Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

Παιδική δισκοθήκη. B’ μέρος

Ένα περιβόλι γεμάτο τραγούδια
Μια εκδρομή με την Μαρίζα
Παιχνιδοτράγουδα

Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της καλλιτεχνικής πορείας της Μαρίζας Κωχ είναι ο πειραματισμός. Το πάντρεμα της παραδοσιακής μουσικής με τα στοιχεία του ροκ κατά την δεκαετία του ’70, ήταν ένα από τα βασικά συστατικά της επιτυχίας της που, παράλληλα με αντίστοιχες προσεγγίσεις άλλων καλλιτεχνών όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας και άλλοι, διεύρυναν τους ορίζοντες του ελληνικού τραγουδιού και απενοχοποίησαν το παραδοσιακό τραγούδι που ήταν για πολλές δεκαετίες στο περιθώριο. Μπορούμε εύκολα να φανταστούμε την έκπληξη που προκαλούσε στο νεαρό κοινό κατά τα χρόνια της δικτατορίας και αργότερα της μεταπολίτευσης, μια νέα κοπέλα με πολύ μακριά ξανθά μαλλιά, σαν αερικό, να τραγουδάει παραδοσιακά τραγούδια με την συνοδεία ροκ μπάντας, “μπερδεύοντας” μοναδικά δύο είδη τραγουδιών που τότε θεωρούνταν αδύνατον να “συναντηθούν”. Για να μπορούμε για παράδειγμα σήμερα να ακούμε τους πολύ αξιόλογους Mode Plagal να διασκευάζουν μοναδικά, παραδοσιακά τραγούδια απ’ όλη την Ελλάδα με τον δικό τους τζαζ τρόπο, έπρεπε να προηγηθεί μια γενιά μουσικών που τόλμησαν να προσθέσουν κλαρίνο, κανονάκι, μακεδονικό ασκό και ένα σορό άλλα παραδοσιακά όργανα δίπλα στην ηλεκτρική κιθάρα, το μπάσο και τα τύμπανα. Ανάμεσά τους και η Μαρίζα Κωχ, έδωσε το δικό της καλλιτεχνικό στίγμα και πειραματίστηκε ανοιχτά με ακούσματα που “έφερνε” από τον τόπο καταγωγής της, αναμιγνύοντάς τα με το “ροκ του μέλλοντός μας” (όπως λέει κι ο Σαββόπουλος) δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μίγμα που στην εποχή του έγραψε ιστορία.
Για πολλά χρόνια, η Μαρίζα Κωχ ασχολήθηκε και με το παιδικό τραγούδι. Μελέτησε, βρέθηκε σε σχολεία και κατασκηνώσεις, έπαιξε, και φυσικά, πειραματίστηκε πάνω σ’ αυτό το ευαίσθητο είδος του ελληνικού τραγουδιού. Αποτέλεσμα αυτής της εργασίας είναι τρείς δίσκοι που εκδόθηκαν από το 1978 μέχρι και το 1980 και περιλαμβάνουν συνολικά 60 παιδικά τραγούδια!! Οι τίτλοι των δίσκων: «Ένα περιβόλι γεμάτο τραγούδια», «Μια εκδρομή με την Μαρίζα» και «Παιχνιδοτράγουδα».
Ο ακροατής δε θα συναντήσει εδώ καινούργια τραγούδια που γράφτηκαν ειδικά γι’ αυτές τις εκδόσεις. Ο τρεις αυτοί δίσκοι περιλαμβάνουν όλα τα γνωστά (και κάποια λιγότερο δημοφιλή) παιδικά τραγούδια, από το «Δεν περνάς κυρά Μαρία» και το «Βγαίνει η βαρκούλα», μέχρι το «Φεγγαράκι μου λαμπρό» και την «Μικρή Ελένη». Τραγούδια πασίγνωστα με τα οποία έχουν μεγαλώσει πολλές γενιές παιδιών, ανακατεμένα με παιχνίδια, γλωσσοδέτες και αινίγματα, συνθέτουν ένα πολύχρωμο τοπίο γεμάτο παιδικές φωνές και την αντίστοιχη, καλοδεχούμενη “βαβούρα”. Το σημαντικό είναι ότι η Κωχ αφήνει τα παιδιά να τραγουδήσουν. Πραγματικά παιδιά, όχι τα μικρομέγαλα της δεκαετίας που διανύουμε, με τα κακόγουστα βίντεο κλιπ και τις πόζες που παίρνουν στο γυαλί, κακές απομιμήσεις των life – style περιοδικών. Η Μαρίζα Κωχ μαζεύει γύρω της τα παιδιά, κάθονται στο πάτωμα και ξεκινούν το παιχνίδι: τραγούδια, πειράγματα, γέλια, ακόμα και μικρά λαθάκια, όλα τα στοιχεία που οφείλει να έχει μια ζωντανή επικοινωνία με τα παιδιά. Μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία, η Κωχ παροτρύνει, προκαλεί, “τσιγκλάει” του μικρούς της φίλους και τους παρακινεί σε μια διαδικασία όλο κέφι και φαντασία. Αυτό που θέλει η Μαρίζα Κωχ το καταφέρνει και με το παραπάνω: να δημιουργήσει μια ζωντανή ατμόσφαιρα που να μην “κλείνεται” στους τέσσερεις τοίχους του στούντιο, αλλά να μεταδίδεται αυτούσια και στον ακροατή. Δε θα είχε κανένα νόημα να φτιαχτούν τρείς δίσκοι όπου εμείς, οι ακροατές, θα ακούμε μια τραγουδίστρια και μερικά πιτσιρίκια να διασκεδάζουν, από τη στιγμή που δε θα έφτανε σε μας η ενέργεια και το κέφι τους. Και η Κωχ καταφέρνει να γεφυρώσει το κενό ανάμεσα στον πομπό και τον δέκτη, κι ας έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε!
Τα μέσα που χρησιμοποιεί είναι τα πιο απλά, και παράλληλα, τα πιο δύσκολα. Το πρώτο και το σημαντικότερο, είναι η αλήθεια της! Η Κωχ δεν αποσκοπεί σε καμία εμπορική επιτυχία. Δε φιλοδοξεί να χτίσει καριέρα στις “πλάτες” των παιδιών, ούτε να μείνει στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού ως η “ειδική” στο παιδικό τραγούδι. Απλά: διασκεδάζει, χαίρεται, γελάει, γεμίζει ενέργεια που τής μεταδίδει η πραγματική επαφή της με τα παιδία. Γίνεται με τη σειρά της ένα με αυτά, δε διστάζει να “τσαλακώσει” την εικόνα της, να γελάσει πιο δυνατά από εκείνα. Και αυτή η αλήθεια της είναι που κάνει αυτούς τους τρεις δίσκους πραγματικά ιδιαίτερους. Τι κι αν δεν περιέχουν καινούργια τραγούδια; Ο ακροατής έχει την ευκαιρία να ακούσει τα δημοφιλέστερα παιδικά και κάποια παραδοσιακά τραγούδια ερμηνευμένα με τρόπο γνήσια παιδικό! Και βεβαίως, η Μαρίζα Κωχ δεν ξεχνάει το “μικρόβιο” του πειραματισμού που κουβαλάει σε όλες τις δουλειές της. Όλο αυτό το σκηνικό το εμπλουτίζουν παραδοσιακά όργανα που συνοδεύουν τις παιδικές φωνές και την ίδια, δεμένα όλα μαζί σε ένα σύνολο άκρως γοητευτικό για τον ακροατή. Τι καλύτερο για τους μικρούς ακροατές, να ακούν το «Κάτω στο γιαλό» και το «Πέρα στους πέρα κάμπους» με τη συνοδεία παραδοσιακών κρουστών και όχι ενός συνθεσάιζερ! Σαντούρι, φλογέρα και άλλα παραδοσιακά όργανα, ολοκληρώνουν ένα αποτέλεσμα καλαίσθητο και κυρίως ζωντανό. Οι τρείς αυτοί δίσκοι της Μαρίζας Κωχ είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ακούσουμε τα πιο γνωστά παιδικά τραγούδια παιγμένα όπως τούς πρέπει.


----------------------------------
Κάτω από ένα κουνουπίδι

Ότι ο Μάνος Λοϊζος, πριν φύγει τόσο νωρίς από τη ζωή, είχε ξεκινήσει να δουλεύει διάφορους κύκλους τραγουδιών (όπως τα ποιήματα του Χικμέτ), ήταν γνωστό από τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Όμως, ότι ανάμεσα στα τραγούδια που δούλευε υπήρχε κι ένας κύκλος παιδικών τραγουδιών σε στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη, ήταν κάτι που το μάθαμε αρκετά χρόνια μετά, το 1995, όταν εκδόθηκε ο δίσκος «Κάτω από ένα κουνουπίδι».
Το 1981 κυκλοφόρησε σε περιορισμένο αριθμό μια κασέτα που περιελάμβανε τις πρόχειρες ηχογραφήσεις που είχε κάνει ο Μάνος Λοϊζος και 14 χρόνια αργότερα, ο Γιάννης Παπαζαχαριάκης ανέλαβε να ενορχηστρώσει τα τραγούδια ώστε να ηχογραφηθούν στο στούντιο. Αμέσως συγκεντρώθηκε μια ομάδα γνωστών ερμηνευτών που ανέλαβαν να πουν ο καθένας κι από ένα τραγούδι: ο Κώστας Θωμαϊδης, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, η Ελένη Τσαλιγοπουλου, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η Αφροδίτη Μάνου. Στην πρώτη έκδοση του δίσκου, περιλαμβάνονται και δύο τραγούδια από τις ηχογραφήσεις που είχε κάνει ο Μάνος Λοϊζος δοκιμάζοντας τα τραγούδια, ενώ στην επανέκδοσή τους πριν από λίγο καιρό, οι υπεύθυνοι της παραγωγής πρόσθεσαν και τα υπόλοιπα τραγούδια του demo με την φωνή του Μάνου Λοϊζου. Με αυτό τον τρόπο, έχουμε σε έναν δίσκο τις συλλεκτικές ηχογραφήσεις του Λοϊζου και τις στουντιακές εκτελέσεις των νεότερων ερμηνευτών.
Δε μπορεί να μιλήσει κανείς για το «Κάτω από ένα κουνουπίδι», δίχως να αναφερθεί παράλληλα στο καλλιτεχνικό μέγεθος του Μάνου Λοϊζου. Έχουν γραφτεί άπειρα κείμενα γι’ αυτόν τον συνθέτη που ό,τι έπιανε το έκανε τραγούδι! Ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης, ανήσυχος, αντισυμβατικός, ένας στοχαστής που είχε το χάρισμα να μετατρέπει σε νότες τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες του, προσφέροντας απλόχερα σε όλους εμάς τραγούδια γεμάτα ευαισθησία. Ίσως ακουστεί υπερβολικό, θεωρώ όμως ότι τα παιδικά τραγούδια του Λοϊζου είναι η πιο καλή ευκαιρία να ανακαλύψουμε την ρίζα της μουσικής του μοναδικού αυτού συνθέτη, ίσως περισσότερο από κάθε άλλο δίσκο του. Στο «Κάτω από ένα κουνουπίδι» συναντάμε όλες τις πτυχές του έργου του: ευαισθησία, φαντασία, ανθρωπιά, αξίες, ακόμα και πολιτική (όχι φυσικά με την έννοια που την “καταλαβαίνουμε” σήμερα). Ο Λοϊζος παίρνει τους απλοϊκούς στίχους του Νεγρεπόντη και πειραματίζεται. Σκαλίζει μουσικές που καταφέρνουν απ’ τη μια να μιλήσουν απλά στους μικρούς ακροατές, κι απ’ την άλλη να διευρύνουν τους ορίζοντές τους. Δημιουργεί εικόνες, παλεύει να μιμηθεί το «παπί που πάει παντού», ζωγραφίζει ένα ηλιοβασίλεμα και “αγωνιά” για την τύχη ενός σπουργιτιού που προσπαθεί να βρει την ησυχία του για ν’ απολαύσει το γεύμα του…
Σε επίπεδο αισθητικής, αυτό που κατορθώνει με τη μουσική του, είναι ένα μείγμα λαϊκής μουσικής με πολλά έντεχνα στοιχεία, κάτι μεταξύ των παραδοσιακών παιδικών τραγουδιών που έρχονται κατευθείαν απ’ το δημοτικό τραγούδι, και του έντεχνου τραγουδιού που άνθισε στην δεκαετία του ’70. Με την μοναδική ικανότητα που είχε ο Μάνος Λοϊζος να σκαλίζει μελωδίες που ρέουν σα νερό, τα παιδικά τραγούδια του αποτυπώνονται αμέσως στην μνήμη και την ψυχή των παιδιών. Σε αυτό βοηθούν και όλες οι ερμηνείες των τραγουδιστών, που με παιδικό πάθος μεταφέρουν αυτούσιο το πνεύμα των τραγουδιών, φωτίζοντάς τα ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Τα μηνύματα που μεταφέρουν οι στίχοι του Νεγρεπόντη είναι απλά, αλλά ουσιαστικά. Και ο Λοϊζος τα παραλαμβάνει και τα ντύνει με μουσικές γεμάτες φαντασία. Δε μπορούμε να ξέρουμε πως θα ήταν αυτά τα τραγούδια εάν τα είχε επιμεληθεί και εκδώσει ο Μάνος Λοϊζος όσο ζούσε. Το σίγουρο είναι ότι το «Κάτω από ένα κουνουπίδι» είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ακούσουν τα παιδιά 9 τραγούδια του “μάγου” Λοϊζου, και να ταξιδέψουν στις εικόνες που εκείνος ήξερε καλά να δημιουργεί με τη μουσική του.


----------------------------------
40 τραγούδια για παιδάκια και παιδιά

Το 1994, ο Μίκης Θεοδωράκης εκδίδει ένα δίσκο με τον τίτλο «40 τραγούδια για παιδάκια και παιδιά». Πρόκειται για ένα διπλό cd με γνωστά στην πλειοψηφία τους τραγούδια από την επίσημη δισκογραφία του Μίκη Θεοδωράκη, τραγουδισμένα από την Παιδική Χορωδία & Ορχήστρα του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας. Την ευθύνη της ενορχήστρωσης και της διεύθυνσης χορωδίας έχει ο Δημήτρης Καρβούνης. Όπως αναφέρει και ο συνθέτης στο εισαγωγικό σημείωμα, τα τραγούδια που περιλαμβάνονται στην έκδοση γράφτηκαν τα περισσότερα «μέσα στην παγωνιά της Ιστορίας – στην δοκιμασία του ’40 – στην πρώτη μου εφηβεία» και αποτελούν τις πρώτες απόπειρες του συνθέτη να μελοποιήσει ποιήματα και στίχους από τον Βασίλη Ρώτα και τον Κωστή Παλαμά, μέχρι τον Διονύσιο Σολωμό και την Αντιγόνη Μεταξά (η γνωστή ραδιοφωνική “θεία Λένα”).
Το πρώτο συστατικό λοιπόν που καθιστά τα 40 αυτά τραγούδια παιδικά, είναι κυρίως οι χρονολογίες κατά τις οποίες γράφτηκαν. Τα περισσότερα είναι συνθέσεις από το 1938 μέχρι και το 1945, κατά τα χρόνια δηλαδή που και ο έφηβος Θεοδωράκης αναζητούσε το μουσικό του στίγμα μέσα από κείμενα ποιητών και τις πρώτες απόπειρες μελοποίησής τους. Υπάρχουν βεβαίως και μεταγενέστερες συνθέσεις του, μέχρι και το 1964˙ το σύνολο όμως των τραγουδιών γράφτηκαν μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’50. Ανάμεσα στα 40 αυτά τραγούδια, ακούμε την «Άρνηση» του Κώστα Βάρναλη, το «Κοιμήσου αγγελούδι μου» του Βίρβου, το «Χρυσοπράσινο φύλλο» σε ποίηση Λεωνίδα Μαλένη και πολλά από τα γνωστά τραγούδια του Θεοδωράκη. Σε αυτό το διπλό άλμπουμ, υπάρχουν βεβαίως και κάποια τραγούδια που δεν είναι γνωστά και ίσως να μην είχαν δισκογραφηθεί ποτέ μέχρι τότε, η πλειοψηφία όμως των τραγουδιών είναι δεύτερες εκτελέσεις δημοφιλών τραγουδιών του συνθέτη. Το δεύτερο χαρακτηριστικό του δίσκου είναι οι ίδιες οι εκτελέσεις. Ηχεί πολύ διαφορετικά να ακούς από μια παιδική χορωδία «Το εκκρεμές» σε στίχους του Νίκου Γκάτσου ή το «Θα σου δώσω ένα τόπι χρυσό», τη στιγμή που τα έχουμε συνηθίσει στις πρώτες τους εκτελέσεις. Βεβαίως, δεν αρκεί να τραγουδηθεί ένα τραγούδι από μια παιδική χορωδία για να θεωρηθεί αυτομάτως …παιδικό! Η Παιδική Χορωδία του Δημοτικού Ωδείου της Λάρισας ερμηνεύει τα τραγούδια με τον τρόπο που τραγουδούσαν οι παλιές χορωδίες: με ομοιογένεια, χωρίς πολλούς σολίστες, με ορχήστρα που απλά συνοδεύει και δεν καλύπτει την χορωδία, και κυρίως, με καλά “κουρδισμένες” φωνές.
Κατά την προσωπική μου γνώμη, η ακρόαση του δίσκου δεν είναι ιδιαίτερα εύκολη. Χρειάζεται να είναι κανείς εξοικειωμένος για να ακούσει επί περίπου 2 ώρες, 40 τραγούδια ερμηνευμένα από μια παιδική χορωδία. Όμως, δεν είναι αυτό το θέμα! Τα «40 τραγούδια για παιδάκια και παιδιά» περιέχουν ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες εκτελέσεις από τα πρώτα τραγούδια του Θεοδωράκη που άξιζε να ηχογραφηθούν κάποια στιγμή από μια πολύ καλή παιδική χορωδία, ώστε να “επιστρέψουν” θα έλεγε κανείς, στην “ηλικία” που τους έπρεπε. Και η ακρόασή τους από τα παιδιά, μπορεί να τα εισάγει με τον καλύτερο τρόπο στην αισθητική του ομαδικού τρόπου απόδοσης των τραγουδιών, την χορωδία, η οποία στις μέρες μας τείνει να εξαφανιστεί, παρασύροντας μαζί της και την έννοια της ομαδικότητας, του μουσικού συγχρονισμού και της συλλογικής εργασίας. Κατά αυτή την έννοια, το διπλό cd του Θεοδωράκη μπορεί να έχει ακόμα και …διδακτικό χαρακτήρα! Κι αν αυτό ακούγεται υπερβολικό, ας βάλουμε να ακούσουμε τον …«Χαραλάμπη» από εκείνη την άθλια, πρόσφατη εκτέλεση του, και αμέσως μετά το «Ανάμεσα Σύρο και Τζιά» με τους στίχους του Νίκου Γκάτσου από το διπλό cd του Μίκη Θεοδωράκη. Νομίζω πως, και μόνο το να μπούμε στην διαδικασία της σύγκρισης, θα υποτιμά αυτόματα τη νοημοσύνη μας˙ πόσω μάλλον των παιδιών…
.
.
.
Σημείωση: Το Α' μέρος του αφιερώματος στην παιδική δισκοθήκη βρίσκεται εδώ, το Γ' μέρος εδώ και το Δ' μέρος εδώ.
.

7 σχόλια:

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Όσο η ανάρτηση με το δεύτερο μέρος του αφιερώματος στην παιδική δισκοθήκη παραμένει χρονικά τελευταίο, ακούμε τα τραγούδια:

1. Κάτω στο γιαλό. Από τον δίσκο «Μια εκδρομή με την Μαρίζα». Η Κωχ παρακινεί τα πιτσιρίκια να τραγουδήσουν και λέει στον Ηλία να παίξει φλογέρα. Ο “Ηλίας”, είναι ο Ηλίας Λιούγκος!!

Τρία τραγούδια από τον δίσκο «Κάτω από ένα κουνουπίδι»:
2. Μια απλή αλήθεια (με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου)
3. Χρυσό πουλί μου (με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα)
4. Το μεθυσμένο παπί (με τον Μάνο Λοϊζο από το demo με τα τραγούδια)

5. Θα σου πάρω ένα τόπι χρυσό. Από τον δίσκο «40 τραγούδια για παιδάκια και παιδιά» του Μίκη Θεοδωράκη.

Rena Fan είπε...

Με αυτούς τους δίσκους της Μαρίζας Κωχ μεγάλωσα εγώ (τους είχα σε κασέτες βέβαια)! Και μαζί και με κάποιους "συντηρητικά" παραδοσιακούς παιδικούς δίσκους με τις παιδικές χορωδίες της Κικής Καψάσκη-Λάμπρου. Και πρόσφατα συγκινήθηκα ακούγοντας τους δίσκους της Κωχ ξανά σε CD πια. Φυσικά τότε ανακάλυψα ότι ο Ηλίας ήταν ο Ηλίας Λιούγκος.
Κι ας αναφέρω και κάτι αντίστοιχο: ο πρώτος μου παιδικός (και πολυαγαπημένος τότε) δίσκος (που "φαίνεται" να παίζει στο πικάπ της φωτογραφίας μου δεξιά!) ήταν παιδικά τραγούδια σε μουσική Γιώργου Αρβανιτάκη με την Παιδική Χορωδία της Ελληνικής Μουσικής Ακαδημίας Κύπρου. Το εξώφυλλό του φυσικά δεν διασώθηκε (και ο δίσκος δεν ακούγεται με τίποτα), αλλά όταν τον αγόρασα αργότερα κι αυτόν σε CD είδα ότι ανάμεσα στα παιδιά που τραγουδούσαν ήταν η Νένη Ζάππα (που φαντάζομαι ότι ήταν η ίδια Νένη Ζάππα που γνώρισα αργότερα από τις συνεργασίες της με τον Σαββόπουλο). Αυτά!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Rena fan: υπήρξε μια μεγάλη παραγωγή παιδικών δίσκων κατά την δεκαετία του ’70, από τους οποίους λίγοι άξιζαν πραγματικά. Αυτόν που αναφέρεις δεν τον γνωρίζω, ξέρω όμως κάποιους δίσκους της εποχής (που οι περισσότεροι δεν κυκλοφόρησαν ποτέ σε cd), οι οποίοι προσπάθησαν να αρθρώσουν μια πιο φρέσκια μουσική γλώσσα από εκείνη που υπήρχε μέχρι τότε. Παρά τις καλές προθέσεις, θεωρώ ότι οι περισσότεροι απ’ αυτούς δεν ξέφυγαν από μια απλοϊκή προσέγγιση των παιδικών τραγουδιών και τελικά χάθηκαν. Ευτυχώς, οι πραγματικά καλές δουλειές όπως αυτές της Μαρίζας Κωχ επιβίωσαν, και ακούγονται ακόμα και σήμερα με την ίδια φρεσκάδα.

Rena Fan είπε...

Μα βέβαια, οι δίσκοι της Καψάσκη-Λάμπρου μόνο ως μουσειακοί μπορούν να αντιμετωπιστούν (δεν ξέρω αν κυκλοφορούν καν σε CD). Το μόνο καλό που έχουν είναι ότι διέσωσαν κάποιες μελωδίες παραδοσιακών παιδικών τραγουδιών, αλλά μουσικά δεν είχαν να προτείνουν τίποτα καινούριο. Μια απλή, "συντηρητική" ενορχήστρωση και παιδικές χορωδίες. Η Κωχ πραγματικά είχε πρόταση και άποψη (και ευτυχώς που μου τους αγόρασαν τότε οι γονείς μου!).

Όσο για τον δίσκο του Αρβανιτάκη (που αναφέρω μόνο για την αντιστοιχία Λιούγκος/Ζάππα), κι αυτός κινούνταν στο ίδιο απλοϊκό κλίμα, απλώς οι μελωδίες δεν ήταν παραδοσιακές. Ουσιαστικά σ' αυτούς τους δίσκους καθηγητές της "ωδικής" μας παρουσίαζαν το αποτέλεσμα της παραδοσιακής δουλειάς που έκαναν με τους μαθητές και τις μαθήτριές τους. Τίποτα άλλο...

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Rena fan: Ακριβώς έτσι!
Συμφωνώ απόλυτα.

BOSKO είπε...

ο πρώτος παιδικός δίσκος της Κωχ ήταν ένα 45άρι του 1975, στο οποίο τραγουδούσε το "Τρεις Καλογέροι Κρητικοί" για τα προσφυγόπουλα της Κύπρου. Εννοείται πως το έχω- και με αυθεντικό εξώφυλλο της εποχής, παρακαλώ!
Όσο για τον Λιούγκο, υπήρξε βασικός συνεργάτης της Κωχ την ίδια περίοδο με τα "Παράλογα". Κοινές εμφανίσεις με τη Μαρίζα Κωχ και τη Βούλα Σαββίδου σε μπουάτ της Πλάκας, αλλά και στο Λυκαβηττό- τότε που η Μαρίζα τον γέμιζε για δεκαπέντε μέρες συνεχόμενες!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Εξαιρετικά χρήσιμες και άγνωστες σε εμάς τους πολλούς, πληροφορίες.
Όπως πάντα, ευχαριστούμε που τις μοιράζεσαι.

(περιττό να σου πω το πόσο ζηλεύω που έχεις στη δισκοθήκη σου τέτοιες συλλεκτικές ηχογραφήσεις…).