Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

“… απ’ την πηγή που ξεδιψάς, όλο σταγόνες κλέβω…”

.
Όσο οι όμορφες ειδήσεις για τις νέες δισκογραφικές εργασίες που θα κυκλοφορήσουν μέσα στο 2009 καταφθάνουν στο Άρωμα του Τραγουδιού, έχω κάθε λόγο να πιστεύω ότι αυτή η χρονιά θα είναι ξεχωριστή και γεμάτη ευχάριστες εκπλήξεις. Όπως η είδηση για τον καινούργιο δίσκο της Δανάης Παναγιωτοπούλου που πρόκειται να κυκλοφορήσει μέσα στους επόμενους μήνες, με τον τίτλο «Homo logotypus»!

Τη γνωρίσαμε στα live του Μίλτου Πασχαλίδη (το τραγούδι της «Ο τρελός» περιλαμβάνεται στο δίσκο του Πασχαλίδη «Έχουν περάσει χρόνοι δέκα») και αμέσως μετά με τη φωνή του Γιάννη Χαρούλη που ερμήνευσε το δικό της «Ένα γύρω το φεγγάρι» στο δίσκο του «Χειμωνανθός». Το 2007 κυκλοφόρησε ο πρώτος της προσωπικός δίσκος, ο «Οίκος αντοχής», από την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία «Καθρέφτης», και πολλοί άρχισαν να μιλάνε για μια πραγματικά διαφορετική φωνή στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Με τις φετινές της εμφανίσεις στη μουσική σκηνή «Πυρήνας» (οι οποίες ξεκίνησαν το Νοέμβριο και συνεχίζονται), μάς προσφέρει ένα μουσικό ταξίδι που περιλαμβάνει τραγούδια απ’ το δικό της «Οίκο αντοχής» και το υπό έκδοση «Homo logotypus», αλλά και μια ιδιαίτερη επιλογή τραγουδιών, από το Μάνο Χατζιδάκι και τον Βασίλη Νικολαϊδη, μέχρι τη Suzanne Vega και τα καινούργια παιδικά τραγούδια του συνεργάτη της Άγγελου Αγγέλου.
.

Με χαρά φιλοξενώ σήμερα στο «Άρωμα του Τραγουδιού», από κοινού με το αδερφό blog των Μουσικών Προαστίων, δύο ανέκδοτα τραγούδια που θα περιλαμβάνονται στο νέο δίσκο της Δανάης Παναγιωτοπούλου. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που τα Μουσικά Προάστια παρουσιάζουν την Παναγιωτοπούλου˙ τον Μάιο του 2007 παρουσίασαν τον «Οίκο αντοχής» (εδώ) και τον Ιανουάριο του 2008 δημοσίευσαν μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη τής τραγουδοποιού στον Ηρακλή Οικονόμου (εδώ). Με τις παράλληλες αναρτήσεις μας (εδώ από τα Μουσικά Προάστια), παίρνουμε μια πρώτη γεύση από το «Homo logotypus» της Παναγιωτοπούλου, ακούγοντας τα τραγούδια «Ίλιγγος» και «Λόλα».
Το πρώτο, μια υπέροχη σπαρακτική μπαλάντα (πως λυγίζει η φωνή στη φράση “μα θέλω να σ’ αρέσω”!!), με την κιθάρα να συνοδεύει με νεοκυματικούς δακτυλισμούς τους στίχους, και την Παναγιωτοπούλου να ξεδιπλώνει με ευαισθησία τη μελωδία της μαζί με την ψυχή της. Ένα απόλυτα προσωπικό τραγούδι που δε σηκώνει περισσότερα λόγια˙ μονάχα συνεχείς, κατ’ ιδίαν ακροάσεις. Το δεύτερο τραγούδι, καυστικό, βαθιά πολιτικό, με χιουμοριστική διάθεση, οργανώνει μια ολόκληρη παρέλαση του παραλόγου, όπου ασφαλίτες και καναλάρχες σε ένα μοναδικό παραλήρημα συναντιούνται με τη Λόλα που ξεπήδησε από εκείνη την παλιά ...αθώα διαφήμιση για να μας “διδάξει τη φωτιά”. Κι ο στίχος “τ’ αστεία μου είναι μαύρα, μα ζω μέσα σε χάβρα”, θα μπορούσε να είναι σύνθημα γραμμένο σε κάποιο τοίχο μιας συνοικίας της Αθήνας...
.
Ίλιγγος

Με πιάνει μαύρος ίλιγγος στα πόδια σου πριν πέσω
και λύνω τα κορδόνια μου να μοιάζουν με φτερά,
του πανικού τεχνάσματα, μα θέλω να σ’ αρέσω
έλα μια βόλτα στα χαλάσματα
έχω ζευγάρι δεκανίκια εφεδρικά.

Βαρέθηκα να πολεμώ τους άσσους στα μανίκια
τα νιάτα μου πεινάσανε και άστοχα χτυπάν,
μα απ’ τις παγίδες τρέφομαι σαν όλα τα ποντίκια
με κάτι αγρίμια ξενιτεύομαι
κι ας ξέρουν μόνο πίσω πώς να μη γυρνάν.

Τώρα τα χάδια σου μου λεν καθένας το σταυρό του
με στόμα επιδέξιο ρουφάς τη μοναξιά,
αύριο θα παίξουμε ξανά το γυρισμό του ασώτου
κάποια Αριάδνη σε κοιτά
με μια κλωστή σε δένει και μας κυβερνά.

Το δάχτυλό μου στην πληγή μα ακόμα δεν πιστεύω
νηφάλια και παράλογη η γη που περπατώ,
απ’ την πηγή που ξεδιψάς όλο σταγόνες κλέβω
κάνε ξανά πως δεν κοιτάς
μόνο για σένα, είπες, κάνω το χαζό.



Λόλα

Στους δρόμους τραγουδάνε ασφαλίτες
και ρίχνουν οιστρογόνα στη λίμνη Μαραθώνα,
να πίνουν τρείς φορές τη μέρα οι διαφημιστές
κι αντί να γίνουν όλα τα παιδιά παγανιστές
αλλάζουνε καθρέφτες κι εραστές (αμάν – αμάν)
αλλάζουνε καθρέφτες κι εραστές.

Η Λόλα τη φωτιά θα μας διδάξει
τα αστεία μου είναι μαύρα μα ζω μέσα σε χάβρα
που σπάει πορσελάνες και τη φτώχια νοσταλγεί
οχτώ φορές τη μέρα σιδερώνει την πληγή
και θέλει αύριο ν’ αναστηθεί, (σώνει και ντε)
και θέλει αύριο ν’ αναστηθεί.

Στα οπίσθια του Μέγα Καναλάρχη
επάγγελμα διαδρομιστής και του οργάνου του εραστής,
τα βράδια που ονειρεύομαι τον κόσμο αλλιώς πλασμένο
στο Σύνταγμα καταμεσίς τον βλέπω κρεμασμένο
και με ξυπνάει ο Φρόυντ απελπισμένος (“πως είσαι έτσι;”)
και με ξυπνάει ο Φρόυντ απελπισμένος.

Ακόμα τραγουδάνε οι ασφαλίτες
ηλίθιες μελωδίες, ματζόρε τραγωδίες
και στην τραμπάλα λούστροι απαιτούν προαγωγή
αυτή η παιδική χαρά ποτέ δε θα καεί
η Λόλα πήδηξε απ’ την κουπαστή (αλλά δεν έπαθε τίποτα!)
η Λόλα πήδηξε απ’ την κουπαστή.


Η Δανάη Παναγιωτοπούλου έχει αρχίσει ήδη να χαράζει τον απόλυτα προσωπικό της δρόμο στο τραγούδι. Δημιουργεί ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο η ευαισθησία, το καυστικό χιούμορ και η διεισδυτική ματιά της στη σύγχρονη πραγματικότητα, γεννούν τραγούδια που ξεπερνούν κατά πολύ το μέσο όρο της παραγωγής των νέων τραγουδοποιών. Το θέμα όμως, δεν είναι η σύγκριση με ό,τι άλλο βγαίνει στην αγορά˙ είναι η διαπίστωση πως, το ελληνικό τραγούδι έχει απόλυτη ανάγκη από δημιουργούς που να προτείνουν μια νέα μουσική και στιχουργική γλώσσα, σύγχρονη, που να αφουγκράζεται την εποχή και να μπορεί να μεταφέρει τη συγκίνηση που μεταδίδουν τα πραγματικά τραγούδια. Η Παναγιωτοπούλου πλάθει τις δικές της ιστορίες που, άλλες φορές υπαινικτικά και άλλες με ευθύ και άμεσο τρόπο, απεικονίζουν τον μέσα και έξω κόσμο της με τέτοια τέχνη, που αυτόματα γίνεται και δικός μας. Κι αυτή η διαδικασία είναι όλο και πιο δυσεύρετη στη σύγχρονη δημιουργία.
Τα πρώτα δείγματα από τη δουλειά της Παναγιωτοπούλου περιέχουν όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν ένα τραγούδι δυνατό και άμεσο, που βρίσκει τον τρόπο να τρυπώνει στις αισθήσεις και να “αναγκάζει” όλους εμάς που ανακαλύψαμε τον «Οίκο αντοχής», να σιγοτραγουδάμε:

Τον ποιητή που θα’ γραφε το έπος της γενιάς μου
τον βρήκα ξημερώματα σε μια στροφή του δρόμου,
τα μάτια κατακίτρινα κι οι φλέβες του όλο τρύπες
βρυσούλες και ξεχύνονται του κόσμου όλες οι λύπες…
(από το τραγούδι «Λήθη», στο δίσκο «Οίκος αντοχής»)


.
.
.
.

ΥΓ: Ευχαριστώ θερμά τη Δανάη Παναγιωτοπούλου για την άδεια να φιλοξενήσω στο Άρωμα του Τραγουδιού τα δύο ολοκαίνουργια ανέκδοτα τραγούδια της.

.

10 σχόλια:

South Of The River είπε...

"το θέμα όμως, δεν είναι η σύγκριση με ό,τι άλλο βγαίνει στην αγορά˙ είναι η διαπίστωση πως, το ελληνικό τραγούδι έχει απόλυτη ανάγκη από δημιουργούς που να προτείνουν μια νέα μουσική και στιχουργική γλώσσα, σύγχρονη, που να αφουγκράζεται την εποχή και να μπορεί να μεταφέρει τη συγκίνηση που μεταδίδουν τα πραγματικά τραγούδια."

Δεν γίνεται να συμφωνήσω περισσότερο φίλε. Εσύ με καταλαβαίνεις σίγουρα!

Πρόσφατα είχα μια τέτοια συζήτηση, σχετικά με την κατάσταση του ελληνικού τραγουδιού σήμερα, ρίχνοντας - με ξέρεις - το μεγαλύτερο "φταίξιμο", βάρος ευθυνών, στου τραγουδοποιούς. Έχω αρχίσει να βαριέμαι, είτε την δημιουργία τραγουδιών με κατά 98,76% θέμα τον αδιέξοδο έρωτα ή τις προσωπικές κολάσεις του καθενός, είτε την ανακύκλωση παλιών δημιουργιών.

Πολλοί στις μέρες μας σύγχρονοι τραγουδοποιοί είναι ήδη σημαντικοί, χαρισματικοί και το έχουν αποδείξει. Τι περιμένουν λοιπόν για να γράψουν κάτι πιο άμεσο που να αφορά τους πάντες, και παράλληλα να "τσιγγλίσουν" και τις κοιμισμένες συνειδήσεις μας; Αν δεν το κάνουν αυτοί ποιος θα το κάνει; Φλέγεται η καθημερινότητά μας και ούτε λέξη, ούτε νότα από κάποιους που ξέρουμε για πόσα πράγματα είναι ικανοί...

Μεγάλη κουβέντα φίλε. Θα ήθελα και να την κάναμε και από κοντά με καφεδάκι!

Σόρυ Μάκη που σε ζάλισα!

Καλό ΣΚ.!!!

ΥΓ. Εδώ δεν μπορώ να ακούσω. Στο σπίτι. Οι στίχοι μου άρεσαν πολύ. Α, και φανταστικό εξώφυλλο.

Μουσικά Προάστια είπε...

Μάκη, ευχαριστώ πολύ για τους συνδέσμους και τα καλά σου λόγια. Πες μου κάτι...είναι ιδέα μου, ή πράγματι ο "Ίλιγγος" κατακυρώθηκε ήδη ως τραγουδάρα πριν καν εκδοθεί; Φιλιά, Ηρ.

ΥΓ: Σύμφωνα με τις αναθεωρημένες εκτιμήσεις της Eurostat, το ποσοστό που αναφέρει ο South είναι 98,77%. Να διορθωθεί παρακαλώ!
:)

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@South Of The River: ανοίγεις θέματα που χρειάζονται οπωσδήποτε καφέ και άπειρο χρόνο στη διάθεσή μας, και πάλι δε θα φτάσει…

Μήπως ήρθε η ώρα να τον πιούμε εκείνον τον καφέ; Και μάλιστα, προτείνω να είναι μαζί και ο Ηρακλής από τα "Μουσικά Προάστια" που γνωρίζει και καλύτερα τα νούμερα… (πλάκα κάνω).

Θα τα πούμε οπωσδήποτε, Πάνο.



@Μουσικά Προάστια: Τον «Ίλιγγο» είχαμε την τύχη να τον ακούσουμε πρώτη φορά από την Παναγιωτοπούλου σε μια από τις πρώτες εμφανίσεις της στον «Πυρήνα» το Νοέμβριο. Ήταν ακόμα “νεογέννητο” και το κράταγε στα χέρια της με πολύ προσοχή και τη στοργή που του έπρεπε. Και τώρα που ακούω ξανά την ηχογράφηση από το studio, διαπιστώνω ότι κρατάει στο ακέραιο την αίσθηση εκείνης της πρώτης ακρόασης. Να κάτι που δε συναντάμε πλέον συχνά: να μην ισοπεδώνεται η φόρτιση ενός τραγουδιού στο όνομα ενός στρεβλού “επαγγελματισμού” και μιας υποτιθέμενης “τέλειας” ηχογράφησης, που το μόνο που καταφέρνει είναι ένα αποτέλεσμα απονευρωμένο και ρηχό που δεν αγγίζει τον ακροατή. Θα το ξαναπώ: ο τρόπος που ακούγεται η φράση “μα θέλω να σ’ αρέσω”, τα λέει όλα!!

Το Ευχαριστώ είναι δικό μου, που για πρώτη φορά από κοινού “μιλήσαμε” για αυτά που θεωρούμε ουσιαστικά προϊόντα πολιτισμού. Έπεται και συνέχεια…

Σε χαιρετώ

South Of The River είπε...

Τελικά δεν το έχω χάσει, τουλάχιστον όχι όσο νόμιζα. Έχουν μείνει λίγα αποθέματα...

Από την ώρα που έκανες την ανάρτηση Μάκη, έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ τι άλλο μου θυμίζει η Δανάη Παναγιωτοπούλου...

Και θυμήθηκα (το έψαξα κιόλας για επιβεβαίωση). Ήταν πέρσι το καλοκαίρι στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ στο Γουδί, την τρίτη μέρα, μαζί με Δεληβοριά, Αλκίνοο, και Κρίστη Στασινοπούλου. (Να σημειωθεί ότι την πρώτη μέρα - που έβρεξε κιόλας - ήταν οι "δικοί μας" Closer που δυστυχώς μάλλον αρχίζουν και το χάνουν, και οι πολύ καλοί - επίσης "δικοί μας" - Sigmatropic.).

Καλημέρες φίλε!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@South Of The River: Η Παναγιωτοπούλου έχει πάρει μέρος πολλές φορές σε φεστιβάλ και συναυλίες αντίστοιχου πολιτικού περιεχομένου. Πιο πρόσφατα, πήρε μέρος και στη συναυλία της 19ης Δεκεμβρίου ενάντια στην αστυνομική βία στα Προπύλαια, μαζί με πολλούς ακόμα τραγουδιστές. Στη συνέντευξή της στον Ηρακλή (υπάρχει το σχετικό link μέσα στο κείμενο), αναφέρει: “Όταν γίνονται πράγματα τα οποία αξίζει κανείς να υποστηρίξει με ό,τι μπορεί, θεωρώ ότι οφείλει να το κάνει, αν συμφωνεί και αν τον αφορά συγχρόνως”. Έτσι λειτουργεί με το τραγούδι της η Δανάη Παναγιωτοπούλου, και θεωρώ πως είναι μία στάση που την τιμά και την διαφοροποιεί από πολλούς ομότεχνούς της (ιδίως παλιότερους).

Καλή σου μέρα

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

Καλησπέρα! Πολύ καλή περίπτωση η Δανάη! Απόλαυσα ιδιαίτερα το πρώτο της άλμπουμ και περιμένω το δεύτερο. Αν κρίνω από αυτά που ακούω εδώ, θα έχουμε να συζητάμε για καιρό!
Παρεμπιπτόντως, διάβασα στα Μουσικά Προάστια το όνομά σου (δεν το ήξερα) και συνειδητοποίησα ότι είμαστε και συνεργάτες στον Ορφέα! Να τα πούμε από κοντά καμιά φορά αν θες! Και γενικά, πολύ θα ήθελα να κάνουμε μια συνάντηση όλοι οι μπλόγκερς της... γειτονιάς!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Μιχάλης Τσαντίλας: εγώ δε θα μπορούσα να ονομαστώ και τόσο …συνεργάτης του Ορφέα, μιας και είμαι πολύ λιγότερο ενεργός από εσάς τους υπόλοιπους. Οι χρόνοι μου είναι εξαιρετικά πιεσμένοι και δεν έχω καταφέρει ακόμα να είμαι τακτικός συνεργάτης και όσο συνεπής θα ήθελα. Δυστυχώς, το εξαιρετικά φορτωμένο πρόγραμμα που έχω δε με αφήνει εύκολα να συναντήσω και όσους ανθρώπους θα ήθελα. Όταν προκύψει κάποια ευκαιρία (ελπίζω να είναι άμεσα), σε ενημερώνω και πίνουμε μαζί με τον Ηρακλή εκείνο τον καφέ!

Όσο για την Παναγιωτοπούλου, είμαι κάτι περισσότερο από σίγουρος πως, και με τον επόμενο δίσκο της θα μας απασχολήσει όσο και με το ντεμπούτο της, που ήταν απ’ τους καλύτερους του 2007 και σίγουρο ο καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενου καλλιτέχνη για εκείνη τη χρονιά. Περιμένω ν’ ακούσω και τα υπόλοιπα τραγούδια που θα ετοιμάσει, και θα τα ξαναπούμε μέσα απ’ τις σελίδες του «Αρώματος».

Ανώνυμος είπε...

Πήγα να δω τη Δανάη στις εμφανίσεις της στον Πυρήνα και ξαναπήγα και ξαναπήγα. Είχα καιρό να ακούσω τέτοιο στίχο. Είπε όμως και δύο τραγούδια παιδικά του πιανίστα. Και από τότε τα ψάχνω. Ξέρει κανείς πού μπορώ να τα βρω;

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Ανώνυμος: χαίρομαι που συμπίπτουν οι απόψεις μας για την Παναγιωτοπούλου. Και το πρόγραμμα που έχει φτιάξει για τον Πυρήνα είναι πράγματι πάρα πολύ καλό.

Όσο για τα παιδικά τραγούδια του Αγγέλου για τα οποία ρωτάτε, ο δίσκος έχει τίτλο «Ο κόσμος ανάποδα» και εκδόθηκε πριν από λίγες βδομάδες από την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία Yafka Records (η ίδια που έχει τον «Οίκο αντοχής» της Παναγιωτοπούλου και το «Μακροβούτι» του Θέμου Σκανδάμη). Ο δίσκος του Άγγελου Αγγέλου με τα παιδικά τραγούδια, καθώς και όλοι οι δίσκοι της συγκεκριμένης εταιρίας, διανέμονται αποκλειστικά από την Λέσχη του Δίσκου (Ακαδημίας 57, στη στοά). Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να κοιτάξετε στο blog της εταιρίας: yafkarecords.blogspot.com

Ελπίζω να βοήθησα

Ανώνυμος είπε...

Χίλια ευχαριστώ! Πραγματικά βοήθησες πολύ. Θα τον πάρω