Χωρίς Τίτλο...

.

Πόσο λυπάμαι

Μουσική: Κώστας Γιαννίδης
Στίχοι: Βασίλης Σπυρόπουλος – Παναγιώτης Παπαδούκας
Ερμηνεία: Σοφία Βέμπο

Ηχογράφηση: 1938
.

γιατί, δεν κατάφερα να βρω κάτι άλλο να της ταιριάζει τόσο πολύ…

.

Νύχτες Ραδιοφώνου

.

Ένα χρόνο πριν:

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που στην Αθήνα πραγματοποιήθηκε ένα εξαιρετικά πρωτότυπο ραδιοφωνικό γεγονός. Το «Μικρό Πολυτεχνείο», που ανάμεσα στα σεμινάρια που πραγματοποιεί περιλαμβάνεται και το εργαστήριο παραγωγής ραδιοφωνικής εκπομπής, διοργάνωσε δύο βραδιές ραδιοφώνου στο club Bios με τη συμμετοχή όλων των παιδιών που είχαν πάρει μέρος στα σεμινάρια της χρονιάς 2006 – 2007. Ο Γιώργος Φλωράκης που διδάσκει στα σεμινάρια ραδιοφώνου, είχε την ιδέα: με το τέλος της "ακαδημαϊκής" χρονιάς, να μαζευτούν για δύο μέρες όλοι οι συμμετέχοντες των εργαστηρίων ραδιοφωνικής παραγωγής στο club Bios και να κάνουν τις δικές τους εκπομπές! Το αρχικό σχέδιο πήρε σάρκα και οστά στις 31 Μαΐου και 1η Ιουνίου 2007. Οι εκπομπές μεταδόθηκαν ζωντανά αποκλειστικά στο χώρο του club, όπου και τις δύο μέρες έγινε το αδιαχώρητο. Η αίσθηση ήταν καταπληκτική: ανά 20 λεπτά (τόσο διαρκούσε η κάθε εκπομπή) εναλλάσσονταν μουσικές από rock και ελληνικά, μέχρι punk, word και disco της δεκαετίας του ’80! Παιδιά έμπαιναν και έβγαιναν στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο του "studio", άγχος, ενθουσιασμός και όλοι οι υπόλοιποι με ένα ποτό στο χέρι να χαζεύουν πίσω από το τζάμι τους εκκολαπτόμενους ραδιοφωνικούς παραγωγούς που έπαιζαν τις αγαπημένες τους μουσικές και εκφωνούσαν τα κείμενα που είχαν ετοιμάσει.

Εκτός από τις 20λεπτες εκπομπές, καλεσμένοι τις δύο βραδιές ήταν: ο Σταμάτης Κραουνάκης, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο Νίκος Ζούδιαρης και από ανθρώπους του ραδιοφώνου: η Μαργαρίτα Μυτιληναίου και ο Οδυσσέας Ιωάννου. Οι καλεσμένοι έδωσαν 40λεπτες συνεντεύξεις σε παιδιά του σεμιναρίου, μιλώντας για τη μουσική και το ραδιόφωνο.

Είχα κι εγώ την τύχη να παρακολουθήσω εκείνη τη χρονιά δύο κύκλους του σεμιναρίου ραδιοφωνικής παραγωγής με τον Γιώργο Φλωράκη και να συμμετάσχω σε εκείνες τις υπέροχες βραδιές στο Bios, παίρνοντας συνέντευξη από τη Δήμητρα Γαλάνη. Την 31η Μαΐου, την τελευταία μέρα της άνοιξης του 2007, βρέθηκα να έχω μπροστά μου ζωντανή την ιστορία του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού! Η φωνή που άκουγα από παιδί να τραγουδάει «τα γαλάζια σου γράμματα» και την «αθανασία», η γυναίκα που "στοίχειωσε" την εφηβεία μου με «τα κίτρινα φώτα» και το «παραδώσου», η ερμηνεύτρια της «ατομικής μου ενέργειας» και του «δυο μέρες μόνο», έκατσε μπροστά στο μικρόφωνο, δίπλα μου, άναψε τσιγάρο, παρήγγειλε καφέ και άρχισε να μου μιλάει για την τέχνη του ραδιοφώνου, τις playlist, το internet, τον Eric Satie και την ηχογράφηση με τη Cesaria Evora! Δυο μέρες πριν από τη συνέντευξη είχε κυκλοφορήσει η «Ντάμα Κούπα», ο δίσκος της με την Λίνα Νικολακοπούλου. Ήταν η πρώτη συνέντευξη στην οποία μιλούσε για τον καινούργιο της δίσκο και μεταξύ άλλων αφηγήθηκε πως ξεκίνησε η ιδέα, πως έγινε η επιλογή των τραγουδιών, για τη γνωριμία της με τον Vinicio Capoccella και πολλά άλλα.

Ακολούθησαν κι άλλα, πολύ όμορφα πράγματα: ζωντανές εκπομπές στο Δεύτερο Πρόγραμμα τον Ιούνιο του 2007 υπό τον γενικό τίτλο «οι πειρατές του Μικρού Πολυτεχνείου στο Δεύτερο», ηχογραφήσεις demo, ατελείωτες συζητήσεις για την κατάσταση στο ραδιόφωνο, για το αν "χωράμε" κι εμείς μέσα σ’ αυτό, αγωνία για το αν θα ακούσει κάποιος το demo και θα δώσει θετική απάντηση, όνειρα, και πολλές, πολλές μουσικές…

Η Δήμητρα Γαλάνη και ο υποφαινόμενος κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, ακούγοντας τραγούδια από την «Ντάμα Κούπα»
Φωτογραφία: Κλαίρη Μουσταφέλλου

Φέτος:

Τα τμήματα των παιδιών που παρακολούθησαν φέτος τα εργαστήρια ραδιοφώνου, δίνουν ραντεβού ξανά στον ίδιο χώρο, την Τετάρτη 16 και Πέμπτη 17 Απριλίου 2008. Όπως και πέρσι, το νέο αίμα των εκκολαπτόμενων ραδιοφωνικών παραγωγών θα βρεθεί στο BIOS στο ειδικά διαμορφωμένο studio, με το ανάλογο κέφι αλλά και το άγχος της πρώτης (για τους περισσότερους) επαφής με το μικρόφωνο και τον ραδιοφωνικό χρόνο. Οι εκπομπές θα έχουν 20λεπτη διάρκεια (όπως και πέρσι), ενώ μεταξύ των παιδιών θα βρεθούν και επαγγελματίες ραδιοφωνικοί παραγωγοί που θα κάνουν τις δικές τους εκπομπές κάτω από τις ίδιες ακριβώς συνθήκες. Ο Νίκος Γκαραβέλας (Love Radio), ο Χρήστος Παπαδάς (Red FM), ο Θανάσης Βούτσινος (Δεύτερο Πρόγραμμα) και η Σοφία Φατούρου (Μελωδία) θα ανακατευτούν με τα παιδιά και θα κάνουν τις δικές τους 20λεπτες εκπομπές. Ας κρατήσουμε τις ημερομηνίες αυτές. Οι δύο βραδιές ραδιοφώνου στο Bios (Πειραιώς 84) θα είναι μοναδικές!

'Οταν κάποτε ρώτησα τον Κώστα Γεωργίου, «τελικά τι είναι το ραδιόφωνο», εκείνος μου απάντησε μονολεκτικά: «Μεράκι». Ναι! μεράκι είναι. Αυτό το μεράκι που δε σ’ αφήνει να ησυχάζεις τα βράδια, που σε κάνει να περπατάς και να φτιάχνεις με το νου σου τις εκφωνήσεις μιας φανταστικής εκπομπής, που δε σε αφήνει να ακούσεις ένα τραγούδι χωρίς να το "ενώσεις" νοητά με το επόμενο, που σε κάνει να βουτάς στα δισκάδικα ξοδεύοντας τα τελευταία λεφτά του μήνα για να αγοράσεις τα cd που θέλεις, που σε κάνει να ελπίζεις ότι το επόμενο demo που θα φτιάξεις θα σε οδηγήσει σε κάποιον ραδιοφωνικό σταθμό.

Το ραδιόφωνο είναι επικοινωνία, δεν έχει υποκατάστατα, είναι από μόνο του Τέχνη.

Αντί προλόγου: Ένα Όνειρο

Δεν υπάρχει πόρτα. Μόνο μια πολύχρωμη κουρτίνα, απ’ αυτές που χώριζαν κάποτε τα δωμάτια στα προσφυγικά σπίτια. Την παραμερίζω και βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο γεμάτο καπνό τσιγάρου. Στη μέση ένα πιάνο με ουρά που αργότερα έμαθα πως τον ήχο του είχε ελέγξει η Τζίνα Μπαχάουερ.

Μπροστά στα πλήκτρα καθιστός ο Χατζιδάκις. Το κάθισμα ανασηκωμένο, φοράει το ίδιο κοντομάνικο που έχω δει στις φωτογραφίες από την ηχογράφηση του «Μεγάλου Ερωτικού».
Δεξιά, ο Ζαμπέτας με τρίχορδο μπουζούκι και το τσιγάρο περασμένο ανάμεσα στα δάχτυλα, η γραβάτα λυμένη, το τασάκι μπροστά του γεμάτο μισοτελειωμένα santé άφιλτρα.

Πιο κει, με γερμένο το κεφάλι η Νταντωνάκη τραγουδάει Τσιτσάνη:

…«δεν ρώτησες τόσον καιρό για μένα
πώς πέρασα, τρελή, στην ξενιτιά
σ’ αγάπησα, δυστύχησα για σένα
και σέρνομαι, πανούργα, μακριά»…

Αριστερά απ’ το πιάνο, ακουμπώντας με το δείκτη του χεριού του μια μπάσα νότα μι, ο Εμπειρίκος απορροφημένος συμπληρώνει ένα ακόμα κεφάλαιο στον «Μέγα Ανατολικό».

Κλεφτές ματιές πιο δίπλα ρίχνει η Χατζηλαζάρου, ενώ ο Τσαρούχης δείχνει πιο απορροφημένος από όλους: ακίνητος, εκστασιασμένος, παρακολουθεί τον Θεόφιλο που ζωγραφίζει πάνω σε ένα κομμάτι από κεραμίδι όλη τη σκηνή.


Σου έχει τύχει ποτέ να μη θες να ξυπνήσεις;