Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009

“Έρχεσαι και δε σωπαίνεις, μέσα από τη στάχτη μια φωτιά γυρεύεις κι όλο φεύγεις …”

.
.
Κάποιοι προσπάθησαν να μας πείσουν ότι, η είδηση της ημέρας – λέει - ήταν κάποιος …ανασχηματισμός. Κάποιοι μας πληροφόρησαν ότι άλλαξε “χέρια” το Υπουργείο “πολιτισμού”... Κι εμείς, αθώοι όσο και αφελείς, κλείσαμε την τηλεόραση και βάλαμε ν’ ακούσουμε ξανά τα «Πολιτικά τραγούδια», το «Δελτίο καιρού», τα «Τροπάρια για φονιάδες».
Ο δικός μας Πολιτισμός (χωρίς εισαγωγικά και με κεφαλαία αυτή τη φορά!) είναι η φωνή της Μαρίας Δημητριάδη όταν τραγουδάει τους «Φόβους του μεσημεριού» (τους δικούς μας φόβους), την «Έρημη πόλη» (τη δική μας πόλη) και την «Μυθολογία του Σαββάτου» (τη δικιά μας, προσωπική μυθολογία). Είναι η ανεπανάληπτη ερμηνεία της στα τραγούδια «Για την Ελένη», οι ανάσες της στο «Μαγικό κλειδί», το πάθος της στα «Τραγούδια της λευτεριάς», η ωριμότητα τής φωνής της στους «Δον Κιχώτες», ακόμα και η αθωότητα τής «Αναμπέλ». Αυτός είναι ο δικός μας Πολιτισμός. Ένας Πολιτισμός που επέλεξε να πέσει στη φωτιά και να σκορπιστεί στη θάλασσα, για να σωθεί για πάντα από το Υπουργείο του και τις υποκριτικές “δημοσία δαπάνη” τελετές του. Για να μπορεί έτσι να μας συναντάει πραγματικά ελεύθερος, κάθε φορά που έχουμε ανάγκη από μια ζεστή κι ανθρώπινη φωνή˙ δηλαδή, κάθε μέρα!

Δε μας μένει παρά να σκύψουμε ξανά πάνω από τις ηχογραφήσεις της Μαρίας Δημητριάδη και ν’ αφήσουμε την έκπληξη των ερμηνειών της να μας συνεπάρει. Και να θυμόμαστε ότι ο δικός μας Πολιτισμός δε φοράει γραβάτα, ούτε ζητιανεύει ψίχουλα απ’ τις κρατικές επιχορηγήσεις. Ζει και αναπνέει από το ιώδιο της θάλασσας˙ εκεί που σκορπίστηκε η στάχτη της Μαρίας Δημητριάδη για να σμίξει με τις “ιδανικές φωνές” των Μεγάλων Απόντων .
.
Μαρία Δημητριάδη (1951 – 2009)
.
.
.
.
Σημείωση: Παρακολουθήστε στην ιστοσελίδα «Άσματα και Μιάσματα» τις αφηγήσεις ανθρώπων του Τραγουδιού και της Τέχνης για τη Μαρία Δημητριάδη μέσα από τις αποκλειστικές συνομιλίες τους με τον Αντώνη Μποσκοϊτη, μαζί με σπάνιο φωτογραφικό υλικό (εδώ).
Για την Μαρία Δημητριάδη μιλούν: Η Μαρίζα Κωχ (εδώ), ο Παντελής Θεοχαρίδης (εδώ), ο Γιώργος Χρονάς (εδώ), o Μιχάλης Τρανουδάκης (εδώ).
Επίσης, για τη Μαρία Δημητριάδη μιλάει ο Θάνος Μικρούτσικος, αποκλειστικά στην ιστοσελίδα «Μουσικά Προάστια» και στον Ηρακλή Οικονόμου (εδώ).
.
.

19 σχόλια:

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Όσο η ανάρτηση με αφορμή το θάνατο της Μαρίας Δημητριάδη παραμένει χρονικά τελευταία, ακούμε τα τραγούδια:

Καημός της φυσαρμόνικας, του Γιώργου Σταυριανού, από τον δίσκο «Έρημη πόλη».
Μη βάζεις στο ηλεκτρόφωνο, σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και στίχους του Μιχάλη Μπουρμπούλη. Από τον δίσκο «Για την Ελένη».

αλέξης λ. είπε...

Ήταν η φωνή της «άλλης αριστεράς. Που είδε τον κόσμο σαν έργο τέχνης»…
Καλή χρονιά Μάκη... Πρώτη φορά σε... επισκέπτομαι...

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Μια παρουσία σεμνή,μια φωνή, μια εποχή. Για άλλους μια καριέρα ημιτελής, για άλλους μια καριέρα με πορεία αξιοπρέπειας και πίστης στο Χρέος. Κι όμως υπήρξαν καιροί που η Μαρία γέμιζε στάδια κι όλοι ακουμπούσαν στον χτύπο της δικής της καρδιάς. Ύστερα ήρθαν χρόνοι που πολλοί αλώθηκαν και πίστεψαν σε άλους θεούς. Εκείνη παρέμεινε σιωπηλή, αμέτοχη στην φθήνια και στην καταπάτηση των ιδανικών για τα οποία και αγωνίστηκε. Οι *φίλοι* την ξέχασαν , αυτή τους αγνόησε. Παρέμεινε στη Σιωπή να φυλά Θερμοπύλες και την άγονη γραμμή του τραγουδιού. Δεν την ένοιαζε κι ας πονούσε για την κατάντια μιας γενιάς που γι'άλλα πολέμησε και άλλα τελικά έκανε μέσα στην φθήνια και τον ξεπεσμό μιας εξουσίας αλλότριας. Η πίκρα για την κατάργηση των ιδανικών παρέμεινε μόνιμος σύντροφος ως το τέλος. Οι λίγοι πιστοί σύντροφοι που παρέμειναν στο ανώνυμο πλήθος θα την θυμούνται με αγάπη και με νοσταλγική ματιά στη νιότη τους που έφυγε. Οι *άλλοι* σήμερα θα πουν πολλά. Το μάθαμε πια πως τα λόγια τους ψεύτικα είναι. Κανείς δεν τους ακούει.Οι υπόλοιποι σιωπηλοί εραστές της φωνής της θα ψιθυρίζουμε τα τραγούδια της.
Καλό σου ταξίδι Μαρία. Τώρα "δεν κλαις που στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί"...

8 Ιανουάριος 2009 7:32 πμ


Υ.Γ. Γράφτηκε το πρωί για να συνοδεύσει τη Μαρία στο ταξίδι της.

Stepas είπε...

Ασυμβίβαστη-δυναμική-τρυφερή. Μια μεγάλη φωνή, μια μεγάλη προσωπικότητα.

Καλό της ταξίδι.

BOSKO είπε...

Μπράβο, Μάκη, ίσως το ωραιότερο κείμενο που διάβασα τις μέρες αυτές. Συγκινήθηκα πραγματικά! Δεν ανεβάζεις και την "Πικρή γιορτή" του Σταυριανού με τη Δημητριάδη απ' τον ίδιο δίσκο; Ήταν το τραγούδι που είχε ερμηνεύσει πρώτη σε συναυλία η Φλέρυ Νταντωνάκη!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@alexis l.: έτσι ακριβώς είναι! Πολύ εύστοχο το σχόλιό σου μέσα από του στίχους του Σαββόπουλου!
Καλή χρονιά και σε σένα.



@ Σοφία Στρέζου: δεν έχω παρά να σε ευχαριστήσω που μοιράστηκες μαζί μας αυτό το κείμενο. Ευτυχώς για εμάς, έχουμε τις ηχογραφήσεις της να μας θυμίζουν ότι κάποτε, απ’ αυτό τον έρημο τον τόπο, πέρασε μια φωνή που μπορούσε να μάς κάνει καλύτερους…



@ Stepas: … μια μεγάλη απουσία…



@Bosko: δεν ήξερα ότι την «Πικρή γιορτή» την τραγούδησε πρώτη ζωντανά η Νταντωνάκη!! Θα το βάλω να παίξει σε μία επόμενη ανάρτηση που θα είναι αφιερωμένη σε δίσκους – σταθμούς της Μαρίας Δημητριάδη (αλήθεια, ποιον να πρωτοδιαλέξει κανείς!)
Σε ευχαριστώ πολύ.

Θράσος είπε...

Τι διακριτική γυναίκα.
Πάντα με συγκινή η διακριτικότητα ως τρόπος φυγής από τον υπερφίαλο αυτό κόσμο.
Και σαν στάχτη είναι η σιωπή της πιο δυνατή από όλους εκείνους που κραυγάζουν.
Τι κρίμα για τη δική μας γενιά που δεν την αγκάλιασε όσο έπρεπε και την ταύτισε με τα πολιτικά τραγούδια του 70. Ακόμα και αυτός ο δίσκος της με τον τίτλο 'αύριο' που είχε πάρει κακές κριτικές, εμένα μου άρεσε,αλλά θα με μαγεύει πάντα στου 'Δον Κιχώτες', 'Στους φόβους του μεσημεριού', τον συγκλονιστικό 'Πικραμένο αναχωρητή', αλλά και σαν 'Άναμπελ'.
Έχεις ακούσει το 'Ανήμερο κορίτσι' από τη δεκαετία του 60; Πολύ όμορφο τραγούδι.
Καλό της ταξίδι

ένας στρατολάτης είπε...

Μάκη τα είπες όλα σε δέκα γραμμές, έτσι ακριβώς τα νιώθω. Αν κάνεις ανάρτηση αφιερωμένη στους δίσκους που συμμετείχε σε παρακαλώ να μην ξεχάσεις το "Μήπως ζούμε σ' άλλη χώρα". Κυρίως γιατί είναι τόσο άδικα ξεχασμένος.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Θράσος: το «Ανήμερο κορίτσι» δεν το έχω ακούσει. Του Λεοντή είναι; Και σε ποιο δίσκο;
Όσο για τη Δημητριάδη, δε μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί σου σε όλα. Μα, αυτή η διακριτικότητα και αυτό το Ήθος δεν είναι τελικά ο πραγματικός Πολιτισμός;
Και μια και το ανέφερες: ξέρεις μήπως αν κυκλοφορεί το «Αύριο»; Ψάχνω εδώ και κάποια χρόνια και δε μπορώ να το βρω.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@ένας στρατολάτης: ο δίσκος αυτός του Θεοδωράκη είναι πραγματικά από τους “άδικα ξεχασμένους”, όπως λες. Την παραγωγή την είχε κάνει ο Χατζιδάκις! (κάτι που δεν ισχύει για άλλες εκδόσεις του Σείριου). Πρέπει να τον αντιγράψω από βινύλιο για να ανεβάσω στο «Άρωμα» κάποιο από τα τραγούδια του. Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι «Με τη ζυγαριά στο χέρι» (το θυμάσαι;). Οι στίχοι του Ελευθερίου εξαιρετικοί και η Δημητριάδη στην πλέον ώριμη φάση της.

Θράσος είπε...

Το ανήμερο κορίτσι πρέπει να είναι 45αρι, και το βρήκα σε μια συλλογή της Philips.
To 'Aύριο' φυσικά και δεν κυκλοφορεί-έχω επαναλάβει ότι η εταιρεία ΜΙΝΟΣ έχει άλλες προτεραιότητες του χειρίστου είδους-το ανακάλυψα σε ένα μαγαζί στο κέντρο, που έκλεινε.
Αν θες στο αντιγράφω

Ανώνυμος είπε...

Να γελάσεις απ' τα βάθη των χρυσών σου ματιών
είμαστε μες στο δικό μας κόσμο

Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα

Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ' όλα,
δε στο 'χω πει ακόμα.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Θράσος: ναι, με ενδιαφέρει το «Αύριο». Άλλωστε, σου χρωστάω κι εγώ κάτι από παλιά (τα «Χορικά»). Να περιμένουμε να περάσει ο Γενάρης γιατί η δουλειά “με τραβάει απ’ το μανίκι” (όπως έλεγε κάποτε ο Νιόνιος για το “Κόμμα”), και θα το κανονίσουμε.

Σε ευχαριστώ



@Stavroula: που χάθηκες εσύ; Πρόβες; Στείλε κανένα mail με το που και πότε παίζεις για να έρθω.

Εξαιρετική η Δημητριάδη στα τραγούδια του Χικμέτ!
Σε ευχαριστώ πολύ που μας θύμισες ένα από αυτά.

Φιλιά

ένας στρατολάτης είπε...

Μάκη το έχω σε cd το "Μήπως ζούμε σ' άλλη χώρα". Αν το θέλεις ίσως είναι η ευκαιρία να σου ανταποδώσω για τη "Μυθολογία του Σαββάτου". Ειδικά τα "Με τη ζυγαριά στο χέρι", "Στου κάτω κόσμου την αυλή" και "Στην άκρη του παράδεισου" είναι πολύ σημαντικά τραγούδια για μένα.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@ένας στρατολάτης: θα με διευκόλυνες πολύ εάν μου έστελνες τα tracks (και φυσικά, δεν τίθεται κανένα θέμα “ανταπόδωσης”…).

Σε ευχαριστώ πολύ

South Of The River είπε...

Ένα εξαιρετικό αφιέρωμα Μάκη σε μια πολύ μεγάλη φωνή-ψυχή. Αν και σε αυτές τις περιπτώσεις μετράει ο φόρος τιμής που αποδίδει ο καθένας, όπως αυτός το νιώθει και μπορεί!

Καλημέρα φίλε!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@south of the river: συμφωνώ απόλυτα! Η σιωπή πολλές φορές (αν όχι τις περισσότερες) είναι πολύ πιο ηχηρή από τις φωνές.

Αυτές τις μέρες ακούω συνέχεια τις ηχογραφήσεις της Δημητριάδη που έχω στη δισκοθήκη μου και, όπως έλεγα και στο Αερικό, θεωρώ ότι οι ερμηνείες της στα «Τροπάρια για φονιάδες», στην «Έρημη πόλη» και ειδικά στα τραγούδια «Για την Ελένη», θα έπρεπε να έχουν ήδη ενταχθεί στο “πρόγραμμα σπουδών” των σπουδαστών φωνητικής, ως πραγματικό Μάθημα άρτιας τεχνικής και τραγουδιστικού ήθους.

Καλή σου μέρα

ένας στρατολάτης είπε...

Μετά τις 11 το βράδυ που γυρίζω σπίτι θα τα στείλω (μυαλού επιτρέποντος).

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@ένας στρατολάτης: μην έχεις καθόλου άγχος. Εγώ έκανα 2 μήνες μέχρι να ολοκληρώσω την δικιά μου αποστολή!

Σε ευχαριστώ πολύ και πάλι