ο χρόνος
αλλάζατε κι οι δυο συγχρόνως.

Λίγο μετά, στα δεκαεφτά
με τους γονείς σου ήσουν πάλι
μα αισθανόσουν ήδη απών
σε συντροφιά συμμαθητών
το σπίτι σου έχανε εξουσία
κι ο χρόνος την κρυφή του ουσία.

Ύστερα γιόρταζες με φίλους
σ’ ένα δωμάτιο καπνού
το Θαύμα πάλι ήταν αλλού
στις παιδικές Πρωτοχρονιές σου
στον χρόνο που άλλαζε μαζί σου
πριν μεγαλώσει η αντίστασή σου.

Τώρα τι κλαις και τι γκρινιάζεις
Πρωτοχρονιά είναι και γιορτάζεις
την λίγη πίστη του ενηλίκου
στην παιδική ανατολή του.

Πρωτοχρονιές, γιορτές του χρόνου
Πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου
πως θα τις γιόρταζες εσύ
τώρα που έχεις το κλειδί;

Μικρό κλειδί και σ’ οδηγάει
σ’ ένα παράσπιτο στο πλάι
σ’ ένα μικρό – μικρό πλανήτη
πλάι στο μεγάλο άδειο σπίτι.

Πάει ο καιρός που οι δικοί σας
σκηνοθετούσαν τη γιορτή σας
και είσαι συ που πρέπει τώρα
να υψώσεις της γιορτής τα δώρα.

Ποιος θα νοιαστεί και ποιος θα παίξει
Χρονοποιός ας είναι η λέξη
γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα
κι εμείς τους δίνουμε ένα σχήμα.


Μια διαδρομή απ’ την παιδική ηλικία στην εφηβεία, την νεότητα, και ύστερα στην απότομη ενηλικίωση. Κι όλ’ αυτά, για να “ξανακερδηθεί η χαμένη γιορτή”. Ο Σαββόπουλος κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα απ’ όλα: μεταμορφώνει το προσωπικό βίωμα σε κοινό. Αγγίζει (για ακόμα μία φορά) την πραγματική ρίζα του τραγουδιού, εκείνου που δεν περιγράφει απλά προσωπικές στιγμές του δημιουργού του, αλλά μετατρέπει τις στιγμές αυτές σε Κοινωνία, σε αισθήσεις και καταστάσεις που όλοι έχουμε ζήσει μα δε μπορέσαμε να βρούμε τα λόγια να περιγράψουμε. Εκεί έρχεται ο δημιουργός να αποδώσει για δικό του αλλά και δικό μας λογαριασμό, εικόνες ακριβές που έχουν θαφτεί κάτω από το βάρος της ενήλικης καθημερινότητάς μας.

Η γιορτή της Πρωτοχρονιάς είναι μόνο η αφορμή. Οι “Πρωτοχρονιές με τους μεγάλους”, αργότερα η επανάσταση της εφηβείας, “ήδη απών” από την οικογενειακή γιορτή, και με τον χρόνο να “χάνει την κρυφή του ουσία” όσο απομακρύνεται από την παιδική ηλικία, όλες οι εικόνες να περνάνε σαν φιλμ μέσα απ’ το τραγούδι και να φτάνουμε γρήγορα, σχεδόν βίαια, σε μια ενηλικίωση που κάποτε ήταν πολυπόθητη και τώρα πια σχεδόν αβάσταχτη. Όσο η οργάνωση της γιορτής ήταν σε χέρια άλλων, είχαμε την πολυτέλεια τόσο της απόλαυσης όσο και της κριτικής. Τώρα; Τώρα που έχουμε εμείς πια το “κλειδί”, πως θα στήσουμε αυτή τη γιορτή απ’ την αρχή δίχως να κάνουμε τα ίδια λάθη, δίχως η γιορτή να καταλήξει σε ένα μεγάλο φιάσκο, μια εκτόνωση και τίποτα παραπέρα; Έχουμε εκπαιδευτεί εδώ και χρόνια να τακτοποιούμε όλες τις εκκρεμότητες στην ώρα τους, να είμαστε τυπικοί στη δουλειά μας και σε όλες τις υποχρεώσεις μας. Τι γίνεται όμως με τη Γιορτή; Θα καταθέσουμε κι εδώ ψυχή και σώμα, σε κάτι που εντέλει μας αφορά πολύ περισσότερο απ’ όλα τ’ άλλα;

Πονάει η ερώτηση˙ όχι γιατί δεν υπάρχει απάντηση, αλλά γιατί η απάντηση απαιτεί να ξεπεράσουμε τον κακό εαυτό μας, να επιστρατεύσουμε την φαντασία μας, να πραγματοποιήσουμε ένα δύσκολο κι επίπονο ταξίδι: την επιστροφή στην παιδική ηλικία. Σε κείνη την ηλικία που μοιάζει να περιμένει πάντα υπομονετικά να την επισκεφτούμε ξανά. Αμετακίνητη παραμένει σε μια άλλη χρονιά, έτοιμη όποτε θελήσουμε να την ανακαλέσουμε και να γευτούμε ξανά τα δώρα της. Και τότε η γιορτή θα είναι σίγουρα ξεχωριστή. Δίχως να κάνουμε τα ίδια λάθη, χωρίς την κάλπικη χαρά της εκτόνωσης και του στημένου γλεντιού. Σε μια γιορτή που δε θα έχουν θέση οι γνωστές καθωσπρέπει συμπεριφορές μας. Μια γιορτή – κοινωνία, πλούσια σε συναισθήματα, αληθινή στα αγγίγματά μας και γνήσια στις ευχές μας. Όπως ακριβώς το λέει ο Σαββόπουλος στο τραγούδι του: “Πρωτοχρονιά είναι και γιορτάζεις, την λίγη πίστη του ενηλίκου στην παιδική ανατολή του”! Ο μάγος Σαββόπουλος καταφέρνει και πάλι να ταξιδέψει στα δικά μας βιώματα, την εντελώς δική μας ζωή, να απλώσει το χέρι και να μας οδηγήσει στην πιο αληθινή γιορτή. Την πραγματική γιορτή του καθενός ξεχωριστά. Αυτή που πάντα θέλαμε να διοργανώσουμε, μα ποτέ μέχρι τώρα δεν καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε.


Μια τέτοια Γιορτή ας είναι η φετινή Πρωτοχρονιά.

Τις πιο θερμές ευχές μου σε όσους τύχει να περάσουν από το «Άρωμα του Τραγουδιού» αυτές τις μέρες.

Καλή Χρονιά σε όλους.
.
.

12 σχόλια:

Μουσικά Προάστια είπε...

Τι μαγευτικό τραγούδι, και τι όμορφη ανάρτηση! Να'μαστε όλοι καλά και να κρατάμε την παιδικότητά μας. Χρόνια πολλά Μάκη!

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

Καλησπέρα! Εξαιρετικό φινάλε για έναν δίσκο που βρίσκεται πολύ κοντά στο να είναι ο καλύτερος του Σαββόπουλου. Εξαιρετικό ποστ! Χρόνια πολλά και καλά και καλή χρονιά!

saltatempo είπε...

Τα μάτια κλείστε
γλυκά ακουμπήστε στην
κουπαστή.
Το χρόνο αφήστε
καινούρια ψέματα
να φανταστεί
και τι μας νοιάζει πια
αφού η νύχτα πήρε τα κουπιά
τα μάτια κλείστε
και δώστε στ' όνειρο,
τρελά φιλιά.

ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ!!
Γεμάτα εμπνεύσεις και δημιουργική σκέψη

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Θ.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@μουσικά προάστια: να διαφυλάξουμε την παιδικότητά μας και να βρισκόμαστε από κοντά (όσο και όποτε μπορούμε). Ηρακλή μου, να έχουμε μια καλή χρονιά, με υγεία και πολλές όμορφες μουσικές. Να’ σαι καλά.


@Μιχάλης Τσαντίλας: αυτό το τραγούδι του Σαββόπουλου πρέπει να έχει γραφτεί γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Το είχε τραγουδήσει σε κάποιο εορταστικό επεισόδιο της εκπομπής του «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι» και από τότε παρέμενε ανέκδοτο˙ μέχρι που “εμφανίστηκε” κρυφό track στον «Χρονοποιό».

Να έχεις μια υπέροχη χρονιά
Χρόνια πολλά και καλά


@saltatempo: αυτή η «Κρουαζιέρα του διαδρόμου», ένα από τα ομορφότερα ταξίδια που μας μένει να πραγματοποιήσουμε! Σε ευχαριστώ που μας τη θύμισες.

Καλή Χρονιά να έχεις

Cle Petridou είπε...

Φίλε "Αρωματοποιέ" το δικό σου το blog δεν είναι για μια ευχή μόνο. Έχεις ήδη καταγράψει και αρχειοθετείς πολύτιμα αρώματα και έίμαστε όλοι ευγνώμονες γι αυτό.
Καλή χρονιά να έχεις, με υγεία και δημιουργικότητα. Σ αφήνω τώρα γιατί συνεχίζω το ταξίδι μου στις πίσω σελίδες...

φιλιά

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Clelia: “Αρλετολόγε” (κλεμμένη από τον Ηρακλή η προσφώνηση!).
Να έχεις μια Καλή Χρονιά, με το ίδιο πάθος για ότι αγαπάς και την ίδια όρεξη για κείμενα και μουσικές που σημαδεύουν τις ζωές μας.

Χρόνια Πολλά και Καλά.

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Ευχή από καρδιάς...
να γεμίσουν άρωμα όλα
τα φυλαγμένα σου μπουκαλάκια
κι ύστερα εσύ
ένα ένα θα μας τ' ανοίγεις
για να νοτίζουν
τ΄ ακριβά της ψυχής σου
τ' αγαπημένα...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Σοφία Στρέζου: τι απίστευτη Ευχή!! Και τι να ευχηθώ κι εγώ με τη σειρά μου μετά από κάτι τέτοιο;…

Να είσαι καλά, να έχεις ένα Χρόνο με υγεία και πολλές λέξεις φορτισμένες, έτοιμες να μπουν σε σειρά και να φτιάξουν το κατάδικό σου σύμπαν.

Χρόνια Πολλά

Rena Fan είπε...

Με μια μικρή καθυστέρηση (λόγω διακοπών...), καλή χρονιά, Μάκη. Δημιουργική και χαρούμενη!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Rena fan: επίσης, Απόστολε, επίσης. Να είμαστε καλά.

Θράσος είπε...

To είχε όντως γράψει στα 1989 για το πρωτοχρονιάτικο show της ΕΤ1, όπου έκανε εκπομπή ο Σαββόπουλος με την Αλίκη και τραγούδησαν κάποια τραγούδια μαζί. Το είδα στην εκπομπή ΡΙΜΕΙΚ της Θεολογίδου

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Θράσος: Σωστά! Θυμόμουν το τηλεοπτικό απόσπασμα με τον Σαββόπουλο να το τραγουδάει, και νόμιζα ότι ήταν από το «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι». Τώρα που το λες, κάτι μου θυμίζει ο Σαββόπουλος με την Βουγιουκλάκη σε τηλεοπτικό ρεβεγιόν με παιδική χορωδία, ο Νιόνιος κουστουμαρισμένος κλπ, κλπ…