Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Έρχονται "Οι μέρες του φωτός"


Κυκλοφορεί στις 4 Ιουνίου






δημοσιευτηκε απο στις

8 σχόλια:

iraklis oikonomou είπε...

Άκουσα το ομώνυμο τραγούδι, μόνο, και βέβαια ένας άνθρωπος δεν μπορεί να έχει άποψη με ένα τραγούδι. Σου μεταφέρω την ενστικτώδική μου αντίδραση: Όλη αυτή η αοριστολογία για "μια εποχή που τελειώνει" και "πήγες τριάντα χρονών" και "εντελώς καθαρός" πλέον είναι ξαναζεσταμένο φαγητό. Τι όμορφα που θα ήταν κάποια στιγμή να κυλιστεί η Μποφίλιου στις λάσπες, και να αφήσει την αθωότητα και την "εντελώς καθαρότητα". Τι "κοιτάς απ' το παράθυρο"... από το παράθυρο κοιτούσε η γιαγιά μου στα ενενήντα της... δεν γίνεται να κοιτάει από το παράθυρο ένα κορίτσι που σφύζει από υγεία και ζωή και ερμηνευτική ενέργεια. Η Μποφίλιου τώρα είναι στην ωριμότερη φάση της ερμηνευτικά, και θα ήθελα όσο τίποτε άλλο να την ακούσω στα πιο βρώμικα και οριακά και αγκάθινα τραγούδια που μπορούν να υπάρξουν, και όχι σε καλογυαλισμένες και πολιτικά ορθές κοινοτοπίες για "την κίνηση της πόλης" και την πρόωρη κλιμακτήριο των τριάντα. Μακάρι αυτά τα τραγούδια να βρίσκονται στον υπόλοιπο δίσκο.
Φιλιά, ηρα.

26 Μαΐου 2012 στις 12:40 μ.μ.
το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Η δική μου εικόνα από τις Μέρες του φωτός είναι λίγο πιο συνολική, μιας και παρακολούθησα δύο φορές το πρόγραμμα στο Gazοο όπου περιλαμβάνονταν όλα τα καινούργια τραγούδια. Όμως, αφενός ήταν διάσπαρτα μαζί με παλιότερα τραγούδια από το ρεπερτόριο της Μποφίλιου και διασκευές, αφετέρου οι εκτελέσεις που καταγράφονται στη δισκογραφία είναι πάντα διαφορετικές από τα live. Το μόνο που μπορώ ίσως να πω με σιγουριά είναι ότι περιλαμβάνει μια πολύ καλή στιγμή, ένα δυνατό ντουέτο με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, καθώς και δύο τραγούδια που προσωπικά με άγγιξαν πολύ για εντελώς προσωπικούς λόγους. Για τα υπόλοιπα, περιμένω – όπως κι εσύ – το cd.

Δε μπορώ όμως παρά να συμφωνήσω σε γενικές γραμμές μαζί σου σχετικά με τις προσδοκίες που πρέπει να έχει ένας απαιτητικός ακροατής από το δημιουργικό τρίο. Αναμονή λοιπόν για λίγες μέρες…

28 Μαΐου 2012 στις 3:48 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Το κύριο μέλημα του "δημιουργικού τρίο" είναι η ίδια του η δημιουργικότητα, πράγμα πασιφανές στους "απαιτητικούς ακροατές". Κατά τα άλλα, επειδή από το ύφος της γραφής και της συζήτησης καταλαβαίνω ότι διεκδικείτε να μην είστε χομπίστες, και επειδή προβληματίζεστε περί τέχνης και πολιτικοποίησης, όσο θα περιμένετε τις "μέρες του φωτός" μπείτε v-vinyl.com να δείτε τον τρίτο δίσκο της Δανάης Παναγιωτοπούλου - έχετε και οι δύο γράψει για την περίπτωσή της.
Πόσο αργά αντανακλαστικά έχουμε σε αυτόν τον τόπο!

Και για να μην παρεξηγηθώ, άφησα κι ένα ανυπόγρφο σχόλιο στα μουσικά προάστια πριν λίγο.
Ελένη Σταμούλη

19 Ιουνίου 2012 στις 11:22 μ.μ.
το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Αγαπητή κα Σταμούλη, στο παραπάνω σχόλιό μου θεωρώ ότι είναι κάτι παραπάνω από σαφές πως επιφυλάχτηκα να ακούσω με προσοχή την καινούργια δουλειά της Νατάσσας Μποφίλιου πριν εξάγω συμπεράσματα. Τώρα πια που έχω ακούσει τις Μέρες του φωτός, μπορώ να υποστηρίξω ότι οι δυνατές στιγμές του δίσκου είναι πολύ περισσότερες από αυτές που είχα εντοπίσει στο live στο Gazoo. Απ’ την άλλη, δε νομίζω ότι στο σχόλιό μου υπονοήθηκε ότι το κύριο μέλημα των δημιουργών πρέπει να είναι άλλο από την ίδια τη δημιουργικότητά τους. Μίλησα για προσδοκίες του κοινού. Δε σημαίνει ότι οι προσδοκίες του κοινού οφείλουν να είναι και το κύριο μέλημα των δημιουργών. Ίσα – ίσα, ακριβώς το αντίθετο! Παρόλο που μέχρι και σήμερα το συγκεκριμένο δημιουργικό τρίο έχει καταφέρει με μοναδικό τρόπο να επιτύχει τη σύζευξη των δημιουργικών του αναγκών με εκείνες του κοινού (γι’ αυτό άλλωστε είναι και τόσο επιτυχημένο – και δικαίως!)

Κατά συνέπεια, δεν αντιλαμβάνομαι ακριβώς το σχόλιό σας ότι “διεκδικώ να μην είμαι χομπίστας”, και ότι “προβληματίζομαι περί τέχνης και πολιτικής”. Βεβαίως και γνωρίζω την καινούργια δουλειά της Δανάης Παναγιωτοπούλου, όμως εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω πως συνδέεται η προτροπή σας να την ακούσω, με τον καινούργιο δίσκο της Νατάσσα Μποφίλιου.

Προσωπικά, περιμένοντας τις Μέρες του φωτός, φρόντισα να περιηγηθώ στο youtube παρακολουθώντας τα ερασιτεχνικά video από τις χειμωνιάτικες εμφανίσεις της Μποφίλιου στο Gazoo. Και το δισκογραφικό αποτέλεσμα, σίγουρα με αποζημίωσε.

20 Ιουνίου 2012 στις 10:45 π.μ.
iraklis oikonomou είπε...

Κυρία Σταμούλη,
θα σας απαντούσα στα "Μουσικά Προάστια" αλλά δεν βρήκα το σχόλιό σας στο οποίο αναφέρεστε, οπότε σας απαντώ εδώ.

Εφόσον η διαφωνία σας αφορά μόνο το δικό μου σχόλιο, γιατί χρησιμοποιείτε δεύτερο πληθυντικό; Τόσο πολύ έντονη είναι μέσα σας η πεποίθηση ότι οι δύο πρώτοι σχολιαστές αποτελούν κατ' ουσίαν μία ενιαία και αδιαίρετη οντότητα; Ή απλά έπρεπε να πείτε κάτι και για τον κ. Γκαρτζόπουλο, και να τον τσουβαλιάσετε με τη δική μου άποψη, μην μπαίνοντας καν στον κόπο να διαβάσετε το σχόλιό του;

Όσο για τη Δανάη Παναγιωτοπούλου, δεν ξέρω για τα δικά σας αντανακλαστικά, πάντως τα δικά μου λειτουργούν εξαιρετικά. Είχα την τιμή να την ακούσω την εποχή που ο πρώτος της δίσκος βρισκόταν μόλις στο στάδιο του demo, και να λάβω τότε την πρώτη συνέντευξη μαζί της. Τώρα προετοιμάζω την τρίτη - αισίως - κουβέντα μας. Σας ευχαριστώ για την υπόδειξη, ίσως είναι καιρός ν' ασχοληθώ και με τη δική της εργασία.

Τέλος, την ιδιότητα του "χομπίστα" τη διεκδικώ μανιωδώς. Από "επαγγελματίες" του χώρου έχουμε χορτάσει. Όχι όμως ό,τι κι ό,τι: μη κερδοσκοπικούς επαγγελματιες, βεβαίως βεβαίως! ηρ.οικ.

20 Ιουνίου 2012 στις 6:41 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

@άρωμα του τραγουδιού

δεν νομίζω ότι θα είχε νόημα εδώ να ανοίξουμε μια συζήτηση για το αν και γιατί μας αρέσει ή όχι η συγκεκριμένη δουλειά, η συγκεκριμένη τραγουδίστρια και οι συνεργάτες της. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα - είναι, νομίζω σαφές ότι διαφωνούμε. Εγώ προτιμώ τους δημιουργούς που το μέλημά τους είναι λίγο πιο ευρύ και πιο εδώ. Για να μην πλατειάζω, συμφωνώ με το σχόλιο περί πρόωρης κλιμακτηρίου των τριάντα, που αναφέρουν τα μουσικά προάστια στο πρώτο σχόλιο.
Τόσο οι προσδοκίες όσο και η επιβράβευση του κοινού είναι, νομίζω κάτι που δεν θα έπρεπε να αφορά και πολύ ούτε τον δημιουργό ούτε τον κριτικό. Περισσότερο ενδιαφέρον έχει το αποτύπωμα που ένα έργο αφήνει στον ακροατή και το κατά πόσον διευρύνει τον κοινό μας τόπο ή όχι. Οι προσδοκίες και η επιβράβευση είναι έδαφος σαθρό.

@μουσικά προάστια
Όχι, δεν σας πέρασα για ένα, αλλά δεν επισκέπτομαι για πρώτη φορά ούτε τον εδώ χώρο ούτε τα μουσικά προάστια και γνωρίζω ότι συνδιαλέγεστε και συνεργάζεστε, και επειδή κι εγώ έχω χορτάσει επαγγελματίες, από τους ανθρώπους που διατηρούν ένα blog ανιδιοτελώς, όπως λέτε, έχω άλλες "προσδοκίες". Έτσι, λοιπόν, μου έχει κάνει φοβερή εντύπωση ότι αυτή η εργασία έχει δημοσιευτεί εδώ και δύο μήνες, νομίζω, και ανεξάρτητα από τα αν αρέσει ή δεν αρέσει σε κάποιον, δεν είδα σε κανένα από τα blog που ασχολούνται με το ελληνικό τραγούδι ούτε καν την πληροφορία ότι κυκλοφόρησε, πόσο μάλλον έναν πιο ενδελεχή σχολιασμό για τα θέματα που ανοίγει, και από άποψη φόρμας και από άποψη περιεχομένου. Και, αν θέλετε να αφήσουμε στην άκρη το politicaly correct, όταν αντ' αυτού βλέπω την Ευσταθία, ένα νέο από πέρσι το Μάρτιο, και διαβάζω μια συζήτηση που θα μπορούσε να έχει γίνει και πριν από πέντε χρόνια, τη σήμερον ημέρα, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. (Πάρτε το σημειολογικά και όχι κυριολεκτικά) Επειδή κάποια blog είστε μια άτυπη κοινότητα στον αντίποδα του κακώς εννοούμενου επαγγελματισμού και του παραγοντισμού, θα περίμενα μεγαλύτερη ευαισθησία και ταχύτερα αντανακλαστικά όταν - κατά την ταπεινή μου άποψη- η καλλιτεχνική ανεξαρτησία εφαρμόζεται στην πράξη χωρίς κανένα απολύτως δίχτυ ασφαλείας και καμία πλάτη. (Κρίμα είναι να περιμένουμε να γίνει παρελθόν για να το επιστρατεύσουμε) Αλλά είπαμε, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία και λυπάμαι αν την καταχράστηκα.

Ε.Σ.

21 Ιουνίου 2012 στις 12:19 π.μ.
Μουσικά Προάστια είπε...

Από τη Μποφίλιου στην Παναγιωτιπούλου μέσω Ευσταθίας, συμφωνώ ότι διαφωνώ, διαφωνώ ότι συμφωνώ, σχόλιο για τη συνέντευξη της Ευσταθίας από πέρυσι (ναι, έχω την κακή συνήθεια να μην αναδημοσιεύω παράλληλα με το περιοδικό τα κείμενα που στέλνω σ' αυτό, για να πάτε να το αγοράσετε), υπενθύμιση της ελλειπούς πολιτικοποίησής μου που συνήθως επικαλούμαι, "διατηρούν ένα blog ανιδιοτελώς, όπως λέτε" (και μη κερδοσκοπικό, για να μη ξεχνιόμαστε!), κι άλλα ωραία και άκρως σχετικά με το ...νέο δίσκο της Μποφίλιου! (Ναι, γι' αυτόν κουβεντιάζαμε!).

Βρε τι μου θυμίζει η συζήτηση και ο τρόπος της, βρε τι μου θυμίζει! Καλέ, σκέτο ντεζαβού έχω λέμε! ηρ.οικ.

21 Ιουνίου 2012 στις 10:16 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Εμένα πάλι δεν μου θυμίζει τίποτα.
Δε γνώριζα ότι η συζήτηση απαγορεύεται να ξεφύγει. Αφού αυτά που είχα να πω τα θεωρείτε άσχετα και αδιάφορα, σας εύχομαι ειλικρινώς καλή συνέχεια και καλή δύναμη. αν θέλει ο οικοδεσπότης μπορεί χωρίς κανένα πρόβλημα να διαγράψει αυτή τη σύντομη παρέκβαση. Πάντως πιάνετε ένα γάντι που κανείς δεν πέταξε.

21 Ιουνίου 2012 στις 11:35 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)