Παρασκευή 28 Μαρτίου 2008

“Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα”

.
Είναι μέρες τώρα που σκεφτόμουν να ανεβάσω ένα post για τη Λίνα Νικολακοπούλου. Μόλις χθες θυμήθηκα πως είχα ηχογραφήσει ένα κείμενο της Ιωάννας Καρυστιάνη για την Νικολακοπούλου, το οποίο είχε διαβάσει η ίδια στα πλαίσια του κύκλου εκδηλώσεων του Δευτέρου Προγράμματος της Ελληνική Ραδιοφωνίας υπό τον τίτλο Οι στίχοι του Δεύτερου στον Ιανό, και μεταδόθηκε ζωντανά από τις συχνότητές του.

Πριν ακριβώς από ενα χρόνο, την Τετάρτη 28 Μαρτίου 2007, το πατάρι του βιβλιοπωλείου γέμισε από τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου. Και ήταν όλοι εκεί: ο Σταμάτης Κραουνάκης, η Δήμητρα Γαλάνη, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, ο Βασίλης Λέκκας, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, το Τρίφωνο, μέλη από την Σπείρα – Σπείρα και πολλοί άλλοι. Κάποιοι μίλησαν, κάποιοι άλλοι τραγούδησαν...

Απομαγνητοφώνησα σήμερα και δημοσιεύω το κείμενο που έγραψε και διάβασε η Ιωάννα Καρυστιάνη εκείνη τη βραδιά στο βιβλιοπωλείο Ιανός, εγκαινιάζοντας στο Άρωμα του Τραγουδιού ένα ακόμα μπουκαλάκι με ακριβό άρωμα στιχουργού. Αυτό της Λίνας Νικολακοπούλου.


Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που δεν αγαπούν τα τραγούδια. Σ’ αυτό τον τόπο έλειψε και το ψωμί και η ελευθερία αλλά το μπερεκέτι των τραγουδιών μας χόρτασε, μας χάιδεψε, μας ζέστανε. Τα τραγούδια μας αναθρέψανε. Πολλές καίριες στιγμές μας τις έχουμε συνδέσει με τα τραγούδια που λέγαμε μόνοι μας ή με παρέα. Άλλες αλησμόνητες στιγμές τις δημιούργησε στα ξαφνικά ένα τραγούδι που μας περιέθαλψε στην ατμόσφαιρά του, ξεσκάλισε μέσα μας κάτι, χάραξε ένα νέο δρομάκι για τη θέαση της ζωής.

Θυμόμαστε και ταυτοποιούμε πρόσωπα με το τραγούδι τους. Ο μερακλής της γειτονιάς πήγαινε με το «Θα σπάσω κούπες». Ένας καστανομάλλης έρωτα πλάγιαζε σε μια «Θάλασσα πλατιά». Η κολλητή στο πανεπιστήμια ατένιζε μέρα – νύχτα ένα «Χάρτινο φεγγαράκι». Ο σουβλατζής της γωνίας ξεφλούδιζε τη μπάλα του γύρου με την «Αφιλότιμη». Ο συνάδελφος στο γραφείο εδώ και χρόνια συνεννοείται μόνο με τη «Ρόζα». Η Μαρία τάδε ζει με το «Let it be». Ο νεαρός του φωτοτυπάδικου σφυρίζει τακτικά το «Nothing compares to you» και η Σαλονικιά ξαδέρφη «Κυκλοφορεί κι οπλοφορεί». Τα αγαπημένα τραγούδια γίνονται 10, 20, 30, 60 χρόνων και μείς εορτάζουμε τη δύναμή τους, μεγαλώνουμε μαζί τους, αντέχουμε μαζί τους.

Ο Λαμπεντούζα στον «Γατόπαρδο» λέει πως «οι Σικελοί αντιλαμβάνονται τα πάντα, μόνον μέσω της θλίψης. Η θλίψη είναι η γέφυρα πρόσληψης, γιατί αυτήν διαθέτουν, αυτήν ξέρουν». Και στον τόπο μας, τουλάχιστον μέχρι και τη γενιά μου, για άξιους λόγους, η θλίψη ήταν η μεγάλη αρχόντισσα. Ερωτευτήκαμε, βεγγερίσαμε, χορέψαμε, κηδέψαμε, διαδηλώσαμε την περηφάνια των θλιμμένων τραγουδιών, γλεντήσαμε την μελαγχολία τους στις νότες και στις λέξεις.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, στην ομαδική φωτογραφία των σπουδαίων στιχουργών, τρύπωσε ένα κορίτσι, ζιζάνιο της νέας μετά τη δικτατορία εποχής. Οι μεγάλοι: Νίκος Γκάτσος, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Μάνος Ελευθερίου, με την οξυδέρκεια και τη γενναιοδωρία του αληθινού καλλιτέχνη, της έκαναν αμέσως χώρο να σταθεί δίπλα τους. Δε την ξεροψήσανε αναμένοντας κάμποσους επόμενους δίσκους για να την τσεκάρουν. Άλλωστε, οι κορυφαίοι καλλιτέχνες δε δημιουργούν ιερατεία, δεν εξοργίζονται με το καινούργιο, προκύπτουν από τη βαθιά ανάγκη για την τέχνη, τη χαίρονται κι έχουν πάντα την αδημονία για το νέο αίμα. Η Λίνα Νικολακοπούλου χωρίς ίχνος αυθάδειας, απαλά αλλά και ανυποχώρητα, κόμισε στη στιχουργική τα νιάτα της. Τα δικά της και της γενιάς της. Δίχως παντιέρες ρήξης και επίδειξη μοντερνισμού, με γνώση, με σεβασμό στις στέρεες λέξεις, ανανέωσε την παλιά θλίψη, την πήρε από το πριν και την συνταίριασε στις συχνότητες της νέας εποχής.

Η νέα εποχή έφερε μια γιορτή ελευθερίας με μεγάλη αβεβαιότητα, με πολύ αμηχανία, με καινούργιες υποψίες κι έδωσε χώρο να φανεί ο εαυτός του καθενός σκέτος και ασυντρόφευτος, όταν αραίωσαν οι ευφορικές συλλογικότητες μέσα στις οποίες είτε είχαμε στοιχηθεί αποφασισμένοι και ζωηροί – ζωηροί, είτε είχαμε κρυφτεί. Με τους στίχους της, η Λίνα νομιμοποίησε για λογαριασμό μας το δικαίωμα στην ατομικότητα, αποενοχοποίησε τη μοναχικότητα, είδε με καλό μάτι την εσωστρέφεια, στήριξε τις αδέσποτες ώρες. Μας κράτησε συντροφιά στις πρωτόγνωρες και παράξενες μέρες. Μας είπε: “δεν πειράζει, μη το κάνουμε θέμα, μη μας φάει κι άλλο ο βραχνάς, θα τα βρούμε, θα βρισκόμαστε αλλού”. Έγραψε και γράφει για την καθημερινότητα. Βάζει ποίηση στη ρουτίνα. Βγάζει το μελό από τη νοσταλγία. Δεν της πάει η μεγαλοστομία. Δεν ξερογλείφεται με την αποπλάνηση. Παράγει ουσία χωρίς να αντλεί από τη σκοτεινιά το πένθος, το ποινολόγιο της ζωής. Αναδεικνύει την πολυσημία μικρών συνηθισμένων στιγμών, κάνει τραγούδια «για το τίποτα γραμμένα».

Καμιά φορά η τέχνη βοηθάει τους ανθρώπους να ξαποστάσουν από την πίεση που σπρώχνει απ’ έξω κι από μέσα, ανασταίνει το κουράγιο, γοητεύει με την αλαφράδα και μια κατά καιρούς απαραίτητη περιπαιχτική διάθεση για τη ζωή, σαν παιδική σκανταλιά, σαν εφηβική τρέλα. Αποφορτίζει και αποδραματοποιεί. Βάζει τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Η Λίνα λοιπόν, μάς κατάφερε να τραγουδήσουμε και τραγούδια που δεν απολογούνται για το παρελθόν, δε στηλιτεύουν το παρόν, μαλάκωσε την ακαμψία μας, μας έπεισε ότι η τρυφερότητα και ο γλυκός τρόπος δεν είναι αντεπανάσταση και εκτός νόμου στις αναζητήσεις μας. Τα τραγούδια της γίνανε επιτυχίες γιατί ο κόσμος τα περίμενε. Είχε την προσμονή που εγκυμονούν κάποιοι καιροί.

Κάτι μας τρώει ως ανάγκη, ως επιθυμία, απροσδιόριστο κι έρχεται η τέχνη και μας το αποδίδει με μια ταινία, με δυο βιβλία, με ζωγραφικές και τραγούδια. Οι στιχουργοί βάζουν τη διατύπωση λιτά, συνοπτικά και καίρια στις μπερδεμένες σκέψεις πολλών ανθρώπων. Όπως λέει η ίδια: όταν δε μπορείς να πεις αυτό που θες και «τα λόγια σου ζαλίζουν το κεφάλι». Οι στίχοι τραγουδιών γεννιούνται εκεί που γεννιέται η ποίηση, η πεζογραφία, το σενάριο, το θεατρικό έργο. Είναι σωθικά λογοτεχνίας. Κάθε καλό τραγούδι είναι απόσταγμα εμπειρίας, συναισθημάτων, επεξεργασία ζωής και γλώσσας, ακροβασία σε τρία μόλις λεπτά που καλούνται να καταυγάσουν μια ολόκληρη εποχή, μια ολόκληρη περιδιάβαση σε μύχιες πτυχές, έναν ολόκληρο έρωτα από την πρώτη σπίθα ως τις στάχτες του.

Η Λίνα στους στίχους της προλαβαίνει να διηγείται με όλες τις λεπτομέρειες την κάθε ιστορία της. Φτιάχνει το σκηνικό, βάζει τα χρώματα, τα χιόνια, τα βαπόρια, τα τραίνα, τις παραλίες, τα δωμάτια. Ανεβάζει την «τέντα στο μπαλκόνι», μαζεύει τσαλαπετεινούς, χελιδόνες και παγώνια. Πότε φτιάχνει μια «Πίστα από φώσφορο», πότε στρώνει τα μωσαϊκά, διαλέγει τα ρούχα (μπλούζα, μαύρο μεσοφόρι κι άσπρο φουστάνι), στολίζει την πραμάτεια της κι εκεί που «Τόσο εμείς πουθενά», να ‘μαστε στην ατμόσφαιρα που φιλοτεχνεί από καρδιάς για να μας φιλέψει με φιλιά, όνειρα, λυγμούς και προσευχές τα κεράσματα μιας συγκίνησης που δε μας κουρελιάζει αλλά μας ανασυγκροτεί. Κι όταν τρωγόμαστε με τους άλλους ή με τον εαυτό μας, η Λίνα με λόγια δραστικά και σταράτα μας καλμάρει και μας ενώνει.

Το χάρισμά της πατάει γερά. Κουβαλάει τα διαβάσματά της: το σύμπαν ποιητών από τον Καρυωτάκη ως το Σεφέρη κι απ’ τον Ελύτη ως τη Δημουλά. Αλληλογραφεί με τους ομοτέχνους της και τους δοξάζει με ευγνωμοσύνη και ευγένεια όλους: απ’ την Παπαγιαννοπούλου ως το Σαββόπουλο κι απ’ τον Παπαδόπουλο ως τον Γκανά, παράγοντας το ήθος της συνέχειας και του διαλόγου. Μια αρετή που προκύπτει από τη ευφυΐα και την αυτοπεποίθησή της για την κατά-δική της σαφή και πλούσια κι όλας κατάθεση.

Από το ξεκίνημά της με τον Σταμάτη Κραουνάκη του θρυλικού τσούρμου της Παντείου, καμικάζι της αντιηρωικής πρότασης, ντουέτο απόλυτης ισοτιμίας και ανθεκτικής φιλίας που αστράφτει στις δουλειές τους ως στάση ζωής. Μετά με το Σπανό, τον Χατζηνάσιο, τον Μικρούτσικο, τον Bregovic, τον Θεοδωράκη, τον Αντύπα, τον Σπάθα και πόσους άλλους, με φωνές που αναγνωρίζουμε από την πρώτη νότα και τους παραδινόμαστε άφοβα: Μοσχολιού, Γαλάνη, Πρωτοψάλτη, Αλεξίου, Μητσιάς, Μακεδόνας, Μαρίνος, Μαρινέλλα, Λέκκας και οι αποψινοί θαυμάσιοι φίλοι, όλοι τους τυχεροί ο ένας με τον άλλο κι εμείς οι ακροατές πιο τυχεροί με τα τραγούδια τους που τα αγαπήσαμε για τη γενναία κατάφαση στην περιπέτεια της ζωής.

Της οφείλω και την ευχαριστώ για ένα πολύ χειμωνιάτικο και ανάποδο Σάββατο, πάνε κάτι χρόνια, που έφυγα από το σπίτι υπό καταρρακτώδη βροχή στις πεντέμιση το πρωί, πήγα με το αυτοκίνητο στη Ραφήνα, πήρα το βαπόρι για την Άνδρο, έκανα το γύρο του νησιού και γύρω στις δώδεκα βρέθηκα στο Σινετί, μικρή άγρια παραλία, ψόφος, ερημιά, απόκρημνα βράχια και στρώματα φύκια, τοπίο αλά «Δαμάζοντας τα κύματα». Σε τέσσερεις ώρες άδειασα ένα θερμός με καφέ, έλιωσα στο κασετόφωνο τα «Σκουριασμένα χείλη» τραγουδώντας με τη Μοσχολιού ξανά και ξανά «Να σου λερώνω το φιλί» και αργά το απομεσήμερο, ηδονικά σαλεμένη, πήρα το δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα.

Της οφείλω μερικά πολύτιμα μεθύσια πάλι στην Άνδρο, πάλι χειμώνας, πάλι μόνη, οχτώ – δέκα τσικουδιές τη φορά για το «Μαμά γερνάω», το «Κανονικά», την «Έξοδο κινδύνου», τη «Θάλασσα». Την ευχαριστώ για την μουσική υπόκρουση όταν έγραφα πρώτο χέρι το μεσαίο κεφάλαιο της «Μικράς Αγγλίας» και είχα στο χαμηλό για μέρες το «Ποτέ». Την ευχαριστώ για ένα δίωρο τηλεφωνικό ρεσιτάλ προχθές το βράδυ, όταν με πήρε ένας σύντροφος της νιότης από την Αμερική να μου ζητήσει να του τη φιλήσω για λογαριασμό του και πιάσαμε να την τραγουδάμε στην αρχή συνωμοτικά, μετά με εξεγερμένα λαρύγγια σαν μπράβοι της νοσταλγίας του ανέφικτου, εκείνος άσχημα βραχνιασμένος κι εγώ με κρίσεις τσιγαρόβηχα. (στο σημείο αυτό η Ιωάννα Καρυστιάνη διακόπτεται από τα παλαμάκια του κοινού).

Μαζί με τον Παντελή, της οφείλουμε ένα πολύ ευτυχισμένο βράδυ πριν από λίγο καιρό, μόλις τέλειωσε η εκπομπή με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και κείνην, κι οι δυο μας κεφάτοι και γεμάτοι κλείσαμε την τηλεόραση, πιάσαμε χαρτί και μολύβι κι αρχίσαμε το διαγώνισμα: να γράφουμε τα ονοματεπώνυμα συνθετών, στιχουργών και τραγουδιστών που μας έχουν χαρίσει λίγα ή πολλά υπέροχα τραγούδια. Και η ώρα περνούσε και θυμόμασταν και τούτον και τον άλλον και την άλλη και συμπληρώναμε κι άλλες σελίδες, πολλές σελίδες.


Τα τραγούδια είναι τα υπάρχοντά μας.

Δε θα ξεμείνουμε ποτέ από μαγικά τρίλεπτα.
Ιωάννα Καρυστιάνη (βιβλιοπωλείο Ιανός, Τετάρτη 28 Μαρτίου 2007)
Φωτογραφία από τη βραδιά στον Ιανό: Λ. Νικολακοπούλου, Ι. Καρυστιάνη, Γ. Χουλιαράς, Α. Ανδρικάκης
.

14 σχόλια:

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Όσο η ανάρτηση με το κείμενο της Ιωάννας Καρυστιάνη για τη Λίνα Νικολακοπούλου παραμένει χρονικά τελευταία, ακούμε τα τραγούδια:

«Η σωτηρία της ψυχής» σε μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη με την Άλκιστη Πρωτοψάλτη από τον δίσκο «κυκλοφορώ κι οπλοφορώ».

«Ανατολικά της Εδέμ» ξανά σε μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη με την Αρλέτα. Η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού ανήκει στον Γιώργο Μαρίνο. Το τραγούδι είχε γραφτεί για μια από τις παραστάσεις του στη «Μέδουσα» τη δεκαετία του ’80. Η δεύτερη εκτέλεση με την Αρλέτα είναι από το δίσκο «μετά τιμής»


Η φωτογραφία από το βιβλιοπωλείο «Ιανός» είναι από το φωτογραφικό αρχείο του Δευτέρου Προγράμματος (www.deftero.gr)

Sogian είπε...

Καλησπέρα, Μάκη μου.

Μπορεί τη Νικολακοπούλου να μην την "καταλαβαίνω" πάντα! Μπορεί κάποιες φορές να χρειάζεται να ανοίξω λεξικό για να βρω μια λέξη. Μπορεί ορισμένες φορές να μου φαίνεται υπερβολική η γραφή της.

Αλλά δε μπορώ να της αναγνωρίσω ότι, όταν δε συμβαίνουν τα παραπάνω, με αφήνει άφωνο η παραστατικότητα των στίχων της και η ωμή πραγματικότητα της σκέψης της...

Αγαπημένο μου..."Το πάτωμα".

Φιλί.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@ένα πρόσωπο: το στιχουργικό έργο της Νικολακοπούλου είναι πάρα πολύ μεγάλο. Έχει γράψει στίχους εξαιρετικά προσωπικούς και εσωστρεφείς (όπως το «πάτωμα» που ανέφερες ή το «μαμά γερνάω»), αλλά και στίχους σε τραγούδια που συντροφεύουν τα γλέντια μας (ας μην ξεχνάμε για παράδειγμα «τα λαϊκά» και πολλά άλλα). Μέσα από την πληθώρα των στίχων που έχει γράψει, ο καθένας επιλέγει ότι είναι πιο κοντά στην αισθητική και τα βιώματά του.
Όπως και να το κάνουμε, η Νικολακοπούλου αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο για το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι.

Chryssa είπε...

Μάκη,
Είμαι ένα κινητό πτώμα απο δουλειά και γενικά απο μία άσχημη εβδομάδα. Έκανα βόλτα στα blog μας (δεν είχα κέφι ούτε για καληνύχτες)... Εδώ όμως έκανε κλικ το τραγούδι. ΜΕΓΑΛΟ ΚΛΙΚ. Το σιγοτραγουδούσα οδηγώντας στην πηγμένη παραλιακή (ξέρεις τι είναι κούραση και όχι καφέδες στον ήλιό)... και σαν να το ζητούσα...
Τη σωτηρία.

Καληνύχτα.
Χαίρομαι να έρχομαι εδώ.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@chryssa: σε κάποια παλιότερη συνέντευξή της, η Νικολακοπούλου όταν την ρώτησαν αν υπάρχει κάποιο τραγούδι της που το ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα, είπε πως είναι «η σωτηρία της ψυχής»! Αυτός ήταν κι ένας απ’ τους λόγους που το έβαλα να ακούγεται παράλληλα με το post (περά του ότι μου αρέσει κι εμένα πολύ). Αυτή την ιδιότητα έχουν τα πραγματικά καλά τραγούδια: μας επισκέπτονται στα δύσκολα και «κουμπώνουν» με κείνο που νιώθουμε εκείνη τη στιγμή ως συναίσθημα ή ως διέξοδο. Όπως ακριβώς το λέει η Καρυστιάνη: «Κι όταν τρωγόμαστε με τους άλλους ή με τον εαυτό μας, η Λίνα με λόγια δραστικά και σταράτα μας καλμάρει και μας ενώνει».

Χαίρομαι που περνάς και αφήνεις το ίχνος σου.
Καλημέρα

Negma είπε...

Μπαίνω και ξαναμπαίνω από τη μέρα που έκανες την ανάρτηση.

Και γράφω και σβήνω σχόλια, χωρίς να μπορώ να αφήσω κανένα.

Γιατί;

Γιατί τα είπε όλα η Ιωάννα η Καριστιάνη... Ό,τι πάω να πω, το έχει ήδη πει και φυσικά πολύ καλύτερα από μένα...

Θα αφήσω λοιπόν απλά την καλημέρα μου και τις γνωστές πια σε όλους...

Φιλούμπες!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@negma: ακριβώς το ίδιο πρόβλημα είχα κι εγώ όταν έκατσα να γράψω για την Νικολακοπούλου. Αυτό ήταν κι ο λόγος που έβαλα ατόφιο το κείμενο της Καρυστιάνη (το τι τράβηξα για να το απομαγνητοφωνήσω… δεν περιγράφεται: συνέχεια πατώντας εναλλάξ play – pause και βάζοντας τα σημεία στίξης, διορθώνοντας, ξανακούγοντας …). Είναι καλύτερα όταν κάποιοι άλλοι έχουν πει αυτά που έχουμε στο κεφάλι μας καλύτερα απ’ ότι θα τα λέγαμε εμείς, να τους αφήσουμε να μιλήσουν.

Σε ευχαριστώ πολύ που πέρασες

South Of The River είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
South Of The River είπε...

Μάκη καλησπέρα.

Θα εκμυστηρευτώ κάτι. Η αλήθεια είναι ότι στέκομαι αρκετά επιφυλακτικός ακόμα απέναντι στη Νικολακοπούλου. Και όχι επειδή "περιμένω να ακούσω κι άλλα", αν είναι δυνατόν! Δεν ξέρω όμως γιατί! Δεν ξέρω! Διαφωνούμε. Το ξέρω! Αλλά είναι η γνώμη μου! Είναι "αιρετικό" ίσως αυτό.

Πιθανόν να μην έχει μιλήσει ακόμα μέσα μου, να είναι από τους δημιουργούς που ενώ είναι αντικειμενικά μοναδικοί, ποτέ δεν μας λένε κάτι, ενώ για άλλους είναι εκπληκτικοί! Δεν ξέρω!

Περνάω συχνά να δω αν έχεις κάτι νέο. Κι ας διαφωνούμε καμιά φορά!

Καλησπέρες!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@ south of the river: φίλε μου, δε νομίζω ότι τίθεται θέμα «αιρετικής» άποψης ή μη. Το τι μιλάει στην ψυχή και στα βιώματα του καθενός είναι εντελώς υποκειμενικό. Ξέρω αρκετούς ανθρώπους που δεν τους έχει «μιλήσει» μέσα τους η Νικολακοπούλου. Έχω κι εγώ στο μυαλό μου πολλούς «αντικειμενικά μοναδικούς» ανθρώπους του τραγουδιού τους οποίους δε τους βρίσκω και τόσο … μοναδικούς (ορισμένους μάλιστα τους θεωρώ και υπερτιμημένους στα μάτια του κόσμου. Ας μην αρχίσω να λέω ονόματα τώρα …).

Οι προθέσεις είναι ακριβώς αυτές: να μιλήσω (ή να «μιλήσουν» άλλοι για λογαριασμό μου όπως η Ιωάννα Καρυστιάνη στην προκειμένη περίπτωση) για πράγματα που αγαπώ και θεωρώ άξια λόγου, ανεξάρτητα από το αν είναι «αντικειμενικά» αποδεκτά. Για παράδειγμα, οι Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω του προηγούμενου post, είναι πολύ λίγο γνωστοί στο ευρύ κοινό. Πιθανόν κάποιος να είχε ακούσει δουλειές τους, να μη του άρεσαν και να διαφωνούσαμε εδώ για το αν είναι έτσι ή αλλιώς. Όμως, το ότι τα τραγούδια τους μιλάνε μέσα μου, δε θα το άλλαζε η διαφορετική γνώμη, αλλά ούτε και θα προσπαθούσα να «πείσω» κανέναν για το αν είναι αξιόλογοι ή όχι. Το ίδιο και για τη Νικολακοπούλου. Θεωρώ πως είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού, πως επηρέασε πολλούς νεότερούς της, πως έχει γράψει καταπληκτικούς στίχους (ορισμένοι στίχοι της στέκουν και από μόνοι τους, σας ποιήματα), μα πάνω απ’ όλα: έχει μιλήσει στην ψυχή μου με τρόπο μοναδικό και πολλά τραγούδια της έχουν συνδεθεί με στιγμές της ζωής μου. Αυτή η άποψη είναι καθαρά υποκειμενική και φυσικά δεν είναι υποχρεωτικό να την συμμεριστούν όλοι.

Μου αρέσει πολύ που περνάς και αφήνεις πάντα την προσωπική σου γνώμη. Γι’ αυτό άλλωστε είναι ανοιχτά τα σχόλια για τον καθένα.

Σε ευχαριστώ που περνάς και δίνεις αφορμές για ωραίες συζητήσεις (και η άποψή σου δεν είναι καθόλου «αιρετική». Απλά είναι ΔΙΚΗ σου. Σε ευχαριστώ και πάλι).

Φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα!
Υπέροχο, πραγματικά υπέροχο το κείμενο αυτό, και το δικό σας και της κυρίας Καρυστιάνη.

Ευχαριστούμε πολύ που μπήκατε στον κόπο να το απομαγνητοφωνήσετε και να το μεταφέρετε και σε μας που δεν είχαμε την τύχη να βρεθούμε στο συγκεκριμένο αφιέρωμα αλλά ούτε και να το ακούσουμε.

Κι εγώ με τα τραγούδια της Λίνας μεγάλωσα... Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ, Ανθρώπων έργα, Σκουριασμένα χείλια, Μαμά γερνάω, Παραδέχτηκα, Δι' ευχών, Ποτέ και πολλά πολλά άλλα...

Ευχαριστούμε πολύ για το post, θα σας παρακολουθώ από δω και πέρα!

ΥΓ. Παρεμπιπτόντως έχω ανακαλύψει ένα όχι και τόσο γνωστό blog αφιερωμένο στη μοναδική Τάνια Τσανακλίδου. Έχει πολύ καλύ υλικό και φαίνεται πως έχει φτιαχτεί με αγάπη γιατί είναι πολύ προσεγμένο. Και σίγουρα αξίζει πολύ περισσότερο από το επίσημο site της το οποίο είναι απαράδεκτο... Κάντε τον κόπο! Αξίζει!
http://tsanaklidou.blogspot.com

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@efi: Ειλικρινά, σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Θα προτιμούσα βέβαια στις επισκέψεις σου (που ελπίζω από δω και στο εξής να είναι συχνές), να «μιλάμε» στον ενικό! Κάνω λοιπόν εγώ πρώτος την αρχή (καθότι «οικοδεσπότης»).

Χάρηκα που σου άρεσε η ανάρτηση. Όσο για το κείμενο της Καρυστιάνη είναι όντως καταπληκτικό. Θα ακολουθήσουν σίγουρα κι άλλα κείμενα με αφορμή τα τραγούδια της Νικολακοπούλου.

Το blog που μου πρότεινες είναι πράγματι πολύ καλά στημένο! Δεν είχα το χρόνο να το «ξεψαχνίσω» όπως θα ‘θελα, όμως θα το κάνω με την πρώτη ευκαιρία. Φαίνεται να έχει γίνει εξαιρετική δουλεία εκεί. Σε ευχαριστώ που μου το σύστησες.


Σε ευχαριστώ που πέρασες από τα μέρη μου

elkibra είπε...

Καλησπέρα,

Ψάχνοντας στο Google στο όνομα Καρίπης (Μικρασιάτης συνθέτης και τραγουδιστής), βρέθηκα σ΄αυτό το αισθαντικό blog.
Προσπαθώντας να χτίσω γέφυρες που οδηγούν σε ανθρώπους σαν κι εσάς, σας καλώ για μιά δοκιμαστική επίσκεψη στα παρακάτω blogs μου που αρθρώνουν ένα διαφορετικό λόγο γιά μιά μουσική που ταλαιπωρείται με ψαξίματα στην επιφάνεια, ενω τα κρυμένα λουλούδια της βυθού της πάλλουν γιά λίγο ακόμα...

elkibra-Nouros.blogspot.com
elkibra-rebetiko.blogspot.com (Thorax and mind)
elkibra-rebetisses.blogspot.com
elkibra-rebetiko2.blogspot.com (in English)

Μάλλον, δε θα το μετανιώσετε

Κώστας Λαδόπουλος (elkibra)

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@elkibra: πολύ ενδιαφέρουσα η δουλειά σας! Εξαιρετική η πρώτη εντύπωση από τις επισκέψεις μου, οι οποίες σίγουρα θα πυκνώσουν στο μέλλον. Μοναδική ευκαιρία να μάθουμε για τις άγνωστες πτυχές του ρεμπέτικου μέσω προσώπων που έμειναν στην αφάνεια.

Ευχαριστώ πολύ για την ενημέρωση.