Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Μάνος Χατζιδάκις: “Είμαι μαζί σας”

.
(σχεδιασμός “αφίσας”: Δημήτρης Θ. Αρβανίτης)
.
.
«...Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους, ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα - εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
.
Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται ν' αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και δυστυχώς γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.
.
Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί μ' «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν ...ανακαλύπτονται.
.
Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ.»


Άρθρο του Μάνου Χατζιδάκι για τα επεισόδια που έγιναν τον Μάιο του 1986….
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Το Τέταρτο".
.
.
.
.
.
Με αφορμή τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα, το Άρωμα του Τραγουδιού θυμήθηκε ξανά εκείνο το κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι που, αν και μεσολάβησαν 22 χρόνια από τότε που γράφτηκε, παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ.
Κι αν κάποιος πιστεύει ότι μέσα απ’ τις γραμμές του προτείνεται η βία ως απάντηση στην τυφλή βία των οργάνων της “τάξης”, ας το διαβάσει ακόμα μία φορά, και αν πάλι καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα, τότε ας βυθιστεί ξανά στο καναπέ του και στην γλυκιά ύπνωση της TV που φεγγίζει απέναντί του.
Τα όσα συμβαίνουν γύρω μας αυτές τις μέρες δεν διασώζουν τη μνήμη του Αλέξη.
Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν αντικατοπτρίζεται στα κομμάτια των γυαλιών μιας σπασμένης βιτρίνας.
Η υπεράσπιση του δικαιώματος για μια καλύτερη ζωή δε μπορεί να ξεπετάγεται μέσα απ’ τις φλόγες μιας βιβλιοθήκης που έχει πυρποληθεί.

Ειρηνική και μαζική ας είναι η απάντηση στο “πρόσωπο του τέρατος”, πριν το συνηθίσουμε για τα καλά...
.
.
.

5 σχόλια:

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Τα νιάτα..Πάντα τα νιάτα..Τα ίδια αυτά που τα κατηγορούμε ότι έχουν κλειστεί στον εαυτό τους, ότι τάχα έχουν γίνει ανάλγητα,τα παιδιά των ριάλιτι, η γενιά η συμβιβασμένη των 700 ευρώ..Τα νιάτα ευτυχώς ήταν και θα είναι πάντα οι μπροστάρηδες ,οι γνήσιοι υπερασπιστές της ζωής.Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς προσχέδια, χωρίς δικλείδες ασφαλείας..Τα νιάτα μας..Ναι, είμαστε μαζί τους, τους αγαπάμε, μας θυμίζουν τι θα πει ζωή

Margo είπε...

Τόσο διαχρονικό! Τελικά η Ιστορία, δυστυχώς, επαναλαμβάνεται...

Ανώνυμος είπε...

Πόσες σταγόνες λείπουν άραγε για να ξεχειλίσει επιτέλους αυτό το ποτήρι και να ζήσουμε στον κόσμο που μας αξίζει, έτσι όπως τον ονειρευόμασταν όταν είμασταν παιδιά ή όπως ελπίζαμε να τον αλλάξουμε ως έφηβοι;

Με το μυαλό μου στο ΚΕΝΟ που αφήνει σε εκείνους που μένουν πίσω και με τη βεβαιότητα ότι η καθημερινότητα θα το καταπιεί και αυτό για να ζήσουμε οι υπόλοιποι την ακόμη μια φορά αναγκαστική ευδαιμονία των γιορτών, λέω ότι το ποτήρι...έχει διαρροή. Ποιος την έχει προκαλέσει, γνωρίζω. Νομίζω όλοι γνωρίζουμε. Ποτέ όμως δεν κατάλαβα γιατί δεν την σταματούμε. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Νάξερες Μάνο πόσο μας λείπεις και πόσο μας λείπει ο Λόγος σου τούτες τις μέρες...
Σκιά που έπεσε πάνω στην πόλη
θλίψη που ντύθηκε
δάκρυα που κύλησαν
κι ούτε μια φωνή
για ν' ακουμπίσουμε...
Σας ευχαριστούμε για την αναδημοσίευση της παρακαταθήκης του Μάνου της καρδιάς μας.

patsavoura είπε...

και ξανά στα ίδια..