Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

Σωτήρης Κακίσης: Ο φίλος από το Μέλλον Πάντα

.
Στις 23 Οκτωβρίου, συμπληρώνονται 83 χρόνια από τη γέννηση του Μάνου Χατζιδάκι. Το καλοκαίρι που μας πέρασε, με αφορμή μια άλλη επέτειο (αυτή του θανάτου του), όλες οι αναρτήσεις στο Άρωμα του Τραγουδιού ήταν αφιερωμένες στο έργο του. Σήμερα, με αφορμή τη γενέθλια ημέρα του Μάνου Χατζιδάκι, φιλοξενούμε ένα κείμενο του Σωτήρη Κακίση που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Δίφωνο στο Τεύχος Νο9, τον Ιούνιο του 1996 (ένα τεύχος αφιερωμένο στο συνθέτη, δύο χρόνια μετά το θάνατό του). O ποιητής, στιχουργός, σεναριογράφος και επί πολλά χρόνια έγκυρος συνεντευξιαστής Σωτήρης Κακίσης, ανήκει στους ανθρώπους που έζησαν από κοντά τον Μάνο Χατζιδάκι στα χρόνια μετά την επιστροφή του από τη Νέα Υόρκη, μέχρι και το ‘94. Και το πιο σημαντικό: μετά το θάνατο του Χατζιδάκι, δεν περιέφερε στα τηλεοπτικά κανάλια αυτή την εμπειρία, δεν “διαφήμισε” τον εαυτό του μέσω της αυτόφωτης προσωπικότητας του Μάνου Χατζιδάκι. Παρέμεινε ουσιαστικός και καίριος˙ ένας πραγματικός “φίλος από το Μέλλον Πάντα”.
Να ευχαριστήσω με τη σειρά μου τον Σωτήρη Κακίση για την άδεια αναδημοσίευσης του κειμένου του στο Άρωμα του Τραγουδιού, καθώς και για το ανέκδοτο, στην πλειοψηφία του, φωτογραφικό υλικό και το ηχητικό ντοκουμέντο που μου παραχώρησε από το προσωπικό του αρχείο για τις ανάγκες της ανάρτησης.

.
.
-------------------------------

Ο φίλος από το Μέλλον Πάντα
του Σωτήρη Κακίση
.
.
.
“- Κατ’ αρχήν, πώς να σ’ αποκαλώ, Μάνο ή κύριο Χατζιδάκι; Με συγχωρείς, αλλά είμαι καινούριος στο δημοσιογραφικό χώρο και θέλω να ξέρω.
Μάνος Χατζιδάκις: Καλά κάνεις και ρωτάς. Άσχετα αν εσύ μπορείς να μ’ αποκαλείς Μάνο, μια και σε γνωρίζω καλά κι εκτιμώ τη φιλία σου. Διότι δυστυχώς ο ενικός στην ελληνική δημοσιογραφία είναι κεκτημένο δικαίωμα, αποκλειστικό του εκάστοτε δημοσιογράφου, ερήμην της θελήσεως του συγκεκριμένου προσώπου με το οποίον, ατυχώς ή ευτυχώς, έρχεται σ’ επαφή δημοσιογραφική ο δημοσιογράφος. Κι όμως, το μικρό μας όνομα ανήκει στην οικογένειά μας και στους στενούς μας φίλους, κι όχι, π.χ., στους οδηγούς ταξί οι οποίοι τυχαίνουν να μας αναγνωρίζουν μεταφέροντάς μας, μεταφέροντας και τον τρόπο και το ύφος των δημοσιογράφων –κάνοντάς με να αισθάνομαι τότε σα να ζω στην Ουγκάντα ή στο Μπαγκλαντές”…

Δεν μ’ αρέσει που λένε “ο Μάνος”. Δεν μ’ αρέσει, ποτέ δεν μ’ άρεσε κι εμένα ως τώρα στη ζωή μου η ψεύτικη οικειότητα, όλη αυτή η δημοσιογραφική ισοπέδωση, η απρόσωπη, η δήθεν προσωπική.
Δεν μ’ αρέσει που λένε, που λέγανε και παλιά “ο Μάνος”, όσο ο Μάνος Χατζιδάκις ζούσε. Ας μην ήταν δυνατό να του μιλάς στον πληθυντικό, ας ήταν σχεδόν αδύνατο να μην έχει κανένας μαζί του σχέση παιδική και φιλοπαίγμονα.

Θυμάμαι μια από τις πρώτες του για μένα εικόνες, στο χρυσό Τρίτο Πρόγραμμα. Μού ‘χε χαρίσει έναν σπάνιο ακόμη και τότε δίσκο της Francesca Da Rimini, “-Ν’ ακούσω τον πραγματικό Ντελ Μόνακο ! ”, που εγώ αγαπούσα από ακόμη πιο νέος. Κι όπως ήμουν σ’ ένα στούντιο ηχογραφώντας ως εκφωνητής μια εκπομπή ηλεκτρονικής μουσικής του παιδικού μου φίλου, του συνθέτη Βαγγέλη Κατσούλη, βρήκα μια ευκαιρία σ’ ένα τεχνικό διάλειμμα να βάλω στη διαπασών τον Μάριο και την Ολιβέρο, ν’ ακούσω. Δεν κατάλαβα γιατί πετάχτηκαν όλοι πάνω ξαφνικά, ο τεχνικός και δυο άλλοι εκεί μέσα παρεπιδημούντες, κι έμειναν κλαρίνα, όρθιοι κι ακίνητοι. Γύρισα και είδα τον Μάνο Χατζιδάκι, που περνούσε απ’ έξω κι είχε πάρει τ’ αφτί του πως το δώρο του ήδη έπιανε …πολύ τόπο. “-Είδες;”, μου ‘πε. “-Είδα. Δίκιο έχεις. Όπως σχεδόν πάντα, άλλωστε, για οτιδήποτε μουσικό ! ”.
Έβαλε τα γέλια, είπε “-Τα λέμε το βράδυ στον Αυλό” κι έφυγε όπως είχε έρθει: διευθυντής και… πληθυντικότατος αριθμός για κείνους που ποτέ δεν κατάλαβαν τίποτα από της προσωπικότητάς του την ευγενική δύναμη, και ενικός, άμεσος, έφηβος μια ζωή, παιδί ολοζώντανο κι άτακτο εβδομήντα παρά κάτι χρόνια επί της γης, μαζί μας.

Ο τενόρος Mario Del Monaco με τον βαθύφωνο Νίκο Ζαχαρίου, με ιδιόχειρη αφιέρωση του Ζαχαρίου στον Σωτήρη Κακίση.


Σκεφτόμουν πώς θα μπορούσα να γράψω οποιοδήποτε κείμενο γι’ αυτόν, χωρίς να γίνω κι εγώ τελείως προσωπικός, προσωπικότατος. Πώς θα μπορούσα να μιλήσω πιο καλά, χωρίς να με βάλω κι εμένα πέρα για πέρα στο κόλπο, για του Μάνου Χατζιδάκι την ανεξάντλητη νεανικότητα, γι’ αυτό τελικά που είναι η πεμπτουσία της ζωής του, αλλά προπαντός του μοναδικού, για τα δικά μας πράγματα, τόσο καθρέφτη των πιο ζωντανών μας στιγμών, του έργου του. Οι “Reflections”, ας πούμε, της Αμερικής του, πως γίνεται να ‘ναι, κοντά τριάντα χρόνια μετά, εξίσου δυνατή και στα ελληνικά υπόθεση, αντικατοπτρισμοί εξίσου εκτός συναγωνισμού, χωρίς να μπορείς να βρεις μέσα τους τίποτε, μα τίποτε το βέκιο, το ξεπερασμένο έστω και ελάχιστα, δείγμα μιας μόδας, έστω και για μια στιγμή, παλιάς; Ποιο είναι το κλειδί, το πολύ πιο μεγάλο από κείνο του Σολ, που έκανε αυτόν τον τρομερό συνθέτη τόσο τρομερό παιδί μια για πάντα; Πείτε μου!

Τον πλησίασε, μου ‘λεγε, ο Χοκς ο μέγας, κάποτε στην Παραμάουντ: “-Α, εσείς είστε ο Μάνος ο Χατζιδάκις; Πολύ χαίρομαι”, του ‘πε. “-Ξέρετε, εμείς οι δύο, κύριε Χατζιδάκι, είμαστε οι δυο τελευταίοι Ινδιάνοι της Παραμάουντ !”. Εννοούσε ο Χοκς αυτό που εννοώ κι εγώ εδώ, σήμερα: Δεν έμπαινε σε ρυθμούς “επαγγελματικούς” ούτ’ εκεί, στα …μεγαλεία, ο Χατζιδάκις, αυτός, ο πιο μεγάλος επαγγελματίας στην τέχνη του. Ακόμα κι εκεί, ο Χατζιδάκις “διάλεγε”, αποφάσιζε ο ίδιος από καρδιάς, κι ας επέμενε μετά όλα να προσπαθεί να τα υποστηρίξει και διαλεκτικά, ο νους του, ο τόσο διαυγής και πάντα εν εγρηγόρσει, του άρεσε να μένει στη σκιά, όταν ήταν να μιλήσει με τη μουσική του, με του Μεγάλου του Ερωτικού την απίστευτη, την παθιασμένη έμπνευση.

Ο Νίκος Γκάτσος, η Αγαθή Δημητρούκα και ο Σωτήρης Κακίσης στο «GB»
(φωτογραφία: Μάνος Χατζιδάκις)


Είχε έρθει στο «GB» της Μεγάλης Βρεταννίας, αρκετά χρόνια μετά, αρπαγμένος ένα ζεστό μεσημέρι μ’ όλους κι όλα. Ο Γκάτσος, όσο …έσφυζε από ζωή και θυμό, από ψυχή …επιτόπια, ο φίλος του ο γκαρδιακός, δεν μιλούσε. Έτρωγε μια ντομάτα γεμιστή ατάραχος απέναντί του. Ο Χατζιδάκις λαχανιασμένος και φλέγων, γύρισε ξαφνικά προς το μέρος του και τον ρώτησε, άγρια σχεδόν: “-Τι μέρα είναι σήμερα;”, με κεκτημένη ταχύτητα… εκνευρισμού υψηλότατου. “-Πέμπτη, Μάνο”, του ‘πε ο Γκάτσος. “-Μήπως έχεις αντίρρηση;”.

Αυτό ήταν όμως, αυτό είναι! Ο Μάνος Χατζιδάκις, ευτυχώς, είχε για όλα, πάντα, αντίρρηση! Όλα, και τα πιο απλά και δεδομένα αυτής της ζωής της μάταιης αλλά εξοντωτικής, τα περνούσε από του εαυτού του το πιο ψυχικά προσεκτικό κόσκινο, για όλα και για όλους είχε να πει, να ψάξει, να σκεφτεί, να διαφωνήσει. Δεν θυμάμαι ούτε μια φορά, από τις αρκετές θα ‘λεγα που μιλήσαμε, στον Φλόκα, στον Αυλό, στο …Καπρικόρνο, στον Ηλία, στον Μαύρο Γάτο, στο Πάρτυ, στο GB, στο σπίτι του, στ’ άλλα σπίτια, που να ‘ξερα ακριβώς τι θα πει, τι θα πούμε παρακάτω, κι ας είμαι μάλλον καλός κι εγώ φωτογράφος των μυαλών και των τρόπων των ανθρώπων γύρω μου, ιδίως εκείνων που δεν μπορώ με τίποτα να μην τους προσέξω, να μην ανοίξω διάλογο εφ’ όρου ζωής μαζί τους, ακόμη και στον χώρο του αόρατου, εξ αποστάσεως, ακόμα και χωρίς της φιλίας τ’ άχαρα συχνά μπερδέματα.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που την πρώτη συνέντευξη τής ως τώρα, επίσης άχαρης δημοσιογραφικής μου καριέρας (που είναι συχνά “ένα τσιγάρο που το φουμάρω, αλλά δεν το γουστάρω”) την πήρα, για την ιστορική εκείνη Εγνατία της Θεσσαλονίκης, από τον Μάνο Χατζιδάκι. Λύνοντας, μάλιστα, μια και καλή, όπως είδατε στην αρχή αυτού εδώ του ταπεινού, του αλαζονικού κειμένου, το ζήτημα των …αριθμών, και ποτέ, μα ποτέ ως τώρα δεν έχω απευθυνθεί εγγράφως σε κανέναν στον ενικό, χίλιες και μία πια συνεντεύξεις μου μετά, όπου γης κι …εντύπου.
Ήξερε ο Χατζιδάκις. Ήξερε πως η ζωή έχει πολλά πονηρά μονοπάτια, πως οι σχέσεις των ανθρώπων λίγο, ελάχιστα θέλουν για να ξεφτίσουν, να μην κρατηθούν στο επίπεδο που τους πρέπει, που τους αξίζει.

Θα σας πω και δυο λόγια του, πράξεις του καλύτερα, γιατί αυτό κι αν είναι το πιο ενδιαφέρον ίσως της δικιάς του ζωής όλης: δεν απείχαν γι’ αυτόν τον πραγματικό άρχοντα τα λόγια από τα έργα, έργο του ήταν να κάνει …έργα του τα λόγια! Να, ένα δεύτερο, προτελευταίο σημείο, στη μέση αυτού εδώ του κομματιού μου για κείνον, από τη συνέντευξη εκείνη την παλιά, που με το μαγικό του ραβδί που λέγαμε, ούτ’ αυτή αυτός την άφησε ποτέ να παλιώσει:

Ο Σωτήρης Κακίσης και ο Μάνος Χατζιδάκις
(φωτογραφία: Γιώργος Σταθόπουλος)

“- Η τοποθέτησή σας αυτή δε σας φέρνει σ’ αντίθεση με τους νέους;
Μ.Χ.: Ποιους νέους; Τους βιολογικά μόνο νέους δε φιλοδοξώ να τους έχω συνομιλητές. Πολλοί από αυτούς –οι περισσότεροι- θα είναι οι μελλοντικοί μας δυνάστες, είτε υπό τη μορφή του επιλοχία στη στρατιωτική εκπαίδευση, είτε του φοροεισπράκτορα, είτε του αστυνόμου, είτε του ταξιτζή, είτε του βασανιστή, είτε του κερδοσκόπου ταβερνιάρη, είτε του υπαλλήλου τραπέζης, είτε του κλητήρα υπουργείου, είτε του θυρωρού τέλος πάντων στην πολυκατοικία που θα διαμένουμε. Χώρια που στον καιρό μας οι νεολαίες έχουν διαβρωθεί απ’ την κομματική ομαδοποίηση των πολιτικών παρατάξεων που τους αφαιρούν τη φυσική ευαισθησία της ηλικίας και τους καθιστούν έτοιμους προς βρώσιν και εκμετάλλευσιν. Μ’ αυτούς τι τάχα έχω να πω; Και τι μπορεί να πει ο οποιοσδήποτε; Οι άλλοι νέοι, οι επιλέγοντες, οι νέοι κάθε ηλικίας, οι νέοι που προορίζονται να κουβαλήσουν την ευαισθησία μιας ολόκληρης γενιάς, της γενιάς τους, με καταλαβαίνουν και συνομιλούν μαζί μου θαυμάσια. Ακόμη και όταν διαφωνούν. Γι’ αυτούς τους νέους ενδιαφέρομαι. Γι’ αυτούς που μ’ επιλέγουν κι επιλέγω. Και που δεν έχουν ηλικία”…

Τι πιο συγκεκριμένο, άρα, τι πιο καθαρό, για το πώς ήταν, πως ένιωθε εντός του ο Μάνος Χατζιδάκις για τις “γενιές”, για τα “νιάτα”, για τη “νεολαία”, για όλες αυτές τις τόσο έκδηλα επιφανειακές και στείρες ιστορίες. Ο Χατζιδάκις μπορεί κι εκατό, και διακόσια χρόνια μετά, να γίνει σημαία για τα πιο νεανικά, για τα πιο πραγματικά πράγματα, όντας ο ίδιος τόσο απόλυτα ονειροπόλος και του δικού του, πάντα υπερβατικού κόσμου εραστής. Μία νότα του μόνο αρκεί για να ξυπνήσουν πολλών ανθρώπων οι άδικα κοιμισμένοι εαυτοί, πολλών χρόνων η άγρια επαναληπτικότητα μπορεί να μηδενιστεί με μία και μόνη στιγμή της θείας του μουσικής, με ένα “Μανούλα μου”, τόσο αιώνιο και τόσο νέο, στον αιώνα τον άπαντα.

Μού ‘γραψε, ενώ γνωριζόμασταν πια δέκα χρόνια και, μια πολύ συγκινητική αφιέρωση (τελείως άλλη από κείνη, την επίτηδες αθώα πονηρή, πάνω στο γυμνό κορμί της γυναίκας του Σταθόπουλου, στο εξώφυλλο γκρο πλαν, των τραγουδιών του “Για την Ελένη”): “Στον Σωτήρη, που χαίρομαι τη μετανάστευσή του από ποιητικό σε …ποιητή”, ομολογώντας, πάλι χαριτωμένα, πως ποτέ δεν σταμάταγε την …παρακολούθηση όλων μας, όσο κι αν, μες στο χάος της συνάφειας του κόσμου, έμοιαζαν αλλιώς τα πράγματα, κι ο τρόπος καμιά φορά.

Η ιδιόχειρη αφιέρωση του Μάνου Χατζιδάκι στον Σωτήρη Κακίση


Δεν ξέρω αν κατάφερα τίποτα από ‘κείνα που ήθελα σήμερα εδώ, στου Διφώνου την ευχάριστη επικαιρότητα ν’ αποδείξω, για τον Μάνο Χατζιδάκι να πω. Θα τελειώσω με το τέλος πάλι εκείνης της συνέντευξής του, από την Αππία μου Οδό πια το βιβλίο, και θα σας ξαναφιερώσω του άλλου του φίλου, του Μίνου Αργυράκη τον οπτικό σχολιασμό στα λόγια του τότε. Άλλωστε, το “Κάνετε έρωτα, όχι ραδιόφωνο!”, πού ‘χε ο Αργυράκης εκθέσει στην …έκθεσή του, κι ο Χατζιδάκις φωτογραφήθηκε πανευτυχής μπροστά του, θα μπορούσε να αρκεί, σαν μια δική του, αξεπέραστη μελωδία, σαν περίληψη σαφής όλων όσα πήγα να σας πω και δεν ξέρω αν, τελικά σας είπα:


“- Δε σας αρέσει ιδιαίτερα η λέξη «φεστιβάλ»
Μ.Χ.: Όχι, καθόλου. Όσο δε μ’ αρέσει κι η λέξη «χωροταξία»
- Πως σας ήρθε;
Μ.Χ.: θυμήθηκα ένα λαμπρό υπουργό που ασχημονεί «δια της λέξεως» και «με την λέξιν». Ο οποίος ελπίζω να μην ψηφιστεί και να επιστρέψει στα ειρηνικά έργα τού πατέρα του και στις ασφάλειες.
- Η χωροταξία έχει σχέση με τον έρωτα;
Μ.Χ.: Καθόλου και καμία. Πως σας ήρθε;
- Τώρα που λέγατε για τον υπουργό χωροταξίας…
Μ.Χ.: Θεέ μου, ο υπουργός αυτός σας υποβάλλει την έννοια του έρωτα; Ποιος θα το ‘λεγε, ένας νέος άνθρωπος σαν κι εσάς να ‘χετε τόσο κουρασμένη αντίληψη έρωτος.
- Εδώ έγινε μια μικρή παρεξήγηση: μίλησα για τον έρωτα και τη χωροταξία, ερήμην του υπουργού.
Μ.Χ.: Αυτό μάλιστα. Μ’ ενθουσιάζει! Ερήμην του υπουργού… Γιατί η σύγχρονη αντίληψη περί έρωτος, εξακολουθητικά μονοδιάστατη, δημιουργεί μια αίσθηση χώρου ασφυκτικού μες στον οποίο ο νέος άνθρωπος, μοντέλο των γειτόνων του κι ενός κόσμου αντιδραστικού, προσπαθεί μάταια να επιβεβαιώσει τον από τη γέννησή του τραυματισμένο ανδρισμό του. Ποιος να του πει πω ο ανδρισμός είναι έννοια πνευματική και περιεχόμενο που κατακτιέται έξω από επιθυμίες και ανάγκες των συγκατοίκων του στις πολυκατοικίες.
- Πως βλέπετε λοιπόν εσείς τον σύγχρονο ερωτικό άνθρωπο: Άνδρα ή γυναίκα;
Μ.Χ.: Στην τελική του εξέλιξη, γυναίκα και άνδρα μαζί. Αδιαχώριστο, συγκεχυμένο, απροσδιόριστο. Αυτή θα ‘ναι μια τελική νίκη, οριστική, του έρωτα πάνω στον εξαναγκασμό και στον ευνουχισμό που επιχειρούν οι πολλοί στους επερχόμενους…”


Χειρόγραφο του Μάνου Χατζιδάκι, από τη συνέντευξη στον Σωτήρη Κακίση



-------------------------------

Σημείωση:
Ολόκληρη η συνέντευξη του Μάνου Χατζιδάκι στον Σωτήρη Κακίση, όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Εγνατία στις 31 Αυγούστου 1981, έχει δημοσιευτεί και στην ιστοσελίδα των Μουσικών Προαστίων (εδώ το link).
.

9 σχόλια:

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Όσο η ανάρτηση με το κείμενο του Σωτήρη Κακίση για τον Μάνο Χατζιδάκι παραμένει χρονικά τελευταία, ακούμε τα τραγούδια:

- “Ήρθε βοριάς, ήρθε νοτιάς”, σε στίχους του Γιάγκου Αραβαντινού, με τον Ηλία Λιούγκο και τον Μάνο Χατζιδάκι, από τη «Ρωμαϊκή Αγορά»
- “Μικραίνει το φεγγάρι”, σε στίχους του Νίκου Γκάτσου με τη Νένα Βενετσάνου, από τη μουσική της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη «Ήσυχες μέρες του Αυγούστου»
- “Μπερδεύτηκα”, σε στίχους του Μίνου Αργυράκη με τον Ευτύχιο Χατζηττοφή, από τον κύκλο τραγουδιών «Χωρίον ο πόθος»

Rena Fan είπε...

Φίλε Μάκη, χρόνια πολλά και καλά (με λίγα λεπτά καθυστέρηση...). Να 'σαι καλά να μας χαρίζεις τα ακριβά αρώματα που έχεις στα μπουκαλάκια σου.

Μουσικά Προάστια είπε...

Εκεί που ο Χατζιδάκις λέει για τους νέους, είναι όλα τα λεφτά. Πόσο επίκαιρα λόγια...σε μια εποχή που δυστυχώς η νεολαία είναι το προπύργιο και ο πολιορκητικός κροιός του νεο-συντηρητισμού, και σε κάθε γκάλοπ διατρανώνει την πίστην της εις την εκκλησίαν, την θρησκείαν και το στράτευμα...
Φιλιά, ευχαριστώ και για τον σύνδεσμο. Ηρ.

ΥΓ: Είχες γενέθλια βρε θηρίο; Και δε λες κουβέντα; Πάλι καλά που υπάρχει και ο rena fan να μαθαίνουμε και τίποτα. Χρόνια Πολλά!

Μουσικά Προάστια είπε...

...και την οικογενείαν, ξέχασα το τρίπτυχο...παράλειψις...

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Rena fan: σε ευχαριστώ πολύ. Και για τις ευχές, και για τα καλά σου λόγια.

Την καλημέρα μου




@Μουσικά Προάστια: οι συνεντεύξεις του Χατζιδάκι, ειδικά όταν οι ερωτήσεις που του έθεταν οι συνεντευξιαστές ήταν ουσιαστικές και καίριες, παραμένουν μέχρι και σήμερα επίκαιρες και ανατρεπτικές. Έχεις απόλυτο δίκιο στο σχόλιο που κάνεις.

ΥΓ: χθες είχα γιορτή. Σε ευχαριστώ πολύ για την ευχή.

Καλή σου μέρα

BOSKO είπε...

Νέο: σε λίγες εβδομάδες κυκλοφορεί ο καινούργιος δίσκος του Στέλιου Βαμβακάρη! Λέγεται "Έτσι" και θα περιέχει και ένα τραγούδι σε στίχους του Κακίση, που μελοποίησε ο Στέλιος! Πολύ ξεχωριστό, πραγματικά!

Χρόνια Πολλά για τη γιορτή σου!

Μουσικά Προάστια είπε...

Ουπς...χμμμ...εεε...ξέρεις Μάκη...τα θρησκευτικά δεν ήταν ποτέ το αγαπημένο μου μάθημα...(πάλι την έκανα την γκάφα!)

Απ' ότι ξέρω Μπόσκο, υπάρχει ολόκληρος κύκλος τραγουδιών του Κακίση που περιμένει στο συρτάρι του Βαμβακάρη, μπορεί να κάνω και λάθος. Καλώς να έρθει ο δίσκος λοιπόν! Με τη δια-δικτύωση των εκπομπών σου τι γίνεται;

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Bosko: αν δεν φέρεις εσύ τέτοια νέα, ποιος θα τα φέρει;
Περιμένουμε την έκδοση του δίσκου!

Σε ευχαριστώ πολύ για την πληροφορία και για την ευχή.



@Μουσικά προάστια: μην ανησυχείς καθόλου. Ούτε κι εμένα ήταν ποτέ το αγαπημένο μου μάθημα… Στο “ντούκου” προσπαθώ να περάσει πάντα αυτή η μέρα!

Δε γνώριζα ότι υπάρχουν τραγούδια Στέλιου Βαμβακάρη – Σωτήρη Κακίση στο συρτάρι!! Ακούγεται εξαιρετικά ενδιαφέρον! Προς το παρόν, ας αρκεστούμε στο “δείγμα” που θα ακούσουμε στον καινούργιο δίσκο του Βαμβακάρη, κι ας ελπίσουμε σύντομα και στην έκδοση των υπολοίπων τραγουδιών.

Καλό απόγευμα και στους δυο σας.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Για τις λίγες ακόμα μέρες που θα παραμένει χρονικά τελευταία η ανάρτηση με το κείμενο του Σωτήρη Κακίση, ακούμε παράλληλα με τα τραγούδια, και ένα ηχογραφημένο απόσπασμα από τη συνέντευξη που παραχώρησε ο Μάνος Χατζιδάκις στον Σωτήρη Κακίση το 1981.
Κατά τη συνήθειά του, ο Μάνος Χατζιδάκις διαβάζει ο ίδιος την ερώτηση, και αμέσως μετά απαντά