Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008

“… κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο, που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου.”

.
Ένα αεράκι θα μας πει την ιστορία
σαν μια μεγάλη και τυχαία συγκυρία
κι εμείς θα μπούμε τη μεγάλη τιμωρία
γιατί δεν έχουμε εαυτό…
.
.
Όταν το 2002 ο στιχουργός Παρασκευάς Καρασούλος διοργάνωνε την Πρώτη Ακρόαση της Μικρής Άρκτου για νέους ερμηνευτές, γνώριζε πολύ καλά ότι οι Ακροάσεις θα είχαν και συνέχεια, και μάλιστα θα έφταναν να γίνουν “θεσμός” (όχι βεβαίως σαν το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ή σαν κάποιους τηλεοπτικούς διαγωνισμούς τραγουδιού, αλλά ένα ουσιαστικό βήμα για νέους καλλιτέχνες). Δύο χρόνια αργότερα, όταν η Δεύτερη Ακρόαση της Μικρής Άρκτου δεν αφορούσε μόνο νέους ερμηνευτές, αλλά επιπλέον συνθέτες, στιχουργούς και τραγουδοποιούς, ήταν περισσότερο από φανερό ότι επιτέλους, κάποιος ανέλαβε με προσωπικό κόστος να συνεχίσει την προσπάθεια που ξεκίνησε το 1981 ο Μάνος Χατζιδάκις με τους Αγώνες Τραγουδιού της Κέρκυρας και να αφουγκραστεί σε βάθος τη φωνή των νέων δημιουργών, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια πραγματικά καινούργια πρόταση στο ελληνικό τραγούδι. Οι Ακροάσεις της Μικρής Άρκτου δεν έχουν ανάγκη από τις τηλεοπτικές κάμερες, τις πολυέξοδες παραγωγές και τις κριτικές επιτροπές από “επώνυμους του χώρου”. Οι Ακροάσεις δεν είναι καν διαγωνισμός, δεν υπάρχουν πρωτιές, νικητές και νικημένοι. Όπως αναφέρει και το Δελτίο Τύπου: «είναι σα μια γιορτή για το ελληνικό τραγούδι»! Είναι η πιο οργανωμένη και συγκροτημένη προσπάθεια των τελευταίων ετών να ακουστεί η φωνή των νέων ανθρώπων που έχουν κάτι πραγματικά ξεχωριστό να προτείνουν στο χώρο του τραγουδιού. Μια ευκαιρία για νέους συνθέτες, στιχουργούς, ερμηνευτές και τραγουδοποιούς να εκφράσουν τη δική τους φωνή, και παράλληλα μια μοναδική ευκαιρία για εμάς να ακούσουμε ένα τραγούδι σύγχρονο και εμπνευσμένο, από καλλιτέχνες μιας γενιάς που όλοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν έχει ποιότητα και ότι περνάει όλη τη μέρα της βυθισμένη στην εικονική πραγματικότητα του internet και των virtual games.
Η Δεύτερη Ακρόαση Νέων Καλλιτεχνών της Μικρής Άρκτου που έγινε το 2004, ήταν αποκαλυπτική! Η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Κώστας Τσίρκας, ο Θέμης Καραμουρατίδης, ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, ο Δημήτρης Μαραμής και ο Σωτήρης Τριβιζάς, είναι μερικά μόνο από τα ονόματα που ξεχώρισαν και είχαν τη δική τους συνέχεια στη δισκογραφία: ο Εμμανουηλίδης με το δίσκο «Φυσάει αλλιώς εδώ ο αέρας» (2007) και ο Δημήτρης Μαραμής με τον Σωτήρη Τριβιζάς με τα «Σονέτα του σκοτεινού έρωτα» σε ποίηση του Λόρκα. Όσο για τη Νατάσσα Μποφίλιου, οι ερμηνείες της στις «Εκατό μικρές ανάσες» (2004) με τη μουσική του Κώστα Τσίρκα και στο «Μέχρι το τέλος» (2008) με τη μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη, εντυπωσίασαν και ξάφνιασαν το κοινό, που με τη σειρά του γέμισε τον «Ιανό» και όποιον άλλο χώρο εμφανίστηκε η τραγουδίστρια κατά τη διάρκεια του περασμένου χειμώνα. Οι «Εκατό μικρές ανάσες» και το «Μέχρι το τέλος» (δύο δίσκοι – διαμάντια, για τους οποίους θα υπάρξουν στο μέλλον εκτενείς αναφορές στο «Άρωμα του Τραγουδιού»), εκτός από την Μποφίλιου, έχουν έναν ακόμα κοινό παρανομαστή, παιδί κι αυτό της Δεύτερης Ακρόασης της Μικρής Άρκτου: τον στιχουργό Γεράσιμο Ευαγγελάτο.
.
Τα παιδιά που συναντώ μελαγχολούν
βλέπουν το μέλλον σαν αγάπη πού ‘χει αργήσει
κάνουνε όνειρα τις νύχτες όταν πιουν
κι όμως κανείς τους δεν τολμάει να τα ζήσει
.
Ίσως φανεί ακραίο, θεωρώ όμως ότι, κατά τη δεκαετία που διανύουμε, τα πιο αξιόλογα δείγματα σε στιχουργικό επίπεδο τα συναντάμε σε τραγούδια τραγουδοποιών, και πολύ λιγότερο σε τραγούδια όπου η μουσική και οι στίχοι έχουν γραφτεί από διαφορετικούς δημιουργούς. Με άλλα λόγια, πραγματικά εμπνευσμένους και πρωτότυπους στίχους βρίσκουμε πλέον σε τραγούδια όπως για παράδειγμα του Χρίστου Θηβαίου, του Θανάση Παπακωνσταντίνου, της Δανάης Παναγιωτοπούλου ή του Θέμου Σκανδάμη, παρά σε τραγούδια που τους στίχους υπογράφουν “επαγγελματίες” στιχουργοί, νεότερής ή ακόμα και παλαιότερης γενιάς. Βεβαίως και υπάρχουν εξαιρέσεις (όπως για παράδειγμα ο Άλκης Αλκαίος, αλλά και άλλοι) που εξακολουθούν να μας χαρίζουν μοναδικά δείγματα της τέχνης τους, όμως ο κανόνας δεν είναι αυτός. Νιώθω ότι εκείνοι οι δημιουργοί που σκαλίζουν μόνοι τους στίχους και μουσική, καταφέρνουν τα τελευταία χρόνια να απευθύνονται στο κοινό με μια πραγματικά σύγχρονη και φρέσκια γλώσσα, τη στιγμή που οι κατεξοχήν στιχουργοί δείχνουν κάπως … αμήχανοι στο τι και κυρίως πως να το πουν! Εκεί ακριβώς έρχεται ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος με την αμεσότητα της γραφής του, να ανατρέψει το σκηνικό και να μας παρουσιάσει σε αυτές τις δύο δισκογραφικές δουλειές μια γλώσσα άμεση, πηγαία και πραγματικά σύγχρονη. Διανύοντας μόλις την δεύτερη δεκαετία της ζωής του, ο Ευαγγελάτος δείχνει πιο ώριμος από πολλούς ομότεχνούς του να αποτυπώσει στους στίχους του εικόνες καθημερινές, άλλες φορές φωτεινές κι άλλες ενδόμυχες και μυστικές, όλες όμως με μια τέχνη αφοπλιστική που ξεπερνάει κατά πολύ τον μέσο όρο της σύγχρονης στιχουργικής.
.
Τον φαντάζομαι σαν ένα φωτογράφο που τριγυρνάει στο κέντρο της πόλης των Αθηνών, φωτογραφίζοντας τα ίχνη όσων πέρασαν από αυτά τα σημεία και δε στάθηκαν για λίγο να αφουγκραστούν τις ίδιες τους τις σκέψεις. Στις “φωτογραφίες” του (σχεδόν όλες ασπρόμαυρες), αποτυπώνεται η βαθιά «Πρωινή μελαγχολία», η «Πλατεία Αμερικής», η «Αλεξάνδρας», «Μια βροχή» που ξέσπασε για να “ξεπλύνει τα μάτια” και οι «Μικρές Αγγελίες» μιας κίτρινης και ξεθωριασμένης εφημερίδας, που όμως τυπώθηκε πριν από λίγες ώρες. Κάνει μια στάση σ’ ένα παλιό σινεμά για να (ξανα)δει την «Καζαμπλάνκα» και να ψιθυρίσει: “δώρο στην κρυφή φωνή μου η κάθε ατάκα / ίδιο το σενάριο χρόνε σινεφίλ”, ενώ λίγο πιο κάτω, γράφει με σπρέι σε μια μισογκρεμισμένη μάντρα: “Όχι, που τρέμω το σταυρό / αλλά που δεν μπορώ να βρω / χρυσά καρφιά, που να αξίζουν τη θυσία”!
Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος χρησιμοποιεί μια γλώσσα καθημερινή, χωρίς φτιασίδια. Δεν πέφτει στην παγίδα που πέφτουν πολλοί νέοι δημιουργοί, να τα πει όλα σε ένα ή δύο τραγούδια και μετά στα υπόλοιπα να επαναλαμβάνει τον εαυτό του! Σκαλίζει τους στίχους του με πάθος χωρίς ποτέ να φτάνει σε υπερβολές και αφοπλίζει με την ειλικρίνειά του:

Μη μου αγχώνεσαι
δεν το κουνάω απ’ τη θέση μου
αλλάζω απλά ταυτότητα
μπορώ και συμβιβάζομαι.
Κι από άνθρωπός σου σταθερός
όσο περνάει ο καιρός
θα γίνομαι εκκρεμότητα

Αναμφισβήτητα, στα μέχρι και τώρα δείγματα της δουλειάς του, το «Εν λευκώ» ξεχώρισε από όλα τα τραγούδια του. Καταλυτικό ρόλο έπαιξε βεβαίως η μουσική τού Θέμη Καραμουρατίδη και η ισορροπημένη γεμάτη πάθος ερμηνεία της Μποφίλιου. Όμως, οι στίχοι του «Εν λευκώ», από μόνοι τους αποτελούν ένα εξαιρετικό δείγματα τού πως πραγματικά οφείλει να είναι ένας σύγχρονος στίχος. Από τα πιο δυνατά κομμάτια που γράφτηκαν τα τελευταία χρόνια! Αξίζει να το ξαναδιαβάσουμε:

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο
βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ' το μετά γνωρίζω.
.
Αν είχα θάρρος για να πω το «έλα»
τώρα δεν θα ‘χα τη φωτιά στο αίμα
αν είχε χρώμα θα ‘ταν άσπρη η τρέλα
αν είχε σώμα θα ‘ταν πάλι ψέμα.
.
Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σα να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου.
.
Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ’ όποιον μ’ εξηγήσει
να ‘χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει.
.
Τίποτα σημαντικό
Ζω μονάχα εν λευκώ...
.
Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λέν’ οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ότι αργεί απάντηση να στείλει.
.
Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δεν θα ‘τανε φωτιά στο αίμα
αν είχε χρώμα θα ΄ταν άσπρο ο φόβος
αν είχε σώμα θα ‘ταν σαν κι εμένα.
.
Αν σ΄ αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ΄ αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν΄ ανέβεις.
.
Και σε λυπούνται που δεν το έχεις νοιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.
.
Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω.
.
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ΄ αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να ‘ναι σαν κι εμένα.
.
Τίποτα σημαντικό
Ζω μονάχα εν λευκώ...
.
Ο Ευαγγελάτος δεν αντλεί τις πηγές των στίχων του από τα βαριά βιβλία με τα άπαντα των μεγάλων ποιητών. Δείχνει να μην τον απασχολεί ο αμιγώς ποιητικός λόγος στο τραγούδι, όχι από σνομπισμό, αλλά ως συνειδητή επιλογή. Απ’ την άλλη, δεν αντιγράφει τίποτα από τους στιχουργούς που χάραξαν στην εποχή τους τη δική τους τομή στο ελληνικό τραγούδι (κι ας βιάστηκαν πολλοί να παρομοιάσουν τους στίχους του με αυτούς της Νικολακοπούλου, κάτι που κατά την προσωπική μου άποψη είναι τελείως λανθασμένο). Εκείνο που κάνει τους στίχους του Ευαγγελάτου να ξεχωρίζουν, είναι ακριβώς αυτό: ότι κουβαλάνε μέσα τους την κληρονομιά της νεότερης στιχουργικής (από τη δεκαετία του ’80 και ύστερα), πηγαίνοντάς την ένα βήμα παρακάτω. Με μια απόλυτα προσωπική ματιά, “φωτογραφίζει” (όπως λέγαμε και πιο πριν) την μελαγχολία της γενιάς του, τα όνειρα και τις προσδοκίες, την καθημερινότητα, τις μικρές στιγμές της, τους έρωτες και τη μοναξιά της.

Μέτραγα ανάποδα διακόσια
να’ χεις πάντα χρόνο να κρυφτείς…
μέτραγα κι ας μού ‘χες κάνει τόσα
για να βγαίνεις πάντα νικητής…
Μέτραγα τα βράδια που αργούσες
μέχρι νά ‘ρθεις είχα κοιμηθεί
κι αν καμιά φορά δε μου γυρνούσες
έλεγα απλά έχεις κρυφτεί.

Μέσα στην πλήξη της επανάληψης που νιώθουμε εδώ και χρόνια στο ελληνικό τραγούδι (ειδικά στο επίπεδο τους στίχου), «Ένα αεράκι» φύσηξε και μας έφερε όμορφα ειπωμένα λόγια από έναν νέο δημιουργό που θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον. Οφείλουμε ένα “ευχαριστώ” στον Παρασκευά Καρασούλο για τις “ανασκαφές” που πραγματοποιεί με τις Ακροάσεις του και φέρνει στο φως “διαμάντια” που δίνουν νέα ώθηση στο καλό ελληνικό τραγούδι.
Να κλείσουμε με κάποιες στροφές από δύο τραγούδια σε στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Το πρώτο από τον δίσκο «Μέχρι το τέλος» και το δεύτερο από τις «Εκατό μικρές ανάσες».

Πρωινή μελαγχολία
μέσα στα λεωφορεία
άνθρωποι μετακινούνται
ο καθένας μια ιστορία
στις χειρολαβές κρατιούνται
με τα χέρια τους τα κρύα.

Μια γραμμή μπροστά στη στάση
ποιος θα τρέξει να προφτάσει
ζώδια και βιταμίνες
μόδα είναι θα περάσει
τα λεπτά γίνονται μήνες
τη ζωή του ποιος θα πιάσει.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Εκατό μικρές ανάσες
κι ούτε μια πραγματική
δεν το ‘χω έτσι φανταστεί
αν αυτό ζωή το λένε
δε γεννήθηκα γι’ αυτή
αλλιώς εγώ το ‘χω σκεφτεί.

18 σχόλια:

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Όσο η ανάρτηση για τον στιχουργό Γεράσιμο Ευαγγελάτο παραμένει χρονικά τελευταία, ακούμε τα τραγούδια:

1. Πρωινή μελαγχολία, σε μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη
2. Ασπιρίνη, σε μουσική του Κώστα Τσίρκα
3. Εν λευκώ, σε μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη
Και τα τρία τραγούδια ερμηνεύει η Νατάσσα Μποφίλιου.
Τα τραγούδια του Θέμη Καραμουρατίδη είναι από το δίσκο «Μέχρι το τέλος» και το τραγούδι του Κώστα Τσίρκα από το δίσκο «Εκατό μικρές ανάσες».

Μουσικά Προάστια είπε...

Εγώ Μάκη μου ένα πράγμα θέλω να προσθέσω στην - για άλλη μια φορά - εξαιρετική ανάλυσή σου:

Παραμερίζουμε Νατάσσα Μποφίλιου για να περάσεις!
:)
Ηρ.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@μουσικά προάστια: έχεις απόλυτο δίκιο! Γίνεται όλο και καλύτερη. Άκουσέ την και στα δύο τραγούδια του Κραουνάκη από το «Πεθαίνοντας στην Αθήνα»! Εξαιρετική!!
Όπως λέω και στο κείμενο, θα υπάρξουν οπωσδήποτε στο άμεσο μέλλον αναφορές στο Άρωμα του Τραγουδιού για αυτούς του δύο δίσκους με τις μουσικές του Τσίρκα και του Καραμουρατίδη κι εκεί θα τα ξαναπούμε λεπτομερώς και για την Μποφίλιου και για τους συνθέτες.

Την καλημέρα μου

South Of The River είπε...

Καλημέρα Μάκη.

Δεν γίνεται να συμφωνήσω περισσότερο για την εξέλιξη της στιχουργικής στη δεκαετία που διανύουμε, ακόμα και από τον υποτιθέμενο "έντεχνο" και "ποιοτικό" χώρο. Όντως πολύ καλές δουλειές από τραγουδοποιούς, με τους κλασικούς και παραδοσιακούς - μόνο - στιχουργούς να "νοσούν" (με τις εξαιρέσεις βέβαια όπως λες, είδικά ο Αλκαίος είναι μεγάλος σύγχρονος ποιητής).

Δεν είναι απλό το θέμα. Όπως κάθε πτυχή της μουσικής, έτσι και αυτό έχει πολλές κοινονικο-πολιτικές προεκτάσεις. Ίσως όμως να ήρθε η τρόπον τινά "δικαίωση" του τραγουδοποιού, μιας και είναι η πιο πλήρης μορφή δημιουργίας τραγουδιών (ταυτόχρονα πιο δύσκολη και γεμάτη παγίδες για τον δημιουργό). Μουσική και λόγος μαζί, ταυτόχρονα και απ' τον ίδιο εγκέφαλο. Ίσως.

Κούρασα μάλλον. Αυτές οι κουβέντες είναι πάντα ωραίο να γίνονται από κοντά με καφέ!

Καλημέρες φίλε!

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Σήμερα η ανάρτησή σου έχει κάτι από την γλυκιά μελανχολία των ποιητών, σαν αρχίζει να χαράζει κι η ομίχλη απλώνεται γύρω του. Η *καινούργια πρόταση* στην δεκαετία του ΄80 όταν εμφανίστηκαν οι πρώτοι τραγουδοποιοί έδωσαν άλλη πνοή στο διαφαινόμενο κουρασμένο ελληνικό τραγούδι.Αυτό γέμισε ελπίδες στους *άλλους ακροατές* (σαν ακροάτρια μιλώ) που ψάχνουν και θέλουν ν' ακούσουν την ψυχή αυτών που την καταθέτουν. Γιατί το τραγούδι μια καθολική γλώσσα διαθέτει, την γλώσσα των παθών της ψυχής, δοσμένη όμως έτσι ώστε να υπηρετεί την ακουστική μας αισθητική. Ας την ακούσουμε...
Ευχαριστώ για την φιλοξενία.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@south of the river: όπως “συζήταγα” και με έναν φίλο σήμερα, δεν είμαι σίγουρος εάν η πιο πλήρης μορφή δημιουργίας τραγουδιών, είναι η γένεσή τους από έναν μόνο άνθρωπο. Ακόμα και αν ψάξουμε στα πραγματικά μεγάλα τραγούδια που κυριολεκτικά σημάδεψαν το ελληνικό τραγούδι και καταγράφηκαν στην ιστορία του, θα συναντήσουμε μάλλον τις περισσότερες φορές να έχουν γραφτεί από δύο δημιουργούς (συνθέτη – στιχουργό). Φυσικά, το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το δίδυμο Χατζιδάκι – Γκάτσου. Πιστεύω ότι αυτό έχει να κάνει με το ότι οι τραγουδοποιοί πολλές φορές καταφέρνουν να συντάξουν ένα δυνατό στίχο, ενώ την ίδια στιγμή η μουσική τους υστερεί “στα σημεία”. Φυσικά, σε όλα τα παραπάνω, υπάρχουν και εξαιρέσεις: αυτές που αναφέρονται στο κείμενο, αλλά και τραγουδοποιοί που κατάφεραν να κάνουν θαύματα με μια κιθάρα και ένα κομμάτι χαρτί (εδώ, αυτόματα το πρώτο όνομα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ένα: Διονύσης Σαββόπουλος).
Όπως και να ‘χει, όλες αυτές οι γενικεύσεις μπορεί κα να είναι εντελώς άστοχες. Η ουσία είναι ότι έχουμε ανάγκη από έναν πραγματικά σύγχρονο λόγο στο ελληνικό τραγούδι, και όπως αναφέρω και στο κείμενο, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος με τις δύο δουλειές που μας έχει παρουσιάσει, φαίνεται πως κατάφερε να “χτυπήσει φλέβα” και να αρθρώσει έναν λόγο άμεσο και καθημερινό που έχουμε ανάγκη σήμερα.

Έχεις δίκιο: τελικά όλ’ αυτά πρέπει να λέγονται από κοντά με τη συνοδεία καφέ! Επιφυλάσσομαι…

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Σοφία Στρεζου: όπως ακριβώς οι τραγουδοποιοί αλλά και οι νέοι – τότε – συνθέτες και στιχουργοί της δεκαετίας του ’80, έδωσαν άλλη πνοή στο ελληνικό τραγούδι, έτσι ακριβώς και σήμερα έχουμε ανάγκη από τον λόγο των σημερινών νέων δημιουργών που θα μας μιλήσουν κατευθείαν στην καρδιά. Δε θα κουραστώ να λέω ότι ο Ευαγγελάτος είναι ένας από αυτούς.

Ευχαριστώ για την επίσκεψη

Θράσος είπε...

Αγαπημένη τραγουδίστρια, εξαιρετικοί συνθέτες και στιχουργοί...Τι κρίμα που δεν έχουν την δημοφιλία που τους αξίζει...

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@θράσος: εγώ απ’ την άλλη πιστεύω ότι έχουν γίνει ήδη αρκετά γνωστοί στο κοινό που ψάχνει φρέσκιες προτάσεις στο τραγούδι. Έτσι κι αλλιώς, σε τέτοιο κοινό απευθύνονται (το ψαγμένο) και νομίζω ότι δεν τα έχουν πάει κι άσχημα.

Καλή σου μέρα

Aurangel είπε...

Ευτυχώς που υπάρχει και το ιστολόγιό σου, να μας μαθαίνει ποιό είναι το καλό ελληνικό τραγούδι!
Καλό σαβ/κο Μάκη μου!
Angel kiss

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@aurangel: σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια, αν και τα βρίσκω λίγο (τι λίγο …πολύ!) υπερβολικά.
Μη ξεχνάμε πως ΕΚΕΙΝΟΙ είναι οι ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ!
Εμείς, απλά κερδίζουμε από το έργο τους, προσπαθώντας πολλές φορές να “ακούσουμε” και πίσω από τις λέξεις. Το αν τα καταφέρνουμε ή όχι, είναι μια άλλη ιστορία…


Να ‘σαι καλά
Σε ευχαριστώ για την επίσκεψη.

Jirashimosu είπε...

Να πω κι εγώ ένα ταπεινό ευχαριστώ;

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Jirashimosu: Αγαπητέ συνονόματε
καλή συνέχεια στο δρόμο που ήδη χαράζεις.
Θα είμαστε εκεί για να γινόμαστε κι εμείς λίγο καλύτεροι…


Σε ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη

Rena Fan είπε...

Παρακολούθησα τη Δευτέρα 27/10 την παράσταση "Μια Χαρά στο Φουαγιέ" με την εντυπωσιακή Χαρά Κεφαλά και την εξαιρετική πιανίστα Ευγενία Καρλαύτη. Στο πολύ ωραίο πρόγραμμα (που κυκλοφόρησε και σε CD την ίδια μέρα!), συμπεριλαμβάνονται και δυο νέα τραγούδια του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και του Θέμη Καραμουρατίδη που μου άρεσαν πάρα πολύ, το "Αλάτι" και η "Λέξη". Συνιστώ ανεπιφύλακτα και την παράσταση, και το CD και τα τραγούδια του Γεράσιμου...

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Rena fan: πολύ καλά κάνεις και ενημερώνεις.
Σε ποιο θέατρο είναι η παράσταση; Μέχρι πότε διαρκούν οι παραστάσεις; Το cd το βρίσκει κανείς μόνο εκεί ή έχει κυκλοφορήσει (ή ίσως πρόκειται να κυκλοφορήσει) και στο εμπόριο;

Είδες τι παθαίνεις για να φέρνεις τέτοια νέα; Γεννιόνται αμέσως ερωτηματικά…

Σε ευχαριστώ πολύ για την ενημέρωση.
Η παράσταση έχει ήδη μπει στα “προσεχώς” μου.

Rena Fan είπε...

Σωστά, ξέχασα τις πρακτικές λεπτοεμέρειες. Η παράσταση δίνεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 10 το βράδυ, στο "Αγγέλων Βήμα" που δημιούργησε ο Κοραής Δαμάτης στη Σατωβριάνδου 34 (περίπου πίσω από το Εθνικό Θέατρο).
Αξίζει να πω ότι πριν από τη μουσική της παράσταση, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 7.15, η Χαρά Κεφαλά παίρνει μέρος και στη θεατρική παράσταση "Φωνές", στον ίδιο χώρο: πρόκειται για τέσσερις εξαιρετικούς μονολόγους του Άλαν Μπένετ που ερμηνεύουν απολαυστικά η Όλγα Τουρνάκη, η Σμαράγδα Σμυρναίου, η Χαρά Κεφαλά και ο Δημήτρης Καραμπέτσης, σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη.
Παρακολούθησα και τις 2 παραστάσεις τη Δευτέρα, και νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να το κάνει κανείς έτσι, στη σειρά. Στο πρόγραμμα δεν διευκρινίζεται πότε θα ολοκληρωθούν οι παραστάσεις, υποθέτω ότι θα "πάνε" ως το τέλος της σεζόν. Ειδικά όμως για τη "Χαρά στο Φουαγιέ" είναι καλό να κάνετε κράτηση έγκαιρα, γιατί ο χώρος είναι μικρός και τα τραπέζια λίγα. Είσοδος 20 ευρώ με ένα ποτήρι κρασί (αλλά μάλλον δεν θα αρκεστείτε σε ένα ποτήρι από το υπέροχο κόκκινο κρασί "Αγγέλων Βημα"--μόνον εκεί θα το βρείτε...)!
Το CD της Χαράς κυκλοφορεί κανονικά και στο εμπόριο αλλά διατίθεται και στο ταμείο του θεάτρου.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Rena fan: αυτές δεν είναι “πρακτικές λεπτομέρειες”, είναι πραγματικό ρεπορτάζ!!

Ευχαριστούμε πολύ για την ολοκληρωμένη ενημέρωση.
Την καλημέρα μου

Χρήστος Α. Μιχαήλ είπε...

Ο Γεράσιμος κουβαλά μέσα του τον παλμό της πόλης, ως ο καλύτερος μαθητής της Νικολακοπούλου. Δεν είναι ίδιος με αυτήν, είναι συνισταμένη δύναμη με συνιστώσα τη Λίνα και εκατομμύρια άλλες μικρο(και μεγαλο)δυνάμεις.