Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

“είμαι νοκ άουτ, κράτα με ν’ αντέξω τα χτυπήματα”

.
Το 1986, ο Παύλος Τάσιος γυρίζει την ταινία «Νοκ άουτ», βασισμένη σε μια ιδέα του Γιώργου Κούνδουρου. Η ταινία αποσπά το πρώτο βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το βραβείο μοντάζ (Γιάννης Τσιτσόπουλος) και το βραβείο Σκηνοθεσίας, ενώ ο Γιώργος Κιμούλης και ο Φάνης Χηνάς παίρνουν το Βραβείο Α’ και Β’ αντρικού ρόλου αντίστοιχα. Η ταινία σημείωσε μεγάλη επιτυχία την εποχή εκείνη και καθιέρωσε τον Παύλο Τάσιο σαν έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου (ο Τάσιος είχε ήδη στο ενεργητικό του άλλες δύο μεγάλου μήκους ταινίες: το «Βαρύ πεπόνι» και την συγκλονιστική «Παραγγελιά»).
Τη μουσική της ταινίας έγραψε ο Γιώργος Χατζηνάσιος, που παραδόξως δεν απέσπασε κανένα βραβείο γι’ αυτή την εργασία. Ουσιαστικά, η μουσική της ταινίας αποτελείται από 8 τραγούδια και διάφορα μουσικά θέματα που ακούγονταν στις σκηνές του έργου. Τα τραγούδια ερμηνεύουν: ο Παύλος Σιδηρόπουλος, η Μαρία Αριστοπούλου, ο Βλάσης Μπονάτσος, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Γιάννης Μηλιώκας και ο Άγγελος Σκορδίλης. Ο Χατζηνάσιος γράφει τραγούδια απόλυτα ταιριαστά με το κλίμα της ταινίας, κατορθώνοντας ουσιαστικά να συμπληρώσει την κάθε σκηνή με τη μουσική του, δημιουργώντας αρκετές φορές την αίσθηση ενός ιδιότυπου “μιούζικαλ” (όχι φυσικά με την κλασσική έννοια). Τα τραγούδια της ταινίας δεν έχουν ίχνος προχειρότητας, οι στίχοι του Παύλου Τάσιου μοιάζουν να περιγράφουν την ένταση του σεναρίου χωρίς να φλυαρούν και ο Χατζηνάσιος συνθέτει 8 διαφορετικά τραγούδια που θα μπορούσαν να σταθούν και από μόνα τους, πέρα από την εικόνα και την πλοκή της ταινίας.


Ο Γιώργος Χατζηνάσιος είχε μέχρι εκείνη τη στιγμή μεγάλη εμπειρία στη σύνθεση μουσικής για τον κινηματογράφο. Αν εξαιρέσουμε όμως την μουσική του για την «Γλυκιά συμμορία» του Νικολαϊδη (όπου εκεί το ηλεκτρονικό στοιχείο είχε πρωταγωνιστικό ρόλο), οι ταινίες στις οποίες έγραψε μουσική κατά την δεκαετία του ’70, δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με το κλίμα που κλήθηκε να αποδώσει στο «Νοκ άουτ». Από τη μουσική για μελό ταινίες όπως το «Σ’ αγαπώ» ή το «Ένα γελαστό απόγευμα», έπρεπε ξαφνικά να μπει στο σκοτεινό κλίμα του Τάσιου και να ακολουθήσει ρυθμούς εντελώς διαφορετικούς από εκείνους που είχε μέχρι τότε συνηθίσει. Παράλληλα, οι μέχρι εκείνη τη στιγμή δισκογραφικές δουλειές του Χατζηνάσιου είχαν περισσότερο λαϊκό και ελαφρολαϊκό ύφος και η συνεργασίες του με τραγουδιστές όπως η Μοσχολιού, ο Μητροπάνος και η Μαρινέλλα, δεν προμήνυαν την επιτυχία του “δεσίματος” της μουσική του με τη φωνή του Σιδηρόπουλου ή του Μπονάτσου. Από την άλλη μεριά, η κλασσική παιδεία του Χατζηνάσιου (πρόκειται για έναν εξαιρετικό πιανίστα με ικανότητα ερμηνείας δύσκολων κομματιών του κλασσικού ρεπερτορίου), θεωρητικά δε θα μπορούσε να τον βοηθήσει στο να συνθέσει μουσική για ροκ μπάντα, όπως απαιτούσαν οι ανάγκες της ταινίας του Τάσιου.

Παρ' όλ' αυτά, ο Χατζηνάσιος έγραψε μουσική απολύτως ενταγμένη στο κλίμα και την αισθητική της ταινίας. Τα τραγούδια του «Νοκ άουτ» ελάχιστη σχέση έχουν με τις μέχρι τότε αντίστοιχες δουλειές του Χατζηνάσιου, τόσο μουσικά όσο και από άποψη ενορχήστρωσης. Με δυσκολία θα μπορούσε κανείς να μαντέψει ότι, τραγούδια όπως το ομότιτλο με τον Παύλο Σιδηρόπουλο ή το «Αν είσαι μάγκας» με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου έχουν γραφτεί από τον Γιώργο Χατζηνάσιο. Ακόμα και η επιλογή των ερμηνευτών, μοιάζει να έχει γίνει με μεγάλη προσοχή ώστε να υποστηρίξουν το κάθε τραγούδι ξεχωριστά, αλλά και όλα μαζί να ολοκληρώνουν έναν ενιαίο κύκλο “ροκ” αισθητικής. Τα τραγούδια του «Νοκ άουτ» ακούγονται κι από μόνα τους, ανεξάρτητα από την ταινία, σαν ένας κύκλος τραγουδιών απόλυτα εναρμονισμένος με την “ροκ” αισθητική της δεκαετίας του ’80.
.
.

26 σχόλια:

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Όσο η ανάρτηση για τη μουσική της ταινίας «νοκ άουτ» παραμένει χρονικά τελευταία, ακούμε τα τραγούδια:



«Νοκ άουτ» με τον Παύλο Σιδηρόπουλο

«Αν είσαι μάγκας» με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου

Θράσος είπε...

Kαθόμουν σκεφτικός πάνω από τα συγκεκριμένα cd του στο Μetropolis και αναρωτιόμουν αν αξίζουν.
Προφανώς το προτείνεις. Να είμαι ειλικρινής δεν είναι ο αγαπημένος μου συνθέτης και για ένα αδιευκρίνιστο λόγο πάντοτε τον συνέκρινα με τον Γιάννη Σπανό, και ο Σπανός έβγαινε νικητής (εξαιρώντας την τελευταία δεκαετία βέβαια)

Θράσος είπε...

Άσχετο, 'Οι φόβοι του Μεσημεριού' είναι εξαιρετικό album. Η Μαρία Κανελλοπούλου συμμετέχει τώρα σε ένα δισκογραφικό αφιέρωμα στον Αττικ,αλλά η φωνή της μοιάζει διαφορετική, πιο σκληρή.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Θράσος: δεν έχεις άδικο! Δεν μπήκα ποτέ στη σύγκριση Σπανού – Χατζηνάσιου, όμως για έναν περίεργο λόγο πολλές φορές μπερδεύω τα τραγούδια τους και δεν ξέρω ποιο έχει γράψει ποιος! Εκτίμησα όμως το ταλέντο του ειδικά από τη μουσική που έγραψε στο «νοκ άουτ». Θεωρώ πως δεν έχουν πολλοί έλληνες συνθέτες την ικανότητα να γράφουν από τη μία μεριά τα φεστιβαλικά «μαθήματα σολφέζ» και το «άσπρο – μαύρο» (εκείνο το παλιό με την … Αλέξια!) και από την άλλη τραγούδια σαν αυτά τα δύο από το «νοκ άουτ» που έχω βάλει να ακούγονται στον player. Από τις δουλειές του Χατζηνάσιου, ξεχωρίζω τη «γλυκιά συμμορία» κάποια παλιά τραγούδια με την Τσανακλίδου και … (ωχ! θα φάω ξύλο τώρα!) την «ενδεκάτη εντολή» με τη … Μούσχουρη (ουφ! το είπα!!). Αυτός ο δίσκος αξίζει μόνο και μόνο για τους στίχους του Γκάτσου.

Όσο για τον Σταυριανό, τον θεωρώ έναν καταπληκτικό τραγουδοποιό που είναι αρκετά αδικημένος. Έχω τέσσερεις δίσκους του (τους «φόβους του μεσημεριού», τους «δέκα παιδικούς καημούς», το «στην πολιορκία πέφτει πάντα η Τροία» και την καταπληκτική «έρημη πόλη») και σκοπεύω να αποκτήσω όλη τη δισκογραφία του. Κατά περιόδους “κολλάω” με κάποιους δίσκους του και τους ακούω για μεγάλα διαστήματα. Είναι και η Μαρία Δημητριάδη που της έχω μεγάλη αδυναμία …


Σ' ευχαριστώ που περνάς
Την καλημέρα μου

Ανώνυμος είπε...

Αχ δεν είναι τέλειος ο Κιμούλης και σε αυτήν την ταινία???
Α ανδρικό πήρε το χρυσό μου....
κατάλαβες ποια είμαι Μάαααακη μου......

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Το ‘ξερα πως δε θα άντεχες και θα έγραφες κάτι τέτοιο!



ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ POST, ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗ…


Φιλάκια κοπέλα.
Να τα πούμε, ναι?

Ανώνυμος είπε...

τι να την κάνεις την μουσική Μάαακη μου όταν έχεις τέτοιον παίδαρο πρωταγωνιστή.......
ΑΑΑΑΧ......

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Ε! Φρόνιμα τώρα, μην αρχίσω τις διαγραφές των σχολίων …

Negma είπε...

Καλησπέρα Μάκη μου!

Την ταινία την ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά, τα τραγούδια τα θυμάμαι πεντακάθαρα... Αλλά τώρα έμαθα από σένα ότι είναι του Χατζηνάσιου!!! Έχω πάθει σοκ, δεν θα πήγαινε ποτέ το μυαλό μου!!! Ε, μα αν δεν είναι αυτό ταλέντο, τότε τι είναι;;;;;;;;

Σε σχέση με το θεματάκι που βάλατε Σπανός-Χατζηνάσιος, είχα πάντα το ίδιο μπέρδεμα με σένα! Μουσικά δεν μπορώ ν' αποφασίσω αν κάποιος είναι καλύτερος (και δεν θεωρώ ότι υπάρχει και λόγος...), αλλά σαν πρόσωπα τα θεωρώ "η μέρα με τη νύχτα". Ο Χατζηνάσιος είναι εξαιρετικά συμπαθής και "καθαρός", ενώ ο Σπανός ακριβώς το αντίθετο. Προσωπική άποψη πάντα, αν κι όσες φορές το έχω συζητήσει με φίλους, όλοι συμφωνούμε!

Φιλούμπες!

Ανώνυμος είπε...

Μάκη δεν σε προλαβαίνουμε, όχι ότι είναι κακό. Αντιθέτως, η ποιότητά των αναρτήσεων σου είναι εξαιρετική, πολύ προσεγμένες και εξόχως στοχευμένες!
Για το Νοκ Αουτ με πήγες στις κασσέτες της νιότης μας που ανταλλάσαμε με φίλους να ακούσουμε τους ροκ ήρωές μας.
Προκειμένουμε να ακούσουμε τον Παύλο έπεσα στα χέρια μου το Νοκ Αουτ.Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι το είχε γράψει ο Χατζηνάσιος (μα αυτός δεν είναι 'ροκάς'). Τα τραγούδια με κέρδισαν και τα άκουσα πολύ.
Σε αφήνω με τους στίχους από το Μην Κλαις Για Μένα Ελλάδα:
Μην κλαις για μένα Ελλάδα
Το ‘χω πιάσει το θέμα καλά
Άστα τα σάπια με πιάνει ζαλάδα
Και κομμένα τα λόγια μη λέμε πολλά

Και άντε γεια, και άντε γεια
Το ‘χω πιάσει το θέμα καλά

Μην κλαις για μένα Ελλάδα
Είμαι φευγάτος
Η μαγκιά σου με σκιάζει ποσός
Μην κλαις για μένα Ελλάδα
Μην κλαις για μένα
Την βγάζω μόνος μου έτσι κι αλλιώς

Και άντε γεια, και άντε γεια
Το ‘χω πιάσει το θέμα καλά

Μην κλαις για μένα Ελλάδα
Δε ξέρω πως τη δουλειά θα τη δεις
Μπρος τη δόξα τραβιέσαι ρημάδα
Και καθάρισε μόνη όπως μπορείς

Θα τα ξαναπούμε...
Κώστας 'The Fuzzy Snail'

F είπε...

καλημέρα Μάκη μου!

Τον Κραουνάκη δεν τον πρόλαβα κι είναι από τα αγαπημένα μου αυτό το τραγούδι. Όχι με τους Εμιγκρέ (θα μου επιτρέψεις έναν αρνητικό μορφασμό) ούτε από τον Μακεδόνα (χωρίς μορφασμό εδώ) αλλά από τον ίδιο τον Κραουνάκη. Μάλιστα υπήρξε μια καταπληκτική ερμηνεία της Αρλέτας -ναι- με τον Κραουνάκη στο πιάνο αλλά δεν θυμάμαι αν ήταν σε συναυλία του Κραουνάκη ή της Αρλέτας, στο Λυκαβηττό, αυτό είναι βέβαιο. Εκεί στο τέλος η Αρλέτα μετά το τελευταίο:

"κι ούτε ξέρω πώς να ζω
ούτε και πώς ν' αγαπώ "

είχε προσθέσει

"κι ούτε θα μάθω ποτέ"

και είχε τελειώσει το τραγούδι έτσι.

Τη συγκεκριμένη συναυλία την είχα δει στην τηλεόραση σε σπίτι φίλου κι από τότε αγάπησα το τραγούδι αυτό πολύ και την Αρλέτα ακόμη περισσότερο. Τελικά, νιώθω ότι αυτό ήταν το κρυμμένο νόημα του τραγουδιού.

Συγγνώμη που έγραψα άλλα αντί άλλων σε άλλο post αλλά ο Χατζηνάσιος δεν είναι από αυτούς που έχω πολύ, παρότι μου φαινόταν πάντα συμπαθητικός κυριούλης (τον έθαψα, ε; - εντάξει παιδιά, δεν είμαι από αυτούς που πρέπει να γράφουν για το ελληνικό τραγούδι και γι' αυτό δεν το κάνω).

καλή συνέχεια Μάκη μου, γράψε κι άλλο κι ακόμη περισσότερο. Είναι αναγκαίο να γράφεις -ειδικά εσύ- σ' αυτό το χάος των άναρθρων κραυγών τριγύρω.

πολλά φιλιά

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@negma: είδες έκπληξη; Πράγματι, μόνο ένας ταλαντούχος συνθέτης μπορεί να γράφει τη μια “ελαφρά” σουξεδάκια και την άλλη τραγούδια “ροκ” αισθητικής. Κρίμα που η εργασία που έκανε ο Χατζηνάσιος για τη «γλυκιά συμμορία» και το «νοκ άουτ» δεν είχε μια συνέχεια.

Φιλιά

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Κώστας 'The Fuzzy Snail': ξέρω αρκετούς φίλους που όπως κι εσύ, άκουσαν τη μουσική του Χατζηνάσιου για το «νοκ άουτ» λόγω του Σιδηρόπουλου! Και κόλλησαν και στα υπόλοιπα τραγούδια του soundtrack. Ακόμα δε μπορώ να καταλάβω γιατί αυτή η μουσική δεν βραβεύτηκε τότε! Θα μου πεις, τι σημασία έχει; Άλλωστε, για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης μιλάμε…

Πάντως, όσο διαβάζω τα σχόλιά σας και συμμετέχω σ’ αυτή τη “συζήτηση” που έχει ανοίξει εδώ, συνειδητοποιώ ότι όλο και πιο σπάνια συναντάμε σήμερα τέτοιου είδους μουσικά “ξαφνιάσματα”! Και δε μιλάω για όμορφα τραγούδια. Τέτοια γράφονται και σήμερα πολλά και ιδιαιτέρως αξιόλογα. Μιλάω περισσότερο για εκπλήξεις σε συνεργασίες (πραγματικές εκπλήξεις, όχι δήθεν “απρόβλεπτες” συνεργασίες που επιβάλουν οι δισκογραφικές). Τέτοιες συναντήσεις μπορεί να βρει κανείς περισσότερο σε live, παρά στη δισκογραφία.

Κωστή, σε ευχαριστώ που πέρασες

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@f: αυτή την ιστορία με τα «κόκκινα γυαλιά» και τη συναυλία στο Λυκαβηττό μου την είχες πει και στο παρελθόν και θυμάμαι που αναρωτιόμασταν πως θα μπορούσαμε να βρούμε μια ηχογράφηση αυτής της εκτέλεσης.

Τέτοιου είδους “αυθαίρετες” παρεμβάσεις στα τραγούδια, μόνο η Αρλέτα μπορεί να κάνει, και μόνο στην Αρλέτα επιτρέπουμε να κάνει…

Φιλιά πολλά

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Μου αρέσει πολύ που με αφορμή κάποιες αναρτήσεις ξεκινούν όμορφες συζητήσεις που μπλέκουν τον Σιδηρόπουλο με την Αρλέτα, τον Σταυριανό με τον Χατζηνάσιο και τον Σπανό με τον Κραουνάκη.

Έτσι φανταζόμουν αυτό το blog και σας ευχαριστώ που περνάτε και δίνετε αφορμές για όμορφες συζητήσεις.

Καλημέρα σε όλους

South Of The River είπε...

Μάκη μου καλημέρα. Χαμπάρι δεν είχα πάρει ότι έκανες ανάρτηση καινούργια. Στην κοσμάρα μου.

Και τι ανάρτηση! ΝΟΚ ΑΟΥΤ. Τέλος. Και ναι, όπως θα κατάλαβες έπαιξε τον ρόλο του ο Παύλος για την γνωριμία αυτή (εννοώ της μουσικής της ταινίας μαζί μου)! Ανέφερες κάτι για την "Γλυκιά Συμμορία" του Νικολαΐδη. Το λες πιο αναλυτικά αν δεν είναι κόπος;

Αυτές είναι οι πραγματικές εκπλήξεις, έχεις δίκιο. Μου θυμίζει κάπως το Ζειμπέικικο της Ευδοκίας του Λοΐζου. Σαν να του είχαν πει ότι δεν μπορεί να γράψει ζειμπέκικο, και εκείνος απλά έγραψε το κορυφαίο ever (ίσως). Να και ο Λοΐζος στην "παρέα"...

Φιλιά και καλημέρες!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@south of the river: μαζευτήκατε όλα τα ροκ-άκια της παρέας και πολύ μ’ αρέσει!!

Ναι, παλιά υπήρχαν περισσότερες εκπλήξεις (στριφογυρίζει από το πρωί στο μυαλό μου μια έκπληξη από το παρελθόν που μου … “γαργαλάει” τα χέρια για το επόμενο post)! Πολύ καλά έκανες και έφερες στην “παρέα” και τον μέγα Λοϊζο.

Λες για το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας». Γιατί; Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι και το «Δε θα ξαναγαπήσω» (το γνωστό ζεϊμπέκικο το «μερτικό μου απ’ τη χαρά / μου το ‘χουν πάρει άλλοι…») που τραγούδησε πρώτος ο Καζαντζίδης, είναι και αυτό του Μάνου Λοϊζου;!! Είπαμε: τα πραγματικά ταλέντα μπορούν και ξεπερνάνε πρώτ’ απ’ όλα τον ίδιο τους τον εαυτό! Από κει και πέρα, είναι θέμα προσωπικού γούστου και αισθητικής το αν μας αρέσει αυτή η υπέρβαση ή όχι.

Για τη «γλυκιά συμμορία» θα τα πούμε στο μέλλον. Όχι γιατί βαριέμαι ή μου κάνει κόπο, αξίζει όμως ειδική ανάρτηση για την υπέροχη μουσική που έγραψε ο Χατζηνάσιος γι’ αυτή την ταινία.

Σε ευχαριστώ πολύ που πέρασες.
Φιλιά

reader είπε...

Μόλις τώρα ανακάλυψα το μπλογκ σου! Πάρα πολύ καλό!!!!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@μαργαρίτα: σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Να περνάς όποτε θες να “τα λέμε”.

BOSKO είπε...

Το' χα βινύλιο, κάπου το (ξ)έχασα και προχθές κι εγώ το κρατούσα σε cd στα χέρια μου στο Metropolis κι έλεγα να το πάρω- να μην το πάρω. Τελικά, δεν το πήρα. Κατά τη γνώμη μου, ένα ολότελα μάλλον ξεπερασμένο σάουντρακ με αναμφισβήτητη συλλεκτική αξία όμως, καθώς δεν είναι λίγο ο junkie Σιδηρόπουλος να ερμηνεύει τον εστέτ Χατζηνάσιο. Ορισμένα τραγούδια είναι αξιόλογα- με κορυφαίο αυτό του Παπακωνσταντίνου που ακούμε στο post σου- μα σήμερα δύσκολα ακούγονται με τη φρεσκάδα του τότε. Δε συμβαίνει το ίδιο, ας πούμε, με παλιότερα διαχρονικά άλμπουμ του Χατζιδάκι ή του ελληνικού rock, αν θες. Διαφωνώ με το ό,τι η κλασική παιδεία ενός συνθέτη δεν τον βοηθά για σύνθεση rock μουσικής (βλέπε πάλι Χατζιδάκι με Reflections ή τη δουλειά του Γάλλου λόγιου συνθέτη Pierre Henry με το γκρουπ των Spooky Tooth αν τους έχεις ακουστά). Ίσως είναι που εγώ μια ζωή ήμουν φαν του progressive-rock (Procol Harum, Yes, King Crimson κλπ.) με πολλές κλασικές αναφορές στον ήχο τους.
Πολύ ωραίο post, πάντως και λίαν κατατοπιστικό!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Bosko: Μάλλον έχει δίκιο στο ότι τα τραγούδια του soundtrack δύσκολα ακούγονται σήμερα με την φρεσκάδα του τότε. Δε θεωρώ ότι το «νοκ άουτ» είναι ένα διαχρονικό άλμπουμ. Κατά τη γνώμη μου, η αξία του έχει να κάνει με το ότι μια ταινία αποτέλεσε κάποτε την αφορμή να συναντηθούν ένας (ως επί τω πλείστον) “ελαφρολαϊκός” και “φεστιβαλικός” συνθέτης, με κάποιους “ροκάδες” τραγουδιστές της εποχής και να φτιάξουν ένα αποτέλεσμα που, απ’ τη μια ήταν αισθητικά εναρμονισμένο με το θέμα της ταινίας και απ’ την άλλη μπορεί να ακουστεί και πέρα απ’ αυτήν. Σε καμία περίπτωση, λοιπόν, το «νοκ άουτ» δεν μπορεί να θεωρηθεί διαχρονικό. Αλλοίμονο! Αν είναι έτσι, τότε τι να πούμε για ολόκληρο το έργο του Χατζιδάκι? (πολύ σωστά το επισημαίνεις).

Όσο για την κλασσική παιδεία του Χατζηνάσιου, στο post λέω πως «θεωρητικά» δε θα μπορούσε να τον βοηθήσει να συνθέσει τραγούδια για ροκ μπάντα, κάτι που τελικά δε συνέβη στην πράξη. Ούτε βεβαίως είναι κανόνας όποιος έχει κλασσική παιδεία να μην μπορεί να γράψει κάτι πέρα απ’ αυτήν (ας μην πιάσουμε τον Χατζιδάκι, ο οποίος είναι ξεχωριστή περίπτωση έτσι κι αλλιώς!). Αν το καλοσκεφτείς, με εξαίρεση (φυσικά) τον Χατζιδάκι, δε συναντάμε συχνά συνθέτες που (έστω και για μια φορά στην καριέρα τους) να ξεπέρασαν τον εαυτό τους και να μπήκαν σε άλλα μουσικά “χωράφια” και μάλιστα με επιτυχία. Μιλάω για την ελληνική πραγματικότητα, μιας και οι γνώσεις μου στο ξένο ρεπερτόριο είναι σε εμβρυακή κατάσταση. Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος (αλήθεια, το ψάχνω κι εγώ).

Σε ευχαριστώ πολύ που περνάς και δίνεις πάντα αφορμές για εποικοδομητικές blogo-κουβέντες.


Την καλησπέρα μου

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα ...Τζούλη! Το blog σου είναι πολύ καλό. Μπράβο. Συνέχισε την πολύ καλή δουλειά που ξέρω πόσο την αγαπάς.

Chryssa είπε...

Μάκη μου καλημέρες να πω τέτοια ώρα...
Δεν έχω δει την ταινία άρα δεν μπορώ να σχολιάσω. Αυτό που ακούω βέβαια μου αρέσει πολύ. Ειδικά ο Βασίλης.
Ακόμα με το μπιμπερό δεν μπορούσα να παρακολουθήσω και τα κινηματογραφικά δρώμενα.
χι χι

Χαιρετώ.

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@Ηλίας: καλημέρα φίλε μου (εσείς οι υπόλοιποι, μη δίνετε σημασία στο …”Τζούλη”. Και κυρίως, μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα…). Ηλία μου, και χωρίς αυτό το …“Τζούλη”, θα σε καταλάβαινα!

Άργησες λίγο, αλλά τελικά πέρασες απ’ τα μέρη μου.
Την καλημέρα μου και να σε βλέπω συχνότερα (χωρίς … παρατσούκλια!)

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

@chryssa: Το ‘πιασα το υπονοούμενο! Πέρα από την πλάκα, αν βρεις την ταινία (φαντάζομαι δε θα είναι δύσκολο), δες την. Πιθανόν να σου φανεί λίγο ξεπερασμένη για τα σημερινά δεδομένα, αν όμως σκεφτείς το πότε γυρίστηκε, θα καταλάβεις για ποιο λόγο έκανε αίσθηση εκείνη την εποχή.

Να στο πως αλλιώς: πριν ακόμα μπουσουλήσεις και βγάλεις δόντια, ο Κιμούλης ήταν νέος και πρωταγωνιστούσε σε μία ταινία, ο Σιδηρόπουλος ζούσε και μάλιστα τραγουδούσε Χατζηνάσιο, και όλα αυτά (ταινία, μουσική) έγιναν σε αναλογικά μηχανήματα γιατί … δεν υπήρχε η ψηφιακή τεχνολογία! Για φαντάσου!!

Καλή σου μέρα

Ανώνυμος είπε...

μηπως ξερει κανεις ποια ειναι η ταβερνα στα εξαρχεια που γυριστηκαν καποιες σκηνές;
ευχαριστω