Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

Εύα Λουκάτου. Έτσι θα γίνει

.
.
Στην πρώτη της ολοκληρωμένη δισκογραφική εργασία, η Εύα Λουκάτου καταθέτει οκτώ τραγούδια και ένα ορχηστρικό, τα πέντε σε στίχους της ίδιας και τα υπόλοιπα τρία σε στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου, του Κώστα Φασουλά και του Γιώργου Κορδέλλα. Ο ρυθμός του tango κυριαρχεί στα περισσότερα τραγούδια του δίσκου, χωρίς ωστόσο να απουσιάζουν οι λαϊκές φόρμες σε τρία τραγούδια με τη συμμετοχή της Σοφίας Παπάζογλου (η ερμηνεία της οποίας στο «Ποτάμι της ψυχής μου» είναι υποδειγματική). Οι θεατρικές ερμηνείες της Χριστίνας Γκόλια αποδεικνύονται επαρκείς για να αποτυπώσουν το πάθος των tangos που συνέθεσε η Λουκάτου, ενώ στο ίδιο κλίμα και η συμμετοχή του Απόστολου Ρίζου σε ένα τραγούδι, ολοκληρώνει τη γενικότερη αίσθηση του δίσκου που δεν κρύβει την αγάπη της δημιουργού στο tango noevo. Οι μελωδίες έχουν πολλές ενδιαφέρουσες στιγμές, ειδικά όταν κινούνται σε τέτοιους ρυθμούς, ενώ στα πιο λαϊκότροπα τραγούδια στέκονται μάλλον αμήχανα απέναντι σε ρυθμούς όπως το ζεϊμπέκικο και το τσιφτετέλι. Το αυτοβιογραφικό περιεχόμενο των στίχων (συνηθισμένο φαινόμενο στα τραγούδια πρωτοεμφανιζόμενων τραγουδοποιών, που συνήθως αποτελεί αρνητικό στοιχείο για ένα δίσκο), εδώ λειτουργεί τελικά σαφώς υπέρ του αποτελέσματος. Πρόκειται για μία αξιοπρόσεκτη προσπάθεια πολύ καλών προθέσεων, που με σαφήνεια προσδιορίζει το μουσικό δρόμο στον οποίο έχει τις δυνατότητες να κινηθεί η δημιουργός και στο μέλλον.
.
.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Δίφωνο, τεύχος 162, Ιούνιος 2009.
.

5 σχόλια:

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Όσο η ανάρτηση για το δίσκο "Έτσι θα γίνει" της Εύας Λουκάτου παραμένει χρονικά τελευταία, ακούμε τα τραγούδια:

Ένα φιλί. Με τη Χριστίνα Γκόλια, σε στίχους της Εύας Λουκάτου

Ποτάμι της ψυχής μου. Με τη Σοφία Παπάζογλου, σε στίχους του Κώστα Φασουλά

Τέλος. Με τον Απόστολο Ρίζο, σε στίχους του Γιώργου Κορδέλλα

South Of The River είπε...

Επιτέλους, κάτι σοβαρό και καταρτισμένο που βρίσκει την διέξοδο που πρέπει για να πάρει την έκταση που πρέπει. Τώρα πρόσεξα τα περί Διφώνου! Δεν εκπλήσσομαι καθόλου φίλε, το θεωρώ αυτονόητο, μια φυσική κατάλληξη που άργησε κιόλας. Να είσαι καλά να μας διαφωτίζεις.

Αλλά μη μας ξεχάσεις κι εμάς, ε; (βασικά εδώ κοντεύουμε να ξεχάσουμε εμείς τους εαυτούς μας, αλλά λέμε τώρα...)

Καλή συνέχεια Μάκη!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@South Of The River: σε ευχαριστώ πολύ Πάνο. Ψάχνω να βρω τρόπο να μην αφήσω πίσω το Άρωμα, αφού έχουν πέσει όλα μαζί και ο χρόνος είναι πολύ περιορισμένος. Ακόμα δεν τα έχω καταφέρει όπως θα ήθελα.
Διαβάζω όμως καθημερινά όλους σας. Ελπίζω σύντομα να μπορώ να “τα λέμε” συχνότερα…

Χαιρετώ

Μουσικά Προάστια είπε...

Άσχετο. Ακούω τους "Δέκα Παιδικούς Καημούς" του Σταυριανού. Βάλε μια ανάρτηση στο μπλογκ γι' αυτόν τον απίθανο δίσκο. Αν όχι εσύ, τότε ποίος; ηρ.
ΥΓ: Οι διακοπές του μπλογκ σου ελπίζω να μετράνε μέρες.

Ανώνυμος είπε...

Μάκη, τι έγινες;