Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

“… εγώ μονάχα ένα πράγμα θα σου πω, μου φτάνει πως μεγάλωσα με σένα.”

.
Όλα είναι έτοιμα για τη …"γιορτή":
Τα σημαιάκια, η εξέδρα των επισήμων, η μπάντα, η ίλη των τεθωρακισμένων και οι μαθητές του γυμνασίου της περιοχής, όλα σε τέλεια παράταξη...
Ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου, και η σκυτάλη του φασισμού αλλάζει χέρια˙ από τον ολοκληρωτισμό του Μεταξά, στην πολεμική μηχανή των Ιταλών και Γερμανών, η απόσταση τελικά ήταν πολύ μικρή...
Ο ελληνικός λαός αντιστέκεται, πολεμάει, τραυματίζεται, προδίδεται, οπισθοχωρεί. Κι εκείνο το «Πρώτον πολεμικόν ανακοινωθέν» της 28ης Οκτωβρίου 1940, να ηχεί σαν φάλτσο ρεφρέν της ιστορίας: «Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις, προσβάλλουσιν από της 5:30 ώρας της σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της Ελληνοαλβανικής Μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους…».
Πως, τώρα, από το ένα και μοναδικό ΟΧΙ, φτάσαμε στα χιλιάδες ΝΑΙ, είναι μια άλλη ιστορία…

Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, το ελληνικό τραγούδι ήταν παντού: στην πρώτη γραμμή του μετώπου, στα αστικά κέντρα και στην ύπαιθρο, στα σπίτια με τα “πειραγμένα” ραδιόφωνα να πιάνουν Μέση Ανατολή, στο συνθηματικό σφύριγμα των τσιλιαδόρων. Τραγούδι παραπονεμένο, πικρό, μα τις περισσότερες φορές σατιρικό, σκωπτικό, επίκαιρο, “επιθεωρησιακό”, κι άλλες φορές μάχιμο, τραγούδι διεκδίκησης και πάθους, ακόμα και ερωτικό, με σαφή τα υπονοούμενα για μια ελεύθερη, ανεξάρτητη ζωή.
Στα εξίσου δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο, η Ελλάδα προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μαζέψει τα κομμάτια της, να γιατρέψει τις πληγές της. Τότε ήταν που εμφανίστηκε στα περίπτερα και τα Πρακτορεία Αθηναϊκού Τύπου, ένα εβδομαδιαίο έντυπο που έγραψε τη δική του ιστορία στα χρόνια από το 1953 μέχρι το 1968, όπου και απαγορεύτηκε από τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Ο «Μικρός Ήρως», ήταν ένα παιδικό έντυπο (με τη σημερινή ορολογία θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε πρόδρομο των κόμικς) που αγαπήθηκε από τις πρώτες μεταπολεμικές γενιές και ιστορούσε τις περιπέτειες ενός ηρωικού παιδιού, του Γιώργου Θαλάσση, και της παρέας του (της Κατερίνας και του Σπίθα), κατά τη διάρκεια της ιταλικής και γερμανικής κατοχής. Ο έφηβος Γιώργος Θαλάσσης, ένα παιδί με σχεδόν υπερφυσικές ικανότητες στρατευμένες στον αγώνα ενάντια στους κατακτητές, η Κατερίνα, γνήσια πατριώτισσα και ανομολόγητα ερωτευμένη με τον ήρωα Γιώργο Θαλάσση, και ο Σπίθας, ο ευτραφής και ατσούμπαλος μα πάντα πρόθυμος να βοηθήσει στον αγώνα πιτσιρικάς, ήταν οι κύριοι χαρακτήρες που έπλασε ο Στέλιος Ανεμοδουράς (με το ψευδώνυμο Θάνος Αστρίτης) και φιλοτέχνησε με τα σκίτσα του ο Βύρων Απτόσογλου, δίνοντας μορφή στους τρείς ήρωες και τροφοδοτώντας την φαντασία των πιτσιρικάδων της μεταπολεμικής Ελλάδας. Αντιγράφουμε από τον δικτυακό τόπο Wikipedia: «Στόχος του Ανεμοδουρά δεν ήταν τόσο η απόδοση υψηλών λογοτεχνικών εκφράσεων, όσο η χρήση λιτής και κατανοητής γλώσσας αλλά και η αποφυγή διχαστικών αναφορών, προκειμένου να επιτύχει την ανάδειξη αισθήματος πατριωτικής υπερηφάνειας και ομόνοιας, κάτι που πίστευε ότι είχε ανάγκη η “φουρνιά” των νεαρών κυρίως αναγνωστών εκείνη τη δύσκολη εποχή».
.
Ο Σπίθας, η Κατερίνα και ο Γιώργος Θαλάσσης (ο Μικρός Ήρως)
Σκίτσα του Βύρωνα Απτόσογλου

Μεταφερόμαστε αρκετά χρόνια μετά, στο καλοκαίρι του 1976, όταν η Ελλάδα είχε μόλις βγει από μία ακόμα δικτατορία! Το «Ελεύθερο Θέατρο», ανεβάζει την επιθεώρηση «Το τραμ το τελευταίο» στην μόνιμη, τότε, στέγη του, το Άλσος Παγκρατίου. Οι νεαροί συντελεστές της παράστασης (ανάμεσά τους η Άννα Παναγιωτοπούλου, ο Σταμάτης Φασουλής, ο Κώστας Αρζόγλου και πολλοί άλλοι), στήνουν μια παράσταση με επιθεωρησιακά νούμερα που ζωντάνευαν τις παιδικές μνήμες της γενιάς τους. Όπως είναι φυσικό, δε θα μπορούσε να απουσιάζει ο «Μικρός Ήρως» και η παρέα του, που από σκίτσα σε φτηνό χαρτί της δεκαετίας του ’50, αναλάμβαναν ξανά “δράση” μπροστά στα δακρυσμένα από συγκίνηση μάτια των θεατών. Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, που επί χρόνια έντυσε με μουσική τις επιθεωρήσεις του «Ελεύθερου Θεάτρου» και αργότερα της «Ελεύθερης Σκηνής», έφτιαξε ένα τραγούδι που επί σκηνής τραγουδούσαν ο Ντίνος Λύρας στο ρόλο του Γιώργου Θαλάσση, η Υβόνη Μαλτέζου ως Κατερίνα και ο Γιώργος Σαμπάνης ως Σπίθας.
Το τραγούδι ηχογραφήθηκε το 1984 με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη και τον Αντώνη Πυλιαρό στο “ρόλο” του Γιώργου Θαλάσση.

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΣ

Από τη μια οι Ιταλοί κι οι Γερμανοί
για να σε βρουν αναστατώνουν την Αθήνα,
κι από την άλλη του πατέρα μου η φωνή:
“νομίζω πως το κρύβει στην κουζίνα”.

Εσύ να παίζεις με το θάνατο κρυφτό
κι αυτοί να σκίζουνε τα τεύχη τα κρυμμένα,
μη σε τρομάζει το διπλό κυνηγητό
εσύ τους Γερμανούς κι αυτοί εμένα.

Που είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει
καλέ μου φίλε, Γιώργο Θαλάσση
που είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει
Μικρέ μου Ήρωα, Γιώργο Θαλάσση.

- “Εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτέ
είμαι παντού όπου το χρέος με προστάζει,
κι όσο θα υπάρχουνε στη γη κατακτηταί
θα τους συντρίβω και το αίμα τους θα στάζει”.

Πίσω απ’ τον τοίχο ο ασύρματος καλεί
είναι απ’ τη Μέση Ανατολή, απ’ το αρχηγείο,
θα σου αναθέσουν μια καινούργια αποστολή
με ευχές για καλή τύχη απ’ τον «Χ2».

Η Κατερίνα σ’ αγαπούσε σιωπηλά
αλλά κι εσύ το ίδιο αγνά την αγαπούσες,
χωρίς τον Σπίθα ίσως να ‘ταν πιο καλά
παρ’ όλ’ αυτά εσύ τον συγχωρούσες.

Όταν ακούω να μιλάνε γι’ Αφρική
για Βερολίνο, Βενετία και Παρίσι,
σκέφτομαι, λέω, που να ξέραν μερικοί
πως σ’ όλα αυτά τα μέρη εγώ έχω ζήσει.

Πως όταν ήταν στην Ελλάδα κατοχή
μέσα στις σφαίρες, μες στο κρύο, μες στην πείνα,
με τους Εγγλέζους να εξοπλίζουνε τη “Χι”
μου έδειχνες μια ξένοιαστη Αθήνα.

Εσύ μπορούσες να οδηγήσεις φορτηγό
μοτοσικλέτα, οτομοτρίς κι αεροπλάνο,
κι όπου κι αν ήσουν πάντα δίπλα ήμουν κι εγώ
μαζί σου ή να ζήσω ή να πεθάνω.

Ήσουνα πάντα εκδικητής και τιμωρός
γι’ αυτόν που γέμισε τον τόπο με στρατό του,
και μ’ ένα χτύπημά σου έπεφτε ο φρουρός
με μια στροφή γύρω απ’ τον εαυτό του.

Μπορούσες πάλι να ημερεύεις τα σκυλιά
με κάποιο σφύριγμα που σού ‘μαθε τσοπάνος,
κι έτσι που πέταγες με κόλπο τη θηλιά
θα έπρεπε να είσαι Αμερικάνος.

Τι να σου πω, τι να σου πω, τι να σου πω
που να μην το ‘χει πει κανένας για κανέναν
εγώ μονάχα ένα πράγμα θα σου πω
μου φτάνει πως μεγάλωσα με σένα.

Που είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει
καλέ μου φίλε, Γιώργο Θαλάσση
όπου κι αν είσαι, θα ‘χεις γεράσει
Μικρέ μου Ήρωα, Γιώργο Θαλάσση.

Ο Κηλαηδόνης κλείνει μέσα σε ένα μονάχα τραγούδι τις μνήμες μιας ολόκληρης γενιάς, που έζησε την παιδική της ηλικία σε μια περίοδο όπου η Ελλάδα προσπαθούσε να ξεχάσει και να ανασυνταχτεί. Έπρεπε οπωσδήποτε να εφευρεθεί ένα ήρωας! Ένας ήρωας της δικιάς τους ηλικίας, που θα ενώνει και δε θα χωρίζει, ένας αγνός πατριώτης που θα μάχεται για το καλό της Ελλάδας. Ένας σύγχρονος αναγνώστης, το πιο πιθανό είναι να βρει πολλά λογοτεχνικά και κυρίως ιδεολογικά “στραβοπατήματα” στα κείμενα του «Μικρού Ήρωα». Μια τέτοια ανάγνωση όμως, θα οδηγούσε σε συμπεράσματα που παραβλέπουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο αγαπήθηκε ο «Μικρός Ήρως» από τους πιτσιρικάδες της μεταπολεμικής Ελλάδας. Αξίζει να επισημάνουμε και αυτό που με τόσο όμορφο τρόπο λέει και ο Κηλαηδόνης στις δύο πρώτες στροφές του τραγουδιού: ότι οι γονείς (και φυσικά οι δάσκαλοι και οι καθηγητές) ήταν πολέμιοι του «Μικρού Ήρωα», όχι φυσικά γιατί περνούσε μηνύματα υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς (μη ξεχνάμε ότι ο απόηχος του εμφυλίου ήταν για πολλά χρόνια παρόν στην ελληνική κοινωνία, πόσο μάλλον κατά τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ‘50), αλλά γιατί κρατούσε μια ουδέτερη στάση ανάμεσα στις δύο πλευρές, κάτι που για εκείνη την εποχή ήταν τουλάχιστον …ύποπτο. Και βεβαίως, δεν είναι καθόλου τυχαίο που η κυκλοφορία του περιοδικού διακόπηκε από την χούντα, κατά τον πρώτο χρόνο της επιβολής της, το 1968.
Αντίθετα, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης στο τραγούδι του, περνάει από το προσωπικό του φίλτρο την πορεία που χάραξε στην παιδική του ηλικία ο «Μικρός Ήρως» και φτιάχνει μια μουσική με σαφείς πολιτικές αναφορές. Αν και ο ρυθμός του παραπέμπει σε στρατιωτικό μαρς, η μουσική του ρεφρέν και ιδιαίτερα η επανάληψή της μετά τα “λόγια” του “Μικρού Ήρωα”, είναι δανεισμένη από τον Ύμνο του ΕΛ.Α.Σ., μέρος του οποίου τραγούδησε ο Διονύσης Σαββόπουλος στην δεύτερη, αποσπασματική εκτέλεση του τραγουδιού στην τηλεοπτική εκπομπή «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι»: «Με το ντουφέκι μου στον ώμο, σε πόλεις, κάμπους και χωριά…». Μη ξεχνάμε ότι ο Κηλαηδόνης έγραψε το τραγούδι κατά τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, κι αυτό έχει τη δική του σημασία. Να λοιπόν, πως ένα επιθεωρησιακό τραγούδι μπορεί να εξυπηρετεί από τη μία τις ανάγκες ενός θεατρικού σκετς, κι από την άλλη να συγκινεί, να περιγράφει μια ολόκληρη εποχή, να κλείνει μέσα του μνήμες και αισθήματα ακριβά.

Το πρόγραμμα της παράστασης του Ελεύθερου Θεάτρου «Το τραμ το τελευταίο» (καλοκαίρι 1976)


Ο «Μικρός Ήρως» είναι ένα ανάγνωσμα που σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να απασχολήσει τη σύγχρονη γενιά, ούτε καν σαν μουσειακό είδος! Μπορεί να μεγάλωσε δύο γενιές πιτσιρικάδων στην μεταπολεμική Ελλάδα, να ανατυπώθηκε μέχρι και σήμερα τρείς φορές, να τιμήθηκε σε εκδηλώσεις και θεατρικές παραστάσεις και τα πρώτα τεύχη του να πωλούνται σήμερα πανάκριβα από τους συλλέκτες, όμως παραμένει ένα έντυπο που “μιλάει” σχεδόν αποκλειστικά στις καρδιές εκείνων που έζησαν τα παιδικά τους χρόνια συντροφιά με τα ανδραγαθήματα του «Μικρού Ήρωα». Σε εμάς, τους νεότερους, μένει αυτό το πολύ όμορφο τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη να μας ιστορεί πως κάποτε, για κάποιους πιτσιρικάδες, η ανάγνωση ενός εφηβικού εντύπου ήταν πράξη “ηρωική”, αντίστοιχη των ιστοριών του “παιδιού - φάντασμα”, του Γιώργου Θαλάσση και της τολμηρής παρέας του. Η μνήμη σώζεται ακόμα και μέσα από τις κίτρινες σελίδες ενός “αθώου” και ηθικοπλαστικού παιδικού εντύπου. Όπως ακριβώς σώζεται και μέσα από ένα τραγούδι, από δυο στίχους, από εκείνο το «μη σε τρομάζει το διπλό κυνηγητό / εσύ τους Γερμανούς κι αυτοί εμένα»…

Μάθημα σε σχολείο. Κανάλια Βόλου, Ιούλιος 1946
Φωτογραφία: Βούλα Παπαϊωάννου (1898 – 1989)



------------------------

Σημείωση:
Για πρώτη και μοναδική φορά, ας μου επιτραπεί μια προσωπική αφιέρωση αυτού του κειμένου: σε εκείνον που μού διάβαζε αποσπάσματα του «Μικρού Ήρωα», μιας και γω ήμουν αρκετά τεμπέλης για να το κάνω από μόνος μου… «Εγώ μονάχα ένα πράγμα θα σου πω: μου φτάνει πως μεγάλωσα με σένα»…
.
.

15 σχόλια:

South Of The River είπε...

Καλημέρα Μάκη.

"...Πως, τώρα, από το ένα και μοναδικό ΟΧΙ, φτάσαμε στα χιλιάδες ΝΑΙ, είναι μια άλλη ιστορία…". Τα είπες όλα φίλε.

Πιτσιρικάς, ένας φίλος στη γειτονιά είχε όλα τα τεύχη του μικρού Ήρωα, τα οποία προμηθευόμουν κι εγώ. Τα είχα διαβάσει ΟΛΑ. Κι αν είχαμε πλάσει με το μυαλό μας ιστορίες, πώς να ήταν αυτός ο Γιώργος Θαλάσσης, η αγαπημένη του Κατερίνα και ο Σπίθας, και πώς αυτά τα παιδιά είχαν τόσο ενεργή δράση στην αντίσταση...

Όσο για τον Λουκιανό, ένας σημαντικός (και αρκετά παρεξηγημένος) τραγουδοποιός, με διάφορες καλές και λιγότερο καλές στιγμές στην πορεία του, αλλά πάντα σεμνός και χαμογελαστός. Και σύζυγος της Α.Μάνου (που σου έχω πει γι'αυτήν) ή κάνω λάθος;

Την παρούσα ανάρτηση την θεωρώ μια από τις καλύτερές σου. Πολύ... συμπαγής. Σε ευχαριστούμε φίλε γι'αυτά που μας θύμισες...

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@south of the river: από το καλοκαίρι είχα στο μυαλό μου τον «Μικρό Ήρωα» και περίμενα την “κατάλληλη” στιγμή, την …επετειακή!
Όσο για τον Κηλαηδόνη, (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, δεν είναι παντρεμένος με την Μάνου αλλά με την ηθοποιό Άννα Βαγενά), θεωρώ ότι ανήκει σε κείνους τους μουσικούς που έχουν καταφέρει να γράψουν πραγματικά “συμπαγή” τραγούδια. Και τι εννοώ: ότι τα τραγούδια του δίνουν την αίσθηση πως, ό,τι θέλουν να το πουν το λένε μια και καλή, χωρίς φλυαρίες και περιττά στολίδια, ευθέως! Φτιαγμένα με απλά υλικά, γίνονται αμέσως “δικά μας” τραγούδια, τραγούδια της παρέας (ποιος δεν έχει γρατσουνίσει στην κιθάρα τα «Θερινά σινεμά»…)! Και ο «Μικρός Ήρως» νομίζω, είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα: κλείνει σε 4 λεπτά ολόκληρη την ιστορία ενός ιστορικού εντύπου και την ίδια στιγμή τα παιδικά χρόνια της γενιάς του Κηλαηδόνη. Νομίζω πως λίγοι τραγουδοποιοί θα κατάφερναν κάτι παρόμοιο.


Σε ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Δε φανταζόμουν ότι υπάρχουν κι άλλοι της γενιάς μου που διάβασαν «Μικρό Ήρωα»!

Την καλημέρα μου

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

΄Αρωμα του τραγουδιού δεν είστε η μοναδική περίπτωση ανθρώπου που το διάβασε. Εκείνη την εποχή ο Γιώργος Θαλλάσης και η παρέα του μαζί με τα κλασσικά εικονογραφημένα ήταν τα αναγνώσματα της παιδικής μας... αφέλειας. Δεν ξέρω λογοτεχνικά αν ήταν άψογα και δεν μ' απασχολεί. Μου φτάνουν οι μνήμες που κουβαλώ από εκείνη την τρυφερή περίοδο της αθωώτητας.Ο έρωτας ξύπναγε μαζί με την Κατερίνα, που την ζηλεύαμε καθώς ζούσε μοναδικές στιγμές με τον αγαπημένο των κοριτσιών, τον ήρωα Γ.Θ. και μόνον μία της παρέας λάτρευε τον Σπίθα και γελάγαμε μαζί της. Να είστε καλά κορίτσια όπου κι αν είστε. Όσο για τον Λουκιανό το τραγούδι βρήκε την επάρκεια στην απόδοση που του άξιζε. Να είστε καλά για το όμορφο αφιέρωμα και κείνο το μοναδικό *όχι* που δυστυχώς έπαψε να υπάρχει στο λεξιλόγιό μας. Ευχαριστώ για την φιλοξενία.

Rena Fan είπε...

Ως... αθεράπευτος λάτρης του μουσικού θεάτρου, χαίρομαι πάρα πολύ που ένα τόσο σημαντικό τραγούδι ξεκίνησε μέσα από την επιθεώρηση και διέγραψε τελικά τη δική του αυτόνομη πορεία. Ήταν πολύ καλή η ιδέα σου να το θυμηθείς αυτές τις μέρες που τα επιθεωρησιακά τραγούδια του '40 ακούγονται παντού.
Ο Κηλαηδόνης είναι σπουδαίος επιθεωρησιακός συνθέτης και έγραψε ιστορία στο είδος. Κρίμα που δεν είχε συνεχιστές ούτε ο ίδιος ούτε το είδος (με εξαίρεση τον Σταμάτη Κραουνάκη).

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Σοφία Στρεζου: όταν τα τραγούδια μεταφέρουν τέτοιες μνήμες, τότε σίγουρα έχουν εκπληρώσει τον προορισμό τους! Κι ο Κηλαηδόνης είναι ο “μετρ” του είδους…

Ευχαριστώ για την επίσκεψη




@Rena fan: υπάρχουν ιστοσελίδες που κατέχουν πολύ καλύτερα το επιθεωρησιακό τραγούδι του ’40 απ’ ότι εγώ. Είπα λοιπόν να μην μπλεχτώ σε “ξένα χωράφια”…
Και τι άλλο να θυμηθώ, βρε Αποστόλη, αυτές τις μέρες, πέρα απ’ αυτό το εξαιρετικό τραγούδι του Κηλαηδόνη; Μήπως τον δίσκο «Αλβανία» του Κατσαρού (του ίδιου που έγραψε μαζί με τον Οικονομίδη – αυτόν με τα “ταλέντα” του – τον ύμνο της χούντας); Τον έδινε δωρεάν και μία εφημερίδα αυτές τις μέρες! Αυτό θεωρούν κάποιοι διάσωση της ιστορικής μνήμης μέσω του τραγουδιού! Εμείς, τι να πούμε από κει και πέρα;

Rena Fan είπε...

Εκτιμώ τη διακριτικότητά σου να μην αναφερθείς στη δική μου αναφορά στην «Αλβανία» στο κείμενό μου για τα πολεμικά τραγούδια. Ανεξάρτητα από τα χουντικά κατορθώματα του Κατσαρού (που δεν μπορεί και δεν πρέπει κανείς να παραβλέψει) καθώς και από τα υπόλοιπα «ελαφρολαϊκά» δείγματα δουλειάς των συντελεστών της «Αλβανίας», θεωρώ πως υπήρχαν μερικά καλά τραγούδια στον δίσκο αυτό. Προσωπική γνώμη βέβαια κι ίσως όχι... τεκμηριωμένη, έχει να κάνει με παιδικές μνήμες από σχολικές γιορτές, στις οποίες συνυπήρχε το «Ένα το χελιδόνι» και ο «Έφεδρος ανθυπολοχαγός». Ίσως και ολόκληρο η υπόθεση «πολεμικά τραγούδια» να στηρίζεται περισσότερο στον συναισθηματισμό και λιγότερο στη λογική.

Όσο για τον Οικονομίδη, δυστυχώς το όνομά του συνδέθηκε με χουντικές φιέστες και άλλες δραστηριότητες (στις οποίες δυστυχώς πήραν κι άλλοι/ες μέρος αλλά σταμάτησαν έγκαιρα--δίχως αυτό να τους/τις απενοχοποιεί) και αυτό κατέστρεψε ανεπανόρθωτα την εικόνα του και σαφώς επηρέασε την εκτίμησή μας για την παλιότερη δουλειά του (συμπεριλαμβανομένου ίσως και του επίκαιρου «Κορόιδο Μουσολίνι»). Τα στερνά τιμούν τα πρώτα, λένε...

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Rena fan: Ουπς! Εδώ έγινε μια μικρή παρεξήγηση.
Όλη μέρα εχθές μπήκα μόνο μια φορά στο internet για να δω τα comments στο blog μου και δεν περιηγήθηκα σε κανένα άλλο blog. Δεν είχα δει το κείμενό σου για το ελαφρό τραγούδι, άρα, σε καμία περίπτωση το σχόλιο δεν αφορούσε τη δική σου αναφορά στον δίσκο «Αλβανία». Και οι δικές μου σχολικές μνήμες περιλαμβάνουν τον «Έφεδρο ανθυπολοχαγό», αλλά πιστεύω ότι η αξία του συγκεκριμένου δίσκου είναι εξαιρετικά περιορισμένη. Δεν είχα πρόθεση να θίξω στο παραμικρό τη δική σου (για άλλη μια φορά ολοκληρωμένη) αναφορά. Με συγχωρείς για την παρεξήγηση.

Την καλημέρα μου

South Of The River είπε...

Καλημέρα Μάκη.

Σωστά, έχεις δίκιο, και να σκεφτείς ότι είχα ξανακούσει ότι ο Κηλαηδόνης είναι σύζυγος της Βαγενά. Απορώ πώς μου ήρθε, (μάλλον επηρεασμένος από το "Πάρτυ στη Βουλιαγμένη", ελπίζω να μην γράφω ΚΑΙ τώρα ό,τι νά 'ναι)... Σόρυ φίλε, μπερδεύτηκα, πόσα να αντέξει το έρημο (το μυαλό εννοώ...)...

Χαιρετώ φίλε.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@south of the river: η Μάνου έχει τραγουδήσει Κηλαηδόνη, δεν κάνεις λάθος.
Όσον αφορά …γκάφες, αυτή τη φορά ΕΓΩ έσπασα κάθε ρεκόρ με την παρεξήγηση (που εύχομαι να λύθηκε) με το φιλικό blog Rena fan. Άρα, δε δικαιούμαι να ομιλώ…

Καλή σου μέρα

Rena Fan είπε...

Καμία παρεξήγηση, κανένα πρόβλημα, Μάκη! Συνεχίζουμε ακάθεκτοι! Καλημέρα!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Rena fan: Καλή σου μέρα και σ’ ευχαριστώ.

Θράσος είπε...

Eξαιρετικός ερμηνευτής και συνθέτης.Δεν έχω μάθει ποτέ γιατί τον είχε ψιλοβρίσει ο Μ.Χατζιδάκις στο ένθετο κάποιου δίσκου του.Ξέρεις, γιατί εκτός των άλλων είμαι και κουτσομπόλης;
Αγαπημένο μου παραμένει όμως 'Τα θερινά τα σινεμά.'

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Θράσος: δεν το γνωρίζω το επεισόδιο με τον Χατζιδάκι που αναφέρεις. Ο Κηλαηδόνης, πάντως, έχει κατά τη γνώμη μου γράψει δύο εξαιρετικούς δίσκους (φυσικά, αναφέρομαι στα «Μικροαστικά» και στα «Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας») και δεκάδες πολύ όμορφα τραγούδια. Εγώ απ’ την άλλη, ξεχωρίζω ένα άλλο παλιό τραγούδι του, το «Για ένα κλαρίνο».

Ανώνυμος είπε...

φοβερό τραγούδι!

Ξέρει μήπως κανείς τις συγχορδίες;

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Ανώνυμος: Δυστυχώς, δε μπορώ να βοηθήσω. Η μόνη πηγή που γνωρίζω είναι το kithara.vu, στο οποίο όμως δεν έχει περασμένα ακόρντα στο συγκεκριμένο τραγούδι (τουλάχιστον μέχρι τώρα).