Δευτέρα 3 Μαρτίου 2008

"ο καθένας μας γεννιέται ποιητής, ζει σαν κλέφτης και πεθαίνει διψασμένος"

.
Σαν λουλούδι η ανάσα μου ξυπόλητη αρχή
σ' ένα αρχαίο χορό έχει στη ρίζα μόνο νερό.
.
.
Όταν το 2000 διαλύθηκαν οι Συνήθεις Ύποπτοι, ήταν περισσότερο από βέβαιο πως ο Χρήστος Θηβαίος θα ακολουθούσε προσωπική πορεία στη δισκογραφία. Ήταν άλλωστε η καρδιά του συγκροτήματος: υπέγραφε τη μουσική και τους στίχους στα περισσότερα τραγούδια και βεβαίως ήταν ο κύριος ερμηνευτής των τραγουδιών που έκαναν αμέσως γνωστό το συγκρότημα. Ακολούθησε η συνεργασία του με τον Θάνο Μικρούτσικο, όπου ερμήνευσε τα τραγούδια στο δίσκο «Ο Άμλετ της σελήνης». Οι περισσότεροι όμως από εμάς που είχαμε παρακολουθήσει την πορεία των Υπόπτων από την αρχή, περιμέναμε να δούμε πώς θα είναι ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Θηβαίου στην μετά-Υπόπτων εποχή. Θα είχε άραγε στο ίδιο στιλ; Θα ήταν μια συνέχεια ή θα ακούγαμε κάτι τελείως διαφορετικό; Όλες οι απορίες μας λύθηκαν το 2003, με την κυκλοφορία του δίσκου «Μόνο νερό στη ρίζα»!

Μέσα στη γλάστρα μου απλώνω κλαδιά,
λες θ' αγγίξω του θεού τα μαλλιά
αν κάποιος ξοδέψει για μένα λίγο καιρό.

Διαβάζω από το Δελτίο Τύπου: «… μια μουσική ιστορία που αρχίζει μ' ένα ξύπνημα, μια καινούρια αρχή και τελειώνει με μια ευχή , πριν την καληνύχτα …». Ανοίγω το cd γεμάτος περιέργεια γι’ αυτή τη «μουσική ιστορία», για το πώς ξεκινάει, τι αφηγείται και πως τελειώνει. «Πρώτη ώρα». Το πρώτο τραγούδι. Η σύντομη εισαγωγή με μια κιθάρα μόνο. Σαν αυτοσχεδιασμός που διακόπτεται απότομα. Και η ποίηση του τραγουδιού, απλώνεται!

Τι με ξεδιψάει, ρωτάω κι ανθίζω
ν' αφουγκραστώ μια ξένη δροσιά να με ποτίσει
με μια γουλιά το χωρισμό μήπως γεμίσει.

Εδώ, δεν έχουμε ένα τραγούδι που μπορεί να γίνει σουξέ, να τραγουδηθεί από το κοινό σε κάποια συναυλία με αναμμένους αναπτήρες ή να γίνει βίντεο - κλιπ! Ακόμα και στα ραδιόφωνα, το τραγούδι μεταδόθηκε πολύ λιγότερο από άλλα του δίσκου.

Ο Θηβαίος δεν έγραψε ακριβώς ένα τραγούδι. Μελοποίησε ένα κείμενό του! Σα να πήρε ένα πεζό κείμενο και να το προσάρμοσε σε μια υπέροχη μουσική που μοιάζει να γεννήθηκε μέσα σε λίγα λεπτά.
Τίποτα δεν είναι στην τύχη: η κάθε λέξη, η κάθε στροφή του τραγουδιού έχει από μόνη της να πει μια ιστορία.

Κάθε πρωί όταν ξυπνάω με σπασμένα σχοινιά
μόνο οι χαρακιές στο στόμα του πηγαδιού
δείχνουν πως ήπια νερό.
Στα χνώτα του πρωινού βαφτισμένος
λέω πως ο καθένας μας γεννιέται ποιητής,
ζει σαν κλέφτης και πεθαίνει διψασμένος.

Όσο απλώνεται το τραγούδι, αρχίζουν ένα - ένα τα όργανα ενός κουαρτέτου εγχόρδων να συνοδεύουν την κιθάρα, που επίμονα συνεχίζει να «καρφώνει» τα ακόρντα στον καμβά των στίχων.

Δε θέλω ειδήσεις, όχι άλλα σκουπίδια
μόνο τη δύναμη του ανθρώπου που κάθε μέρα
σαν να ευλογεί απ' την αρχή τα πάθη τα ίδια.

Και το ρεφρέν έρχεται να δώσει το καθοριστικό «χτύπημα»:

Σ' ευχαριστώ ζωή μου διψασμένη κι ακριβή
που μ’ έμαθες πως μόνο ο εαυτός μου δεν μου αρκεί.

Ο Θηβαίος υφαίνει ένα ακριβό σκηνικό με υλικά γήινα. Το χώμα, το νερό και η πρωινή δροσιά, αποτελούν τις πρώτες ύλες για ένα τραγούδι που από πολλούς μπορεί να θεωρηθεί «δύσκολο» (προσωπικά, δε μπόρεσα ποτέ να καταλάβω τι εννοούν κάποιοι χαρακτηρίζοντας ένα τραγούδι «δύσκολο». Αντίθετα, καταλαβαίνω αμέσως τι σημαίνει «εύκολο» τραγούδι!). Ο Χρήστος Θηβαίος σκαλίζει με τέχνη και υπομονή και βρίσκει τη ρίζα του τραγουδιού, αβίαστα, με ποιητική διάθεση και χωρίς περιττά τεχνάσματα.

Πριν με σπαράξει η δουλειά
στο μαξιλάρι μου ψάχνω του αστεριού μου το φως,
μια προσευχή να κρατηθώ ζωντανός.

Στο τέλος του δίσκου, συναντάμε και πάλι το τραγούδι με διαφορετικούς στίχους κρατώντας ίδιο μόνο το ρεφρέν και εντελώς διαφορετική ενορχήστρωση. Η κιθάρα και το κουαρτέτο εγχόρδων, μεταλλάσσονται σε μια μικρή jazz ορχήστρα με άψογους αυτοσχεδιασμούς, ενώ ο τίτλος του τραγουδιού αλλάζει και γίνεται «ευχή της νύχτας». Έτσι ξεκινάει και ολοκληρώνεται η μουσική ιστορία που «αφηγήθηκε» το 2003 ο Θηβαίος με το δίσκο «Μόνο νερό στη ρίζα».

Περιμένω την καινούργια δισκογραφική δουλειά του Χρήστου Θηβαίου που θα έχει τίτλο «Πέτρινοι κήποι».

Μέχρι τότε, το τραγούδι «Πρώτη ώρα» θα φέρνει μαζί του το άρωμα του βρεγμένου χώματος κι ένα απαλό αεράκι θα ψιθυρίζει:

"... στα χνώτα του πρωινού βαφτισμένος
λέω πως ο καθένας μας γεννιέται ποιητής,
ζει σαν κλέφτης και πεθαίνει διψασμένος ..."



Μουσική – Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος
Ενορχήστρωση: Βάσω Δημητρίου
.
.

9 σχόλια:

South Of The River είπε...

Καλησπέρα Μάκη.

Ο Θηβαίος είναι σίγουρα σημαντική προσωπικότητα της σύγχρονης ελληνικής σκηνής. Τότε που ήταν με Μαχαιρίτσα (πριν 4 χρόνια αν θυμάμαι), στη συναυλία τους στο Λυκαβηττό, ο Λαυρέντης τον είχε αποκαλέσει τον μεγαλύτερο σύγχρονο Έλληνα ποιητή. Ίσως υπερβολικό, αλλά σίγουρα με μεγάλη δόση αλήθειας.

Αλλά θα πω κάτι που ίσως προκαλέσει διαφωνίες. Τον θεωρώ τον κύριο υπεύθυνο για τη διάλυση των "Υπόπτων", μιας μπάντας που όχι απλά η χώρα είχε πάντα ανάγκη, αλλά που όμοιά της δεν είχε ποτέ! Ήταν απίστευτοι, τους έβλεπα κάθε χρόνο (κυρίως σε φεστιβάλ). Μοναδικές ενορχηστρώσεις, εκτελέσεις, live, καινοτόμοι και απρόβλεπτοι στις μουσικές τους.

Ξέρεις ότι ξέρω ότι σε κάθε μπάντα που διαλύεται, κάποιος είναι υπεύθυνος. Συχνά "το πρώτο βιολί" τους. Ίσως γι' αυτό. Ίσως έπρεπε να γίνει. Σίγουρα όμως, σαν "Συνήθεις Ύποπτοι" είχαν να δώσουν πολλά ακόμα. Αυτό είναι το λυπηρό!

Αυτά και σόρυ για την κάπως αντίθετη άποψη!

Θα τα πούμε!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

South of the river: Συμφωνώ απόλυτα με αυτά που λες. Σε καμία περίπτωση δεν «έπρεπε» να διαλυθούν οι Συνήθεις Ύποπτοι, και βεβαίως το πιθανότερο είναι οι ευθύνες να βαραίνουν περισσότερο το «πρώτο βιολί»! Αυτή δυστυχώς είναι η πορεία που ακολουθούν σχεδόν όλα τα ελληνικά συγκροτήματα (να θυμίσω: Φατμέ, Μουσικές Ταξιαρχίες, κ.α.). Όταν σε ένα συγκρότημα το ένα μέλος γράφει τα περισσότερα τραγούδια (αν όχι όλα) και τυγχάνει να είναι και ο ερμηνευτής των τραγουδιών αυτών, η κατάληξη είναι πάνω – κάτω γνωστή. Το φαινόμενο αυτό ίσως να μη το συναντάμε τόσο συχνά σε γκρουπ την Αμερικής ή της Αγγλίας, για την Ελλάδα όμως έχει καταντήσει να είναι ο κανόνας!

Ίσως ο τρόπος με τον οποίο ξεκινάει το post σε «ξεγέλασε» και πίστεψες ότι επικροτώ ή τέλος πάντων αδιαφορώ για τη διάλυση των Υπόπτων. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει! Απλά, θέλοντας στο συγκεκριμένο κείμενο να μιλήσω για ένα τραγούδι που αγαπώ ιδιαίτερα, δεν έπιασα το «νήμα» απ’ την αρχή, αλλά από τη στιγμή που ο Θηβαίος μένει μόνος του και βγάζει τον πρώτο του προσωπικό δίσκο.

Μπήκα κι εγώ στον πειρασμό να μιλήσω για όλη την ιστορία και το πώς γνώρισα τους Συνήθεις Υπόπτους, πως ένιωσα με τη διάλυσή τους μετά το δεύτερο δίσκο τους, για να φτάσω τελικά στο «μόνο νερό στη ρίζα» του Θηβαίου (απ’ όπου και το τραγούδι για το οποίο τελικά ήθελα να μιλήσω). Θεώρησα όμως ότι θα πρέπει να γίνει μια εντελώς ξεχωριστή ανάρτηση για το «φαινόμενο» Συνήθεις Ύποπτοι, κι εκεί να αναφερθεί όλη η ιστορία του συγκροτήματος που με δύο μόνο δίσκους κατάφερε να κάνει ό,τι άλλα συγκροτήματα κατάφεραν μετά τον τέταρτο (τουλάχιστον…). Ίσως γι’ αυτό και να διαλύθηκαν τόσο γρήγορα …

Επιφυλάσσομαι λοιπόν για μια ανάρτηση στο μέλλον που θα αφορά στους Υπόπτους αποκλειστικά.

Φιλιά

Negma είπε...

Καλημέρα Μάκη μου!

Όταν άκουσα να παίζονται τότε στο ραδιόφωνο 2-3 τραγούδια από τον πρώτο τους δίσκο, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου - και μοναδική μέχρι στιγμής - που πήρα τηλέφωνο σε σταθμό να μάθω τι είναι αυτό που ακούω. Κι όχι απλώς έμαθα. Αρκετές φορές, μαθαίνουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τι είναι αυτό που ακούσαμε και μας αρέσει. Εκείνη τη φορά όμως, εγώ, ο πιο αναβλητικός άνθρωπος του κόσμου, πήγα την αμέσως επόμενη μέρα σε γνωστό κεντρικό κατάστημα να αγοράσω το CD! Τόσο είχα ενθουσιαστεί!!!

Μέχρι τώρα, πρέπει να είναι από τις ελάχιστες δουλειές, που ανατρέχω ανά τακτά διαστήματα να ακούσω ξανά και ξανά. Κι όχι μόνο αυτό. Δεν κάνω επιλογή τραγουδιών. Το αφήνω να παίζει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο.

Το Θηβαίο, τον έχω λατρέψει. Απ' όταν τον πρωτοάκουσα, είπα, ότι αυτή είναι η πιο αγαπημένη μου αντρική φωνή. Όχι η καλύτερη. Η πιο αγαπημένη μου. Αυτή που ακούω, και δεν περνάει πρώτα από τα αυτιά και στη συνέχεια στο υπόλοιπο σύστημα. Χτυπάει κατ' ευθείαν καρδιά και ψυχή. Κάτι σαν αρσενική Τσανακλίδου ένα πράγμα! (Γιατί αυτό μου κάνει εμένα η Τάνια...).

Μου αρέσουν τόσο πολύ οι μέχρι τώρα αναρτήσεις σου, που έχω ήδη γίνει φαν, οπότε περιμένω το αφιέρωμα και στους Συνήθεις Υπόπτους, με αγωνία!

Καλή βδομάδα νά 'χουμε!

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Negma: αρχίζω και αισθάνομαι σαν πολιτευτής! Συνέχεια τάζω κείμενα και αναρτήσεις, μια για τον Καρυωτάκη, μια για τους Συνήθεις Υπόπτους… και που είσαι ακόμα! Είναι τόσα πολλά στριμωγμένα μέσα στο κεφάλι μου, που μακάρι να μπορούσα κάθε μέρα να γράφω και για κάποιο άλλο τραγούδι, κάποιον άλλο δίσκο ή πρόσωπο. Είναι υπέροχο που συναντιόμαστε και βρίσκουμε τόσα κοινά ακούσματα!

Καλή σου μέρα

Ανώνυμος είπε...

Μάκη μου καλημέρα,,,
εννοείται ότι πήγα να τον ακούσω.....κάνουν ένα πολύ όμορφο πρόγραμμα με τον Μίλτο....όταν τε΄λείωσε η βραδιά είχα χαζέψει και του έλεγα ... κύριε Χρήστο μου, κύριε Χρήστο μου είστε καταπληκτικός, είστε τέλειος.....
"Θέλω τη μέρα που θα φύγεις απ'το πρωί να μου γελάς
κι όταν την πόρτα θα ανοίγεις να είναι σαν να μ'αγαπάς....."
Φιλιά πολλά Μάαααααααακη μου
Σταυρούλα

katerina.. είπε...

Καλησπερα Μακη μου..εκτυπωνω ολα τα κειμενα σου στη δουλεια και τα διαβαζω ησυχα στο σπιτι..θα φτιαξω αρχειο με το ονομα σου φυσικα..φιλια στην οικογενεια..

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Σταυρούλα: θέλω πολύ να δω το πρόγραμμα Παχαλίδη – Θηβαίου, αλλά μάλλον δε θα τα καταφέρω. Τον είχα δει μαζί με τον Μαχαιρίτσα πριν κάποια χρόνια στη Στενή Ευβοίας και ήταν πολύ καλός. Σε ζηλεύω που τον γνώρισες από κοντά. Φιλάκια

Katerina: πως πάει καλέ το καινούργιο σπίτι; Ελπίζω να βολεύτηκες. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια σχετικά με τις αναρτήσεις του blog. Δε πιστεύω όμως πως είναι και για .. αρχείο(!).

Εξακολουθώ να έχω ένα πρόβλημα σχετικά με τη μορφή: αλλού βάζω τις φωτογραφίες, αλλού βγαίνουν αυτές. Αλλιώς έχω τη διάταξη των παραγράφων, αλλιώς εμφανίζονται. Αλλού αφήνω κενά μεταξύ των παραγράφων, κάποιες φορές βγαίνουν κάποιες άλλες όχι. Ρίχνω κάτι μπινελίκια (έτσι γράφεται άραγε?) κάθε φορά που ανεβάζω μια ανάρτηση, κι όλο λέω «πρέπει να ψάξω κάποια στιγμή τον σωστό τρόπο» και ποτέ δεν προλαβαίνω. Τέλος πάντων. Κάποια στιγμή θα τα καταφέρω καλύτερα.

Φιλιά πολλά (να μιλήσουμε και στο τηλέφωνο, ναι?)

dazed n' confused είπε...

Καλησπερα Μακη μου ...
Αργησα να περασω και τωρα βλεπω πολυ ενδιαφερον post ... Και εχεις ηδη δυο μερες που το ανεβασες ...

Περιττο βεβαια να αναφερω οτι για τον Θηβαιο δεν το'χω καθολου (εχω ξαναπει οτι με τους περισσοτερους Ελληνες καλλιτεχνες δεν τοχω ... να μην το λεω συνεχεια και γινομαι συνεχεια "ρομπα") και εχοντας αναφερθει σ'αυτον κανοντας μια συζητηση με την Negma το Σ/Κ, πολυ χαρηκα που βρηκα τωρα εδω και πληροφοριες γι'αυτον και δειγμα της δουλειας του, να ακουγεται διπλα, στον player ...

Σαν πρωτο ακουσμα, πολυ αξιολογος μου φαινεται ...
Θα ξαναπερασω να δω πως θα μου φανει και την 2η και 3η φορα ...

Φιλια !!!


Ααα ... Για τα post μην αγχωνεσαι ... Τοσους μηνες, κι εγω δεν τα'χω καταφερει ακομα, με τις φωτο, τις παραγραφους κλπ ... Οποτε τα κεντραρω ολα, κι εξω απ'την πορτα !!! χα χα χα ...

το Άρωμα του Τραγουδιού είπε...

Dazed & confused: φίλε μου ευχαριστώ που πέρασες. Κάνω κι εγώ τις βόλτες μου καθημερινά από το δικό σου blog και διαπιστώνω για πολλοστή φορά την ασχετοσύνη μου στο ξένο ρεπερτόριο. Διαβάζω και τα comments που αφήνουν οι υπόλοιποι και νιώθω ακόμα πιο … μόνος. Το έχω ξαναπεί: χρειάζομαι σεμινάρια!

Όσο για το τραγούδι που ακούγεται (και ήταν και η αφορμή για το post), είναι από τα ωραιότερα που έχει γράψει ο Θηβαίος (κατά την προσωπική μου γνώμη, πάντα). Όταν κάποια στιγμή «παίξουν» σε επόμενο post Συνήθεις Ύποπτοι (το γκρουπ από το οποίο ξεκίνησε ο Θηβαίος) θα ακούσεις καταπληκτικά τραγούδια! Έχουμε καιρό να τα πούμε …

Φιλιά